Λιάνα Τσιρίδου

Δε μαυρίζουμε ...... τους "μαυρίζουμε"!

 

*Τίτλος κλεμμένος από κείμενο

του Ανδρ. Ρουμελιώτη στην «Ελευθεροτυπία».

Κέρκυρα, 3/6/2009

 

Γίνεται πολύς λόγος για το θέμα της πιθανής αποχής από τις ευρωεκλογές. Φτάσαμε αλήθεια σε αυτό το σημείο μετά από τριάντα πέντε χρόνια αδιατάρακτης κοινοβουλευτικής  δημοκρατίας; Γίναμε Αμερικανοί;

 

Παρότι διαφωνώ ριζικά με τη στάση της αποχής, πρέπει ο καθένας να αναμετρηθεί με τα επιχειρήματα που την υποστηρίζουν, γιατί μερικά από αυτά μοιάζουν να είναι αρκετά σοβαρά. Ισχυρίζονται λοιπόν μερικοί ότι:

1. Οι ευρωεκλογές είναι διαδικασία χωρίς σημασία, αφού στην Ε.Ε τις αποφάσεις δεν τις παίρνει το ευρωκοινοβούλιο, αλλά η Κομισιόν και οι Σύνοδοι Κορυφής.

2. Κανένα κόμμα δεν έχει τη δύναμη ή τη διάθεση να αλλάξει ριζικά τα δεδομένα μέσα στην Ευρώπη των 27 χωρών.

3. Ό,τι κι αν ψηφίσω, στο τέλος αυτοί που κυβερνάνε θα κάνουν αυτό που θέλουν και θα το θεωρούν και νόμιμο.

4. Με την αποχή μου δηλώνω ξεκάθαρα την πλήρη αντίθεσή μου στο πολιτικό σύστημα και τις πολιτικές που εφαρμόζει εδώ και τρεις δεκαετίες.

5. Δε με αφορούν (πλέον) τα παιχνίδια και οι ανταγωνισμοί των κομμάτων, πρέπει να κοιτάξω τον εαυτό μου και πώς θα μπορέσω να επιβιώσω μέσα σε αυτήν τη ζούγκλα που ζούμε.

Είναι προφανές ότι κανένα από αυτά τα επιχειρήματα δεν αντέχει μόνο του σε κριτική μέχρι τέλους. Όλα μαζί όμως μαρτυρούν τη μεγάλη κρίση νομιμοποίησης που διέρχεται το πολιτικό μας σύστημα στη συνείδηση πολλών πολιτών. Είναι επίσης φανερό ότι η Ευρώπη έχει πάψει να αποτελεί ελκυστικό όραμα. Έτσι,  κάποιοι γυρνάνε την πλάτη στη διαδικασία των εκλογών. Μετά από τριάντα πέντε χρόνια υποσχέσεων και ελπίδων πότε πράσινων και πότε γαλάζιων, αλλά και κόκκινων διαψεύσεων και απογοητεύσεων, οι πολίτες αυτού του τόπου μοιάζουν να μην έχουν τίποτα να προσδοκούν από ένα πολιτικό οικονομικό και κοινωνικό σύστημα που τους έχει ρίξει σε μια βαθιά οικονομική – και όχι μόνο – κρίση. Αυτή η έλλειψη προσδοκίας είναι ίσως το πιο ανησυχητικό από όσα συμπεράσματα μπορεί να βγάλει κανείς από τη σημερινή κατάσταση.

 

Το ερώτημα λοιπόν είναι, υπάρχει ελπίδα; Κι αν ναι γιατί οι πολίτες δυσκολεύονται να τη διακρίνουν;

 

Η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ δύσκολο να δει κανείς θετικά την Ευρώπη των τελευταίων 15-20 χρόνων και ειδικότερα της τελευταίας πενταετίας.

• Πιστή ακόλουθος των ΗΠΑ στις ιμπεριαλιστικές τους εξορμήσεις

• προσηλωμένη στα δόγματα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού που οδήγησε την ανθρωπότητα στην οικονομική κρίση και τη δημιουργία πλατιών νεόπτωχων στρωμάτων

• νάλγητη απέναντι στους κοινωνικούς αγώνες που παίρνουν όλο και πιο βίαιη μορφή εξαιτίας της απελπισίας των πολιτών

• αποφασισμένη να εξαλείψει ότι απόμεινε από το κοινωνικό κράτος που είχαν κατακτήσει οι εργαζόμενοι στις δεκαετίες 50 και 60

• έτοιμη να αντιμετωπίσει με πογκρόμ και καταστολή τα εκατομμύρια των οικονομικών προσφύγων που αυτή και οι ΗΠΑ δημιούργησαν με την πολιτική τους απέναντι στις μη ανεπτυγμένες τεχνολογικά χώρες.

Αυτή η Ευρώπη δεν μπορεί να αποτελεί όραμα για κανέναν.

 

Όμως αυτή η Ευρώπη δεν προέκυψε μόνη της, δε γεννήθηκε από το τίποτα. Την έσπειραν και την εξέθρεψαν συγκεκριμένες πολιτικές που εφαρμόστηκαν από τις δυο μεγάλες οικογένειες του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου: την ευρωπαϊκή δεξιά και τη σοσιαλδημοκρατία. Αυτούς είναι που πρέπει να μαυρίσουμε στις εκλογές, τις επιλογές τους, τις πολιτικές και τις επιδιώξεις τους για την επομένη των εκλογών. Αυτοί είναι που μας κάνουν να νιώθουμε ότι δεν υπάρχει ελπίδα.

 

Ελπίδα υπάρχει. Μόνο που δε θα τη βρει κανείς στις ξαπλώστρες ή στην ορειβασία. Δεν κατοικοεδρεύει στην αποχή, το λευκό, ή το άκυρο. Ούτε  στο πράσινο γρασίδι, το πράσινο ψηφοδέλτιο ή τα πράσινα άλογα. Θα τη βρει κανείς στους αγώνες και τις αγωνίες των ανθρώπων που δε θα εξαφανιστούν την επομένη των εκλογών για να ξαναεμφανιστούν ως νέα μόδα στις επόμενες εκλογές. Θα τη βρει «…στον αγώνα του συντρόφου, στην αγωνία αυτού του τόπου για ζωή…», στο «μεγάλο θυμό» του Δεκέμβρη, στον αγώνα για το Βοτανικό, τον Ελαιώνα και τις ανοιχτές παραλίες, στις συγκρούσεις στα λιμάνια του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης, στις απεργίες για το ασφαλιστικό, αλλά και στις διαδηλώσεις κόντρα στην παγκοσμιοποίηση, στον ξεσηκωμό των νέων της Ιταλίας και της Γαλλίας, στο ΟΧΙ των Γάλλων, των Ολλανδών και των Ιρλανδών πολιτών στη συνθήκη της Λισαβόνας και στην ευρωπαϊκή συνθήκη, στις συγκρούσεις των μεταναστών του Παρισιού με το κράτος που τους περιθωριοποιεί. Θα τη βρει όμως επίσης την ελπίδα στη δράση της ευρωομάδας της Αριστεράς μέσα στο κοινοβούλιο, στον αγώνα για να καταψηφιστεί το 65ωρο, στις επερωτήσεις και εισηγήσεις του Δ. Παπαδημούλη, στην απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τους συμβασιούχους.

 

Ελπίδα υπάρχει πάντα και παντού όπου οι άνθρωποι παίρνουν την τύχη τους στα χέρια τους και δεν αφήνουν άλλους να αποφασίζουν για αυτούς.

 

Γι’ αυτό σας λέω: μαυρίστε τους.   

 

Λιάνα Τσιρίδου

Πολιτική Επιτροπή ΣΥΡΙΖΑ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

 

Βήμα διαλόγου