Ουτοπία δεν είναι να πιστεύεις
πως ο κόσμος αυτός μπορεί ν΄ αλλάξει.
Ουτοπία είναι να πιστεύεις
πως μπορεί να μείνει ίδιος

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1973-2007

 ΤΟΛΜΑΜΕ Ν’ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ!

ΤΟΛΜΑΜΕ ΝΑ ΝΙΚΑΜΕ!

 

Κέρκυρα, Νοέμβρης 2007

 

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν ήταν γιορτή. Ήταν μια πρωτοφανής, σημαδιακή και εξαιρετικά κρίσιμη για την έκβαση της ιστορίας έκρηξη, που προήλθε από την άρνηση ενός δυναμικού κομματιού της νεολαίας να παραμείνει παθητικός θεατής μιας ζωής και μιας παιδείας χωρίς ελευθερία, χωρίς δημοκρατία, χωρίς δικαιώματα.

 

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν σημάδεψε την ιστορία μονάχα επειδή έδωσε το έναυσμα για μια πιο καθολική αντίδραση ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία. Είναι ιστορικής σημασίας γιατί έβγαλε την ελληνική κοινωνία από τη σιωπή της, την ιδιώτευση και την απάθεια. Στάθηκε απέναντι σε όλους αυτούς, τους εκφραστές της τότε «κυρίαρχης» ιδεολογίας, που επιχειρούσαν να ποινικοποιήσουν όχι μόνο τους κοινωνικούς αγώνες και την Αριστερά, αλλά και ολόκληρο το πλαίσιο αρχών και αξιών της δημοκρατίας.

 

Κάτι τέτοιο –εντός των διαφορετικών από τότε, σημερινών συνθηκών- πάλεψε και κατάφερε να κερδίσει το πανεκπαιδευτικό κίνημα που ζήσαμε τα τελευταία δύο χρόνια. Απέναντι σε κάθε προσπάθεια ποινικοποίησης του αγώνα και καταστολής, απάντησε με ακόμα πιο μαζικές, ακόμα πιο δυναμικές και αποφασιστικές κινητοποιήσεις. Το κυριότερο: Κατάφερε να νικήσει! Ανάγκασε τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να πάρουν τα χέρια τους (χωρίς, βέβαια, να πάρουν το μυαλό τους) από     τη Συνταγματική Αναθεώρηση (με επίκεντρο το Άρθρο 16). Ανάγκασε την Κυβέρνηση να ψάχνει απελπισμένα συμμάχους για να νομιμοποιήσει στα πανεπιστήμια και την κοινωνία τον εκτρωματικό νέο Νόμο-Πλαίσιο.

 

Ανοίξαμε, λοιπόν, το δρόμο και κάναμε τα πρώτα βήματα, πάντα σε ενωτική και ριζοσπαστική κατεύθυνση. Όμως, η νίκη της «Γενιάς του Άρθρου 16» είναι μόνο η αρχή σε μια σειρά από μάχες που πρέπει να δώσει η σπουδάζουσα νεολαία αλλά και το κίνημα νεολαίας ευρύτερα. Η νέα πραγματικότητα μας φέρνει απέναντι σε αυξημένα καθήκοντα: 

Αυτές και άλλες πολλές είναι οι μάχες που καλούμαστε να δώσουμε. Τώρα και όχι «κάποτε». Εμείς και όχι κάποιοι άλλοι. Είναι μάχες για τη ζωή και την αξιοπρέπεια μας, την ελευθερία και τις ελευθερίες μας. Είναι καθήκον μας να υπερασπιστούμε όλα αυτά για τα οποία πάλεψαν οι γονείς μας 34 χρόνια πριν. Να τα εξασφαλίσουμε και να τα διευρύνουμε. Άλλωστε, μάθαμε, πια, πως μπορούμε και δικαιούμαστε να τολμάμε.

 

Μπορούμε και δικαιούμαστε να αγωνιζόμαστε.

Μπορούμε και δικαιούμαστε να νικάμε.

ΝΕΟΛΑΙΑ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ ΚΕΡΚΥΡΑΣ