Οι ηγέτες του G20, δηλαδή της ομάδας των πιο αναπτυγμένων και των «αναδυόμενων» χωρών, συνέρχονται στο Λονδίνο μέσα σε κλοιό διαδηλώσεων και αυξανόμενων αμφιβολιών για την ικανότητα τους να συμφωνήσουν και πολύ περισσότερο να καταλήξουν σε σχέδιο δράσης για την αντιμετώπιση της πρωτόγνωρης οικονομικής κρίσης με δίκαιο τρόπο.
Πριν απ΄όλα διότι τον πρώτο λόγο στη G20 έχουν εκείνες οι χώρες των οποίων οι κυβερνήσεις εμμένουν στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που οδήγησαν στην κρίση. Επιπλέον, η σύνοδος του Λονδίνου δεν προωθεί την ισότιμη παγκόσμια συνεργασία, αλλά αναπαράγει ένα παρωχημένο μοντέλο διαχωρισμού των χωρών της γης σε μεγάλες και μικρές, ισχυρές και αδύνατες. Απουσιάζουν από αυτή τα 8/10 των χωρών και ειδικότερα οι φτωχότερες που έχουν πληγεί περισσότερο από τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ και έχουν καταδυναστευτεί από τις πολιτικές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας.
Το G20 δεν διαθέτει ούτε το θεσμικό ούτε το πολιτικό υπόβαθρο, αλλά ούτε και τη δημοκρατική νομιμοποίηση για να πάρει αποφάσεις για όλη την ανθρωπότητα στην κατεύθυνση μιας δικαιότερης κατανομής του παγκόσμιου πλούτου και της οικολογικής προστασίας του πλανήτη. Προτιμότερη θα ήταν μια διάσκεψη του ΟΗΕ για την κρίση.
Έχει ρόλο και λόγο ο ΟΗΕ στα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα του κόσμου; Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Οργανισμού λειτουργεί ένα ολόκληρο σύστημα ειδικευμένων οργανισμών με σημαντική δράση, όπως το Πρόγραμμα Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών (UNDP), η Οργάνωση για τη Βιομηχανική Ανάπτυξη (UNIDO), η Διεθνής Οργάνωση Εργαασίας (ILO), η Οργάνωση Τροφίμων και Γεωργίας (FAO), κα.
Ας θυμηθούμε ότι από διάσκεψη κορυφής του ΟΗΕ υιοθετήθηκαν, το 2000, οι «8 Αναπτυξιακοί Στόχοι της Χιλιετίας», με πρώτο την εξάλειψη της φτώχειας. Επίσης, από τη ΓΣ του ΟΗΕ έχει διακηρυχθεί, εδώ και 30 χρόνια , το αίτημα για τη δημιουργία μιας «Νέας Διεθνούς Οικονομικής Τάξης», με στόχο τη γεφύρωση του χάσματος Βορρά-Νότου. Αλλά και πιο πρόσφατα, η Παγκόσμια Διάσκεψη του ΟΗΕ για την Κοινωνική Ανάπτυξη, που συνήλθε στην Κοπεγχάγη το 1995 είχε ταχθεί υπέρ της πλήρους απασχόλησης, της γενναίας αύξησης της βοήθειας στις φτωχές χώρες και μιας πολυδιάστατης αντίληψης για την ανάπτυξη. Να σημειωθεί ακόμα ότι με την ευκαιρία εκείνης της διάσκεψης, είχαν διατυπωθεί ιδέες, όπως για μια «Παγκόσμια Κοινωνική Χάρτα».
Φυσικά, δεν αφαιρούμαστε από την πραγματικότητα των σημερινών διεθνών συσχετισμών, που εξακολουθούν να είναι δυσμενείς για την εφαρμογή προτάσεων και αποφάσεων σαν τις παραπάνω. Ο ίδιος ο ρόλος του ΟΗΕ έχει υπονομευθεί και αποδυναμωθεί, ιδιαίτερα στη διάρκεια της 8ετίας Μπους. Δεν παύει, όμως, να αποτελεί τον πιο αντιπροσωπευτικό παγκόσμιο οργανισμό, του οποίου οι αποφάσεις δείχνουν ότι σ΄αυτόν έχει φωνή όχι μόνο ο «τρίτος κόσμος» αλλά και ο «τέταρτος» όπου κατατάσσονται οι 50 πιο φτωχές χώρες.
*Ο Πάνος Τριγάζης είναι Πρόεδρος του Παρατηρητηρίου Διεθνών Οργανισμών και Παγκοσμιοποίησης (ΠΑΔΟΠ) και υπεύθυνος του τμήματος εξωτερικής πολιτικής του ΣΥΝ.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS