Η θαυμαστή ικανότητα «αυτοχειριασμού»της Αριστεράς, πάλι προ των πυλών. Αφού μετατρέψαμε τις προσδοκίες, υπερβολικές ενδεχομένως,
σε γύρισμα πλάτης, παραλίες και άλλες επιλογές, πολεμάμε να μετατρέψουμε μια αναστρέψιμη – υπό προυποθέσεις – ήττα, σε συντριβή.
Απευθυνόμενη η ηγετική ομάδα, σε λωτοφάγους και πληγωμένους κομματικούς μαχητές, ακροβατεί μεταξύ «ζαχαροπλαστικής», συνεδριακού ψευτοτσαμπουκά και λογικές εσωκομματικής περιχαράκωσης. Η εικόνα πολιτικής παιδοκτονίας-πατροκτονίας, ολοκληρώνει το «πάζλ της καταστροφής».Κρατώντας από την Ιστορία της Αριστεράς κυρίως ,το ότι η ηγεσία και η γραμμή έχουν σχεδόν πάντα δίκιο, δαιμονοποιεί την άλλη άποψη …κάτι από Δαμανάκη θυμίζει η αναφορά και στον κοινωνικό Συνασπισμό που ανέφερε ο σ.Κουβέλης…
Αφού μας τελείωσε η μεταπολεμική παραγωγή «αντιδεξιών» (και ουχί αριστερών) που τροφοδότησε την δεξαμενή του Κέντρου, τώρα για να την ανατροφοδοτήσουμε στην ώριμη μεταπολίτευση, παράγουμε «αντιΚεντροαριστερούς» μεταριστεριστές.
Το προεφηβικό πείσμα που συνήθως καταλήγει σε ενοχική αμηχανία και αγωνιώδη προσπάθεια μετακύλησης ευθυνών πρέπει να υποχωρήσει σημαντικά, τουλάχιστον.
Επείγει να συζητήσουμε ουσιαστικά πολιτικά
-για το προγραμματικό μας απόθεμα, την ανάγκη εμβάθυνσης και αποσαφήνισης, την δυνατότητα συνεισφοράς του τόσο στην ανάπτυξη κοινωνικών και πολιτικών αγώνων, στην οικοδόμηση κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών όσο και στην εφαρμογή επί του πραγματικού, σε μια εναλλακτική πρόταση εξουσίας.
-για τους όρους δημοκρατικής λειτουργίας του συμμαχικού σχήματος, το σαφές ευρωπαικό και όχι μόνο, προγραμματικό του στίγμα, την ενίσχυση της θεσμικής του παρέμβασης και της μαζικής κινηματικής του διάστασης, του έλλογου ακτιβισμού του.
-για την προτεραιότητα πολιτικής συνεργασίας με τους Οικολόγους, ως σύμφυτης με τον πυρήνα , επιλογών και ιεραρχήσεων, του ρεύματος του σοσιαλισμού με Δημοκρατία, Ελευθερία και οικολογικό (αειφόρο) πρόταγμα, που εκπροσωπεί ο ΣΥΝ.
Παρακολουθώ με ποικιλία συναισθημάτων τις φλογερές επιστολές «ιερής αγανάκτησης» ενίων συντρόφων στην ΑΥΓΗ. Τα σχόλια στο internet, που πολλάκις αγγίζουν τα όρια της πολιτικής χυδαιότητας, τα προσπερνώ γιατί οφείλονται στον φονταμενταλισμό του νεοφώτιστου, νεαρών κυρίως συντρόφων –φισών, που μετά από λίγα χρόνια θα πάσχουν από το γερμανικό σύνδρομο (απέναντι στην Ναζιστική Περίοδο)
Δεν θέλω να δικαιολογήσω τίποτε, υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν υπερβολές, αυτό είναι το τίμημα της Δημοκρατίας. Ειλικρινά όλοι αυτοί οι σύντροφοι πιστεύουν ότι το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει το κόμμα-εκκλησία, σιδερένια γροθιά, μπετόν έκφρασης; Χάριν της επιλεκτικής μνήμης, ουδείς αξιολογεί αρνητικά «πατάτες» εκπροσωπών των απόψεων του , γιατί προφανώς συμφωνεί κατά την εκφώνησή τους, πάντα φταίνε οι «άλλες».
Θεωρώ ότι αν γνωρίζαμε τόσο καλά τις βασικές θέσεις του κόμματος, σε κρίσιμα θέματα ,όσο τις εσωκομματικές μας αντιθέσεις ,θα είχαμε σίγουρα καλύτερα αποτελέσματα. Αν βέβαια, προσπερνούσαμε την δημόσια διατυπωμένη ,διαφορετική άποψη με «..δικαιώμα του, θα το εξετάσουμε, εμείς όμως λέμε…» χωρίς άλλα σχόλια, θα ελαχιστοποιούσαμε τις επιπτώσεις. Όταν π.χ. στην, σωστή ή λάθος αδιάφορο, γνώμη του σ.Λεωνίδα, απαντάς,
χωρίς αιδώ και αυτογνωσία, με ένα πλήθος δηλώσεων και επιστολών, που κινούνται από την πολιτική αποδοκιμασία ως την πολιτική απρέπεια, καλά να πάθεις, δεν σου φταίνε οι άλλοι. Αποδεικνύει την συλλογική ανικανότητα διαχείρισης κρίσεων και αυτό το συνειδητοποιεί η κοινωνία, απαξιώνοντας σε περισσότερο από όσο νομίζεις.
Η διαχείριση της πολιτικής από τα Μέσα μεγιστοποιείται όταν υπάρχει πρόσφορο έδαφος. Γονιμότερη γη από το δημόσιο ξεκατίνιασμα, κυρίως πρόσωπων αλλά και απόψεων, δεν υπάρχει . Ας φροντίσουμε να μην λιπάνουμε το έδαφος.
Η ανάλυση των πολιτικών αιτίων και της συγκυρίας, της πόλωσης της πολιτικής ζωής που επέρχεται ,επί υπαρκτών και ανύπαρκτων θεμάτων, αν δεν συνδυασθεί με συζήτηση για τον ανακαθορισμό προτεραιοτήτων στην φυσιογνωμία, την πολιτική πρόταση και τις συμμαχίες, θα καταλήξει σε μάχες χαρακωμάτων, θέσεων και προσώπων, που ,δυστυχώς, εν πολλοίς παρακολουθούμε.
Το να κρύβουμε το κεφάλι στην άμμο των αριστερών βεβαιοτήτων μας, σίγουρα δεν μας σώζει. Το να αρεσκόμαστε στην αέναη εσωκομματική παραμυθία, που μας γαληνεύει ψυχικά, ότι …. Φταίνε οι έξω κακοί που μας επιτίθενται ανελέητα ,που τους βοηθάνε άθελα τους ( στην καλύτερη) κάτι ανόητοι από μέσα με την στάση τους, που πρέπει να σωπάσουνε ή να φύγουν να ησυχάσουμε και να δεις ότι αν δουλέψουμε πιο σκληρά , αφού τα λέμε όλα σωστά , που θα φτάσουμε … έχει διαχρονικά βέβαιη κατάληξη, την πολιτική περιθωριοποίηση της Αριστεράς, την διαρκή πολιτική και πολιτισμική της συρρίκνωση.
Είμαι βέβαιος ότι μπορούμε να το ξεπεράσουμε, ανοίγοντας αυτιά και καρδιές, αποφεύγοντας μικρότητες. Μυαλό έχουμε, ας το χρησιμοποιήσουμε για να αμφισβητήσουμε τις βεβαιότητες μας και να ενισχύσουμε την αλληλεγγύη μας.
ΜΠΙΡΜΠΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ
ΜΕΛΟΣ ΚΠΕ ΣΥΝ
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS