Μπορούμε να ισχυριστούμε ότι οι αποφάσεις της 3ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης ότι αποτελούν μια νέα φάση για τον ΣΥΡΙΖΑ και τις λειτουργίες του. Το πιο σημαντικό απ΄ όλα είναι ότι συγκροτείται ενιαίο μητρώο μελών, το οποίο θα αποτελείται από τα μέλη των επιμέρους συνιστωσών, από ανένταχτους και από όσους πολίτες θελήσουν να συμμετάσχουν, όπου δίνεται η δυνατότητα να συζητούν, να οργανώνουν επιτροπές θεματικές στους χώρους δουλειάς τους, στις συνοικίες τους, να αποφασίζουν γι αυτά.
Από κει και πέρα, επιβεβαιώθηκαν παλιότερες αποφάσεις οι οποίες κακώς δεν είχαν υλοποιηθεί. Το πιο σημαντικό απ΄ όλα είναι ότι επιλέχθηκε τελικά να γίνει ένα ώριμο βήμα που να αντιστοιχεί στα χαρακτηριστικά του ΣΥΡΙΖΑ, όπως είναι σήμερα, δηλαδή σαν μια πολιτική συμμαχία, που ανοίγει μια προοπτική, όπου θα βαθαίνει τόσο η δημοκρατική του λειτουργία αλλά και θα αναπτύσσεται, θα διευρύνεται σε άλλους χώρους, σε άλλες πολιτικές δυνάμεις. Να ενθαρρύνεται ένας ολοένα και περισσότερο ενωτικός διάλογος ανάμεσα στις διάφορες δυνάμεις που τον αποτελούν.
Δεν προκύπτει αυτό. Κανείς δε δεν έθεσε αυτό το αίτημα όπως το λέτε. Άλλωστε αυτό που βγαίνει σαν συμπέρασμα από την όλη συζήτηση είναι το εξής. Και η πολιτική συμμαχία και η διατήρησή της έχει μια μεγάλη αξία, διότι ακριβώς διαφυλάσσει την ιδιαιτερότητα της κάθε πολιτικής δύναμης και ταυτόχρονα δίνει τη δυνατότητα και για διευρύνσεις από άλλες τυχόν που θα θελήσουν να συμμετάσχουν στον ΣΥΡΙΖΑ από δω και μπρος. Και να το συγκεκριμενοποιήσουμε, αναφέρομαι σε δυνάμεις που μπορεί να προκύψουν μέσα από αποδέσμευση από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ, δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί, δυνάμεις από τον χώρο της Οικολογίας. Ταυτόχρονα όμως καταδείχθηκε η ανάγκη εντός του ΣΥΡΙΖΑ δυνάμεις οι οποίες έχουν κοινές ιστορικές διαδρομές, μεγαλύτερες συμπτώσεις, να έχουν και τη δικιά τους διαδικασία όσμωσης, ανασύνθεσης, που αυτό μπορεί πράγματι να βοηθήσει στο να υπάρξουν μεγαλύτερες συμπτώσεις και να αποτυπωθεί και σε διαμόρφωση νέων πιθανών πολιτικών υποκειμένων εντός του ΣΥΡΙΖΑ.
Άρα λοιπόν νομίζω ότι αυτά είναι τα δύο όρια μέσα στα οποία θα κινηθούμε το επόμενο διάστημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως πλατιά πολιτική συμμαχία ανοιχτή, με δυνατότητα δημοκρατικότερης λειτουργίας και εμβάθυνσης όσον αφορά τα μέλη του, αλλά κα μια παράλληλη διαδικασία όσμωσης ανάμεσα σε εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που έχουν μεταξύ τους μεγαλύτερες συμπτώσεις.
Διαφωνώ τελείως μ΄ αυτή την εκτίμηση. Γιατί αν ήταν διαφορετικά, δεν θα ήταν μια πολιτική συμμαχία. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκ των πραγμάτων ως μια πολιτική συμμαχία προϋποθέτει το στοιχείο της ανάγκης της συμφωνίας έστω σ΄ ένα κατ΄ αρχήν επίπεδο κορυφής. Από εκεί και έπειτα, αυτοί οι οποίοι αποτελούν τους εκπροσώπους των διαφόρων συνιστωσών στην Γραμματεία δεν έχουν επιλεγεί αυθαίρετα, εκπροσωπούν κάτι. Για παράδειγμα, θα μιλήσω για το δικό μας τον χώρο, τον χώρο του ΣΥΝ. Έχουμε κάνει τα συνέδριά μας, τα οποία έχουν νόμιμα εκλέξει μια ηγεσία, έχουν υπάρξει καταμερισμοί, μια Πολιτική Γραμματεία έχει τους εκπροσώπους της. Άρα εκπροσωπούν κάτι αυτοί οι άνθρωποι, έχουν μια νομιμοποίηση δημοκρατική και φαντάζομαι ότι κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στις άλλες συνιστώσες. Άρα δεν αντιλαμβάνομαι αυτή την κριτική, που όντως ακούστηκε μερικές φορές και νομίζω ότι είναι υπερβολική.
Εκείνο το οποίο είναι σωστό, ότι για όλον αυτόν τον κόσμο ο οποίος δεν εκφράζεται από συγκεκριμένες συνιστώσες, υπάρχει ανάγκη να βρεθεί ο τρόπος έτσι ώστε να μπορέσει να αποτυπωθεί και η δικιά του γνώμη, ώστε να εκφραστεί και στο επίπεδο της Γραμματείας. Αυτό είναι ένα ζήτημα αυτή τη στιγμή, το οποίο με τη δημιουργία του ενιαίου μητρώου μελών εν μέρει απαντιέται, αλλά δεν θα μπορούσε μέχρι τώρα να συμβεί και κάπως διαφορετικά. Όλες οι υπόλοιπες κριτικές είναι υπερβολικές, είναι αφοριστικές και νομίζω ότι δεν αντιλαμβάνονται τα βαθιά χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει ένα ενωτικό συμμαχικό σχήμα το οποίο θα πρέπει να προχωράει μέσα από ώριμα και πολύ συγκεκριμένα βήματα.
Εμείς στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη καταθέσαμε αυτή την άποψη, η οποία είχε ψηφιστεί και στην τελευταία Κεντρική Πολιτική Επιτροπή, η οποία όπως ξέρετε δεν είχε ψηφιστεί από μεριάς συντρόφων που είναι στο κλίμα της ανανεωτικής πτέρυγας…
.. Δεν έδωσαν το παρών και το θεωρώ λάθος ότι βουλευτές, επώνυμα στελέχη, τα οποία κρίθηκαν και ψηφίστηκαν στις τελευταίες εκλογές στο όνομα και κάτω από τη σημαία του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν παρόντες. Βεβαίως αυτό δεν αφορά όλους, όπως για παράδειγμα τον Δημ. Παπαδημούλη και άλλους. Θα έπρεπε λοιπόν να ήταν παρόντες, να καταθέσουν την άποψή τους, να συμβάλουν κι αυτοί με τις απόψεις τους στη διαμόρφωση των όποιων αποφάσεων και καταλήξεων είχαμε. Πολύ δε περισσότερο δεν βοήθησε η συνέντευξη του συντρόφου Λ. Κύρκου στα «ΝΕΑ». Με λίγα λόγια ο σύντροφος Λεωνίδας τι μας πρότεινε; Μας πρότεινε να κάνουμε μια διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και αμέσως μετά μια ενδεχόμενη διάσπαση του ΣΥΝ.
Ακριβώς.. Το θεωρώ μια βαθύτατη αντιενωτική λογική, ευθέως διασπαστική, διότι καλεί ο σύντροφος ο Λεωνίδας τους συντρόφους της ανανεωτικής πτέρυγας, αν δεν μπορέσουν να γίνουν πλειοψηφία στον ΣΥΝ, να αποχωρήσουν. Δεν αντιλαμβάνομαι αυτή την προσέγγιση σε ζητήματα ενός κόμματος που λειτουργεί δημοκρατικά όπως ο ΣΥΝ.
Εκείνο το οποίο θέλω να θέσω ως ερώτημα είναι το εξής -και θα ήθελα να τοποθετηθούν κάποια στιγμή οι σύντροφοι της ανανεωτικής πτέρυγας. Εάν τελικά ο σύντροφος Λ. Κύρκος, όχι να εκφράζει -που έχει κάθε δικαίωμα και το απαιτούμενο βάρος να λέει τη γνώμη του- εκφράζει το σύνολο των απόψεών τους. Θα ήθελα τις επόμενες μέρες να υπάρξει μια τοποθέτηση. Διότι δεν έχει συμβεί μία και δύο φορές.
Οπωσδήποτε. Βλέπετε όμως ότι, όπως σας είπα και πριν, η τοποθέτησή του αυτή δεν θεωρώ ότι συμβάλει στην υπόθεση της ενότητας της Αριστεράς, που για μας στον ΣΥΝ αποτελεί μια βαθιά επιλογή όλων των τελευταίων ετών που έχουμε επιβεβαιώσει δημοκρατικά στα συνέδριά μας.
Ήταν μια εμπρηστική τοποθέτηση. Ήταν μια διχαστική και αντιενωτική τοποθέτηση αυτή του Αλ. Αλαβάνου, η οποία θα είχε πολλά κανείς να πει για τα όσα είπε περί μηχανισμών, αλλά θα ήθελα να αντιπαρέλθω.. Υπήρξαν συγκεκριμένες απαντήσεις από επώνυμα στελέχη χθες της γενιάς του Αλαβάνου, από τον Στ. Λεουτσάκο, από τον Γραμματέα μας τον Δημ. Βίτσα.
Πέρα απ΄ αυτά όμως, εγώ θα ήθελα να σταθώ στα πολιτικά στοιχεία της παρέμβασης του Αλ. Αλαβάνου. Θεωρώ δηλαδή ότι η πολιτική του ανάλυση είναι μια ανάλυση παλαιάς πολιτικής κοπής, η οποία ταιριάζει σε μιαν αντίληψη άλλων χώρων, τόσο για τα ζητήματα που έθεσε για την Ευρώπη όσο και οι θεωρίες περί αδύναμου κρίκου. Είναι ζητήματα τα οποία έχουν μια απλουστευτικότητα μιας Αριστεράς η οποία δεν είναι σύγχρονη, δεν αντιλαμβάνεται ίσως τι συμβαίνει σήμερα στις σημερινές συνθήκες της κρίσης. Είναι μια αντίληψη η οποία εγώ θεωρώ ότι περισσότερο αντιστοιχεί σε αναλύσεις άλλων χώρων, πέρα και έξω από τον ΣΥΝ.
Κατ΄ αρχήν πιστεύω ότι πάντοτε η κοινωνία έδινε τη λύση και πάντοτε η κοινωνία είναι αυτή η οποία ενθαρρύνει και υποστηρίζει επιλογές, είναι κι αυτή που κλείνει μαγαζιά. Δεν μπορεί κανείς να υπάρξει εάν δεν εκφράζει πραγματικές κοινωνικές δυνάμεις.
Εμείς, από τη μεριά του ΣΥΝ, ειλικρινά είμαστε διατεθειμένοι να φέρουμε όλο το βάρος που μας αναλογεί ώστε να υπάρξει αυτή η προσπάθεια, να είναι βαθιά ενωτική, να είναι πλουραλιστική στις απόψεις. Δεν θέλουμε έναν μικρότερο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θέλουμε έναν ιδεολογικά, πολιτικά πιο στενό ΣΥΡΙΖΑ. Θέλουμε η υπόθεση της Αριστεράς να προχωρήσει. Και θέλουμε ταυτόχρονα να αποτελέσουμε και τον καταλύτη στις κοινωνικές εξελίξεις. Είμαστε σε μια φάση η οποία έχει έντονες διεργασίες κοινωνικές, έχει στοιχεία τα οποία μεταφράζονται σε μια επίθεση απέναντι σε συμφέροντα και κατακτήσεις εργαζομένων. Αυτή τη στιγμή βλέπουμε την κυβέρνηση από μεριάς της να κινείται εντελώς στη λογική των προηγούμενων κυβερνήσεων. Όλα αυτά απαιτούν παρουσία σ΄ όλα τα επίπεδα, στο προγραμματικό, στο πολιτικό, στο κοινωνικό, στους αγώνες. Δεν μπορούμε να ομφαλοσκοπούμε. Δεν έχουμε το περιθώριο να κάνουμε την τρίχα, τριχιά. Όλες οι γνώμες χρειάζονται, αλλά αυτό θέλει μια συντροφικότητα, μια αλληλεγγύη, μια ωριμότητα, θέλει η ενωτική κουλτούρα της Αριστεράς να κερδίζει εις βάρος της κακιάς παράδοσης των διασπάσεων.
Δεν ξέρω αν είναι τόσο ουδέτερος ο χρόνος πολιτικά, με την έννοια των κοινωνικών συγκρούσεων που αναμένονται, με την έννοια της σκληρότητας των μέτρων που παίρνονται, με την έννοια της σοβαρότητας των προβλημάτων που διακυβεύονται. Απλώς, αν εννοείτε τη δυνατότητα που μας δίνει το αποτέλεσμα το εκλογικό να κουβεντιάζουμε μ΄ έναν συλλογικό τρόπο τις συμπτώσεις μας και τις διαφορές μας, ναι, θα συμφωνήσω μ΄ αυτή την έννοια. Προφανώς δεν πρέπει να κρύψουμε κανένα από τα ζητήματα. Θα ήταν ανώφελο. Αλλά από κει και πέρα δεν περισσεύει ο χρόνος, όπως δεν περισσεύει και κανείς.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS