Δεν θα το ονόμαζα καλές διαπραγματεύσεις αυτό που έγινε, αλλά περισσότερο η ελληνική κυβέρνηση έδωσε γη και ύδωρ απέναντι στις πιέσεις του κ. Γιούνγκερ, του κ. Μπαρόζο, του κ. Τρισέ, να προχωρήσει σε δομικές αλλαγές, που σημαίνει, κατά την άποψή μου, πάγωμα των μισθών στο όνομα αυτού του μισθολογικού κόστους, που είναι μεγάλο υποτίθεται πρόβλημα στην Ελλάδα –και είναι μύθος κατά την άποψή μου. Θα ξηλώνει το ασφαλιστικό και θα προχωρήσει σε τέτοια μέτρα ούτως ώστε να εξασφαλίσει παράταση.
Κατά μία έννοια είναι λογικό. Αλλά οι ίδιοι κύριοι, αυτοί που έχουν τον θεσμικό ρόλο και βηματοδοτούν την πορεία της Ε.Ε. περίπου τα ίδια πράγματα έλεγαν και πριν από την κρίση. Περίπου τα ίδια πράγματα έλεγαν και πριν εμφανίσει αυτά τα προβλήματα που εμφανίζει η ελληνική οικονομία και που όντως είναι προβλήματα. Επομένως είναι μια πάγια τακτική συνταγών μονεταριστικής λογικής, δηλαδή ότι μέσα από την κυκλοφορία του χρήματος μπορούμε να λύσουμε τέτοια ζητήματα, που σημαίνει ότι δεν είναι μια ρεαλιστική από τη δική τους πλευρά προσέγγιση, αλλά είναι μια μόνιμη επιδίωξη σε συγκεκριμένες επιλογές που, κατά τη γνώμη μου, και απέτυχαν και θα αποτύχουν γενικότερα και σε σχέση με την Ευρώπη…
Ναι, είναι επικρατούσες και εδώ είναι πάρα πολύ σημαντικό το σημερινό κόμμα που κάποια στιγμή -και ομολογώ ότι το είδα με θετική ανταπόκριση- στην προεκλογική περίοδο έθεσε υπό αμφισβήτηση, έβαλε το ζήτημα ότι πρέπει να συζητηθεί το περίφημο Σύμφωνο Σταθερότητας. Αυτή η επιμονή στην επιτήρηση των ελλειμμάτων, αν δεν τροποποιηθεί, αν δεν αλλάξει το πλαίσιο άσκησης οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, θα βρισκόμαστε συνεχώς κάτω από την πίεση του ρεαλισμού, ότι δεν μπορεί να αλλάξει….
Ήδη αυτές οι πολιτικές αμφισβητούνται εν τοις πράγμασι καθώς όχι μόνο η Ελλάδα αλλά και άλλες χώρες, πολλές φορές και ισχυρότερες από την Ελλάδα, ουσιαστικά δεν τηρούν αυτές τις προϋποθέσεις, με συνέπεια σήμερα να έχουμε μεγαλύτερες χώρες όπως Γαλλία, Γερμανία, να εμφανίζουν υψηλά ποσοστά υπέρβασης του στόχου του 3%. Που σημαίνει ότι αυτό το μοντέλο δεν λειτουργεί αποτελεσματικά και αμφισβητείται, γίνεται κουρελόχαρτο πολλές φορές -και δεν είναι δικές μου αυτές οι εκφράσεις- διότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις αναπτυξιακές ανάγκες. Αυτή είναι η μια πλευρά.
Η δεύτερη πλευρά. Εδώ υπάρχει μια απαράδεκτη τακτική της ΕΚΤ και η ελληνική κυβέρνηση -και όχι μόνο- όφειλε να πιέσει να αλλάξει αυτή η πολιτική. Ποια είναι; Οι τράπεζες έχουν τεράστια κέρδη. Έβλεπα σ΄ ένα δημοσίευμα ότι υπάρχουν πια 15 τράπεζες που η οικονομία τους ξεπερνάει την οικονομία συγκεκριμένων χωρών. Τι γίνεται στην Ελλάδα; Η ΕΚΤ, που είναι και ο απόλυτος αφέντης, απ΄ ότι φαίνεται, των ευρωπαϊκών οικονομικών εξελίξεων, ενώ δίνει δάνεια στις ιδιωτικές τράπεζες με επιτόκιο 1%, τα δάνεια αυτά τα δίνει, τουλάχιστον όσα αναφέρονται στην ελληνική οικονομία, με εγγυήσεις του ελληνικού δημοσίου, τα ομόλογα, που είναι της τάξης του 5%. Ενώ δεν δανειοδοτεί το ελληνικό δημόσιο, μέσω δημοσίων τραπεζών, με το ίδιο επιτόκιο το 1% με συνέπεια τις δανειακές ανάγκες, που είναι ένα σημαντικό πρόβλημα σήμερα και εκεί ασκείται πίεση, να τις ικανοποιεί το ελληνικό δημόσιο με απαράδεκτους και δυσμενείς όρους.
Αυτό το καθεστώς, το οποίο έχει τεθεί και από άλλους, πρέπει να αλλάξει..
Εντάξει μ΄ αυτή την άποψη.. Αλλά από την άλλη , όλο αυτό γίνεται με δυσμενείς όρους.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS