Από τη δεκαετία του 90 η οικονομική ορθοδοξία απαιτούσε τη διάλυση του κοινωνικού κράτους, την ιδιωτικοποίηση του δημόσιου τομέα, τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, την απελευθέρωση των αγορών και την άναρχη κίνηση κεφαλαίων. Αυτή η οικονομική ορθοδοξία κυριάρχησε σε όλο τον κόσμο και τα αποτελέσματά της ήταν υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης και εκτόξευση του παραγόμενου πλούτου. Πλούτος που μεταφράστηκε σε τεράστια κέρδη για τους λίγους, ενώ η πλειονότητα των πολιτών βίωσε μια δραστική μείωση της αγοραστικής της δύναμης, εξαφάνιση των εργασιακών της δικαιωμάτων, ενώ στον βωμό της ανάπτυξης θυσιάστηκαν το περιβάλλον και η ποιότητα ζωής. Ολη η κοινωνία έγινε όμηρος των τραπεζών, καθώς μέσω δανεισμού και μόνο μπορούσε πλέον να εξυπηρετήσει βασικές ανάγκες. Επομένως, η οικονομική ορθοδοξία αποτέλεσε μια «επιτυχημένη» συνταγή για τους λίγους και όλεθρο για την κοινωνία και τις μελλοντικές γενιές. Σήμερα γνωρίζουμε ότι στο τέλος αυτού του δρόμου δεν ήταν η διαρκώς υποσχόμενη βελτίωση της θέσης των εργαζόμενων, αλλά μια βαθιά οικονομική κρίση.
Σήμερα, επομένως, που οι κοινωνίες δοκιμάζονται με σκληρό τρόπο (βλ. έντονα φαινόμενα κοινωνικής αποσύνθεσης, έξαρση της βίας, της αυτοδικίας και της λογικής «όλοι εναντίον όλων»), απαιτείται να αφήσουμε πίσω χρεοκοπημένες συνταγές όπως το σύμφωνο σταθερότητας και τα σχέδια της κυβέρνησης για να συνεχίσει την ίδια πολιτική που μας έφερε ως εδώ. Χρειάζεται μια τολμηρή και ριζοσπαστική αναδιανεμητική φορολογική «επανάσταση», ώστε να ανακουφιστούν οι χαμηλόμισθοι και οι χαμηλοσυνταξιούχοι και να πληρώσουν εκείνοι που κέρδισαν όλη την προηγούμενη περίοδο. Με αυτά τα χρήματα, αλλά και άλλα που μπορούν να βρεθούν (φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας, μείωση εξοπλισμών κ.λπ.) χρειάζεται η εκπόνηση ενός μεγάλου σχεδίου δημόσιων επενδύσεων με στόχο την ενίσχυση της εργασίας και την αναγέννηση του κοινωνικού κράτους (100.000 θέσεις εργασίας για την κάλυψη κενών οργανικών θέσεων σε τομείς όπως η παιδεία, η υγεία και οι κοινωνικές υπηρεσίες, αλλά και στήριξη των μικρομεσαίων και των αγροτών). Με αυτόν τον τρόπο θωρακίζεται η ελληνική κοινωνία από τις συνέπειες της κρίσης. Από την άλλη, η κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος (με αρχή την Εθνική Τράπεζα) διαμορφώνει το απαραίτητο εργαλείο για την αντιμετώπιση της πηγής της κρίσης, που είναι το χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Αν έχετε την εντύπωση ότι τίποτε από αυτά δεν αποτελεί προτεραιότητα για την κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ, δεν κάνετε λάθος. Και είναι φυσικό αφού στις προτάσεις που ανέφερα παραπάνω δεν γίνεται το παράδοξο να μπαίνουν σε πρώτο πλάνο οι τράπεζες και οι ανάγκες τους, δηλαδή ο παράγοντας εκείνος που διαμόρφωσε την κρισιακή κατάσταση. Ούτε η εκ νέου συμπίεση της θέσης των εργαζομένων και της νεολαίας. Η κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ, αλλά και οι πολιτικές ελίτ της Ε.Ε. παραμένουν δέσμιες της νεοφιλελεύθερης συνταγής. Γι αυτόν τον λόγο είναι επικίνδυνοι για το μέλλον των κοινωνιών μας.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS