Η κρίση έχει φέρει την κυρίαρχη οικονομική και πολιτική ελίτ στη χώρα μας αλλά όχι μόνο μπροστά σε μια κραυγαλέα αντίφαση. Από τη μια ιδεολογικά θεωρούν ότι η απρόσκοπτη εφαρμογή των κανόνων της αγοράς αποτελεί τον βασιλικό δρόμο για την «πρόοδο» και από την άλλη, πολιτικά και οικονομικά, βρίσκονται και οι ίδιες κάτω από την πίεση των αγορών. Γιʼ αυτό «σκοτώνονται» οι πολιτικές ελίτ της ΕΕ για το αν θα κάνουν και πολιτική πέρα από το να κάνουν ό,τι λένε οι αγορές, κατά παράβαση της ιδεολογίας τους...
Η υπέρβαση της αντίφασης κλασικά επιχειρείται με τη μεταφορά της κρίσης τους στις δυνάμεις της εργασίας και τους οικονομικά ασθενέστερους. Θα έχετε παρατηρήσει προφανώς ότι ανεξάρτητα του αν θα κάνει η κυβέρνηση χρήση του μηχανισμού των ΕΕ-ΔΝΤ ή όχι, το ασφαλιστικό πρέπει να διαλυθεί, οι μισθοί να μειωθούν περαιτέρω, οι απολύσεις να «απελευθερωθούν» κ.ο.κ.
Η ανάθεση του πρώτου ρόλου σε αυτή την ταξική επίθεση καθορίζει και το μέγεθός της. Είναι διαφορετικό αν τον πρώτο ρόλο τον έχει η κυβέρνηση (παρέα με ΝΔ-ΛΑΟΣ), η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ή το ΔΝΤ. Διαφορετικό όχι ως προς το τι θα ήθελαν αλλά ως προς την αποτελεσματικότητα.
Στην περίπτωση που η ΕΕ (όπως γίνεται μέχρι τώρα) αναλαμβάνει τον πρώτο ρόλο, αυτό δεν σημαίνει εξαναγκασμό της κυβέρνησης όπως προσπαθούν να μας πείσουν οι φιλοκυβερνητικές φωνές, αλλά μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα της επίθεσης στον βαθμό που η λαϊκή δυσαρέσκεια δεν συναρθρώνεται και δεν αντανακλάται πολιτικά κάπου. Πέρα από τον συντονισμό των κυρίαρχων δυνάμεων, η ΕΕ λειτουργεί και σαν αλεξικέραυνο πολιτικού κόστους. Η ΕΕ έχει την πολιτική ενοποίηση που οι ισχυροί θεωρούν ότι πρέπει να έχει. Γιʼ αυτό ο πανευρωπαϊκός συντονισμός των εργαζομένων και των κινημάτων είναι τεράστιας σπουδαιότητας σήμερα. Το ίδιο σε πιο ακραίο βαθμό ισχύει στην περίπτωση του ΔΝΤ. Με την καραμέλα του «τι να κάνουμε έτσι όπως τα κάναμε» θα κάνουν τους αθώους και θα ρίξουν το μπαλάκι στο ΔΝΤ. Αυτό σημαίνει ότι η ταξική επίθεση θα είναι ακόμη πιο σφοδρή.
Πέρα από το ότι η φτώχεια και η ανεργία θα εκτοξευθούν και τα αδιέξοδα για τους εργαζόμενους θα είναι τρομακτικά, υπάρχει και ένα θέμα δημοκρατίας. Η κυβέρνηση ήδη εφαρμόζει ένα πρόγραμμα που καμία σχέση δεν έχει με αυτό που κατέθεσε στις εκλογές. Η προσφυγή στο ΔΝΤ που καλλιεργεί και τελικά μάλλον θα πράξει δεν έχει καμιά λαϊκή νομιμοποίηση. Ποιος της δίνει το δικαίωμα αυτό; Θα κάνει εκλογές για να δούμε αν συμφωνεί ο ελληνικός λαός; Αν όχι, τότε αποδεικνύεται περίτρανα ότι δεν υπάρχει πια κανένα πρόσχημα: η επίθεση είναι ολική και χωρίς δημοκρατικές περικοκλάδες. Ομως υπάρχει πάντα και ο ξενοδόχος... Η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού που δεν συμφωνεί με την ισοπέδωσή του και με την καταδίκη των παιδιών του για να μπορέσουν να βγουν από την κρίση αυτοί που τη δημιούργησαν.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS