Από τη μεταπολίτευση οι εκλογές στην Αυτοδιοίκηση έπαιζαν σημαντικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις και η Αριστερά είχε συνήθως μεγαλύτερη επιρροή απʼ ότι στις βουλευτικές εκλογές. Η σημασία των φετινών εκλογών καθορίζεται από δύο παράγοντες:
1) Είναι η πρώτη εκλογική μάχη μετά την αντιλαϊκή πολιτική της Ε.Ε., του Δ.Ν.Τ και της κυβέρνησης του Γ.Παπανδρέου, που ισοπεδώνουν τη χώρα και κατεδαφίζουν τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του Ελληνικού λαού. Η χώρα έχει μπει σε ιδιόμορφη «κατοχή» και έχει γίνει «νεοαποικία» του αμερικανικού και ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού. Ο πρωθυπουργός της χώρας έχει γίνει «ο άνθρωπός τους».
2) Οι αυτοδιοικητικές εκλογές γίνονται με το νέο νόμο «ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ», ο οποίος χτυπά κάθε ίχνος λαϊκότητας που είχε απομείνει στην Τοπική αυτοδιοίκηση, απομακρύνοντας ακόμα περισσότερο τον πολίτη από την τοπική εξουσία. Οι δήμοι μετατρέπονται σε μεγάλα, γραφειοκρατικά, ανομοιογενή σύνολα ,ενώ οι αυτοδιοικητικές περιφέρειες αποτελούν αποσυγκεντρωμένη εξουσία κάτω από τον έλεγχο των κρατικών διοικητικών περιφερειών. Σʼαυτές τις συνθήκες έχει τεράστια σημασία η εκλογική επιτυχία της Αριστεράς. Επειδή βρισκόμαστε πολύ κοντά στη λήψη αποφάσεων από το Συνασπισμό και το ΣΥΡΙΖΑ, θέλω να καταθέσω μερικές σκέψεις.
Στις εκλογές για την Αυτοδιοίκηση παίζουν κυρίαρχο ρόλο 3 παράγοντες :
1)H γενική πολιτική γραμμή του Κόμματός μας, οι θέσεις του για την έξοδο από την κρίση και η πολιτική συνεργασιών που ακολουθεί.
2)Το πρόγραμμα που προτείνουμε για το Δήμο ή την περιφέρεια.
3)Τα πρόσωπα που συμμετέχουν στους συνδυασμούς που υποστηρίζουμε , κυρίως οι υποψήφιοι Δήμαρχοι, Περιφερειάρχες και Αντιπεριφερειάρχες.
Οι 3 παραπάνω παράγοντες έχουν τη δική τους ξεχωριστή σημασία και η συμβολή καθενός συνδέεται και με την ορθότητα των άλλων δύο. Πρέπει όμως να επισημανθεί ότι στις σημερινές πολιτικές συνθήκες γίνεται κυρίαρχος ο ρόλος της γενικής πολιτικής γραμμής και της πολιτικής συνεργασιών, διότι η «πολιτική του μνημονίου» εμποδίζει την εφαρμογή κάθε αυτοδιοικητικής πολιτικής που θέλει να ξεφύγει από αυτήν, προβάλλοντας οικονομικά και θεσμικά εμπόδια. Οι δημοτικές και περιφερειακές αρχές θα έχουν μικρά περιθώρια, μικρότερα από κάθε άλλη φορά, να ακολουθήσουν πολιτική σε όφελος του λαού, ακόμα και αν το θέλουν. Επομένως ο ρόλος των προσώπων και του προγράμματος περιορίζεται, χωρίς βέβαια να χάνει τη σημασία του, σʼαυτή τη δύσκολη εκλογική μάχη. Γιʼ αυτό ο Συνασπισμός και ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ρίξουν το βάρος στην επικαιροποίηση της πολιτικής γραμμής και στη συγκεκριμενοποίηση της πολιτικής συνεργασιών.
Τι σημαίνει επικαιροποίηση της πολιτικής γραμμής και τι γίνεται με την απόφαση του 6ου Συνεδρίου του Συνασπισμού;
Οι αποφάσεις του Συνεδρίου είναι σεβαστές για όλους μας. Όμως δεν είναι δόγμα, είναι καθοδήγηση για δράση. Από το χρόνο επεξεργασίας των αποφάσεων μέχρι σήμερα έχουν περάσει πάνω από 3 μήνες. Στο χρονικό αυτό διάστημα κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι της αντιλαϊκής πολιτικής τρόικα και κυβέρνησης. Επομένως η ΚΠΕ του Κόμματός μας οφείλει, ακολουθώντας και διαδικασίες συζήτησης στις Ν.Ε. και στις Π.Κ., να επικαιροποιήσει την πολιτική μας γραμμή.
Οι βασικοί άξονες μιας επικαιροποιημένης πολιτικής γραμμής έχουν ήδη κατατεθεί και συνοψίζονται στα εξής:
1. Η Αριστερά να μην αναγνωρίσει το δημόσιο χρέος. Η μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού λαού δεν χρωστάει σε κανένα και τίποτα.
2. Η Αριστερά οφείλει να πρωτοστατήσει σε ένα μεγάλο πολιτικό κίνημα που θα ριζώσει με επιτροπές σε χώρους εργασίας και γειτονιές και το οποίο μπορεί να έχει ως σύνθημα «δεν πληρώνω – δεν πληρώνω».
3. Αποκτά χαρακτηριστικά εθνικής και λαϊκής επιβίωσης η ανάγκη για τη συμπαράταξη των δυνάμεων της Αριστεράς, για ένα μεγάλο ενωτικό ταξικό μέτωπο του λαού και της νεολαίας για την ήττα και την απομάκρυνση της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου , για την ανατροπή του κατεστημένου πολιτικού σκηνικού και την ακύρωση των μνημονίων και των δεσμεύσεών τους. Ένα μεγάλο ενωτικό ταξικό μέτωπο του λαού και της νεολαίας για την επαναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους, τη ρύθμιση του ιδιωτικού χρέους και την εθνικοποίηση των τραπεζών, ως αφετηρίες ενός προοδευτικού προγράμματος διεξόδου από την κρίση αναπτυξιακής, παραγωγικής, κοινωνικής και οικολογικής ανασυγκρότησης του τόπου.
Ο Συνασπισμός και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν αποφασίσει την πολιτική συνεργασιών για τις αυτοδιοικητικές εκλογές, καθορίζοντας το πλαίσιο, τους στόχους και τις δυνάμεις που μπορούν να συμμετέχουν στη συνεργασία.
Σχετικά με τις δυνάμεις της συνεργασίας υπάρχει σαφήνεια για τις οργανώσεις και τους ανένταχτους της Αριστεράς, ενώ χρειάζεται προσοχή στις δυνάμεις της ριζοσπαστικής οικολογίας να συμπεριληφθούν μόνο εκείνες που εναντιώνονται στο σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής και όχι μόνο σε κάποιες επιμέρους πλευρές .
Ακόμα μεγαλύτερη προσοχή χρειάζεται για τις «δυνάμεις του σοσιαλιστικού χώρου». Πρώτα απʼόλα, ο όρος «σοσιαλιστικός χώρος» έχει μεγάλη ασάφεια. Περιλαμβάνει τους προερχόμενους από το ΠΑΣΟΚ, τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας γενικά, αυτούς που αγωνίζονται για το σοσιαλισμό; Κατά τη γνώμη μου η σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα περιλαμβάνει πρώτα απʼόλα δυνάμεις εντός της Αριστεράς (π.χ. «Δημοκρατική Αριστερά») και μερικές δυνάμεις από το ΠΑΣΟΚ, που δεν έχουν σχηματοποιηθεί ακόμα. Επομένως δεν φτάνει κάποιο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ να διαφωνεί με τα μέτρα του μνημονίου αλλά να ανέχεται την κυβέρνηση. Πρέπει να διαφωνεί με την κυβερνητική πολιτική συνολικά και να αποχωρήσει από το ΠΑΣΟΚ, για να παίζει θετικό ρόλο σε μια συνεργασία.
Τέλος, οι λεγόμενοι ανεξάρτητοι από τα Κόμματα είναι στην πραγματικότητα ανεξάρτητοι από την προοδευτική πολιτική και θέλουν να γίνουν καλύτεροι διαχειριστές της αστικής πολιτικής από τους ενταγμένους στο δικομματισμό υποψηφίους. Τέτοιοι δήθεν ανεξάρτητοι υποψήφιοι Δήμαρχοι είναι ο κ.Καμίνης στην Αθήνα, ο κ.Μπουτάρης στη Θεσσαλονίκη και ο κ.Δημαράς στην Πάτρα.
Δημήτρης Σπαρτινός
Μέλος ΚΠΕ Συνασπισμού
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS