Skip to main content.
Συνασπισμός της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας
26/11/2010

Χαιρετισμός του Προέδρου του ΣΥΝ Αλέξη Τσίπρα στο 21ο Συνέδριο του ΑΚΕΛ Κύπρου

«Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Μεταφέρω στο συνέδριό σας τον εγκάρδιο συντροφικό χαιρετισμό του Συνασπισμού της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας.

Χαιρετίζουμε τους αγώνες σας, που έχουν αναδείξει το ΑΚΕΛ πρώτη πολιτική δύναμη της Κύπρου, με κορυφαία κατάκτηση την εκλογή του σ. Δημ. Χριστόφια στη θέση του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Ταυτόχρονα, το κόμμα σας αποτελεί σημαντική συνιστώσα της ευρωπαϊκής και της παγκόσμιας Αριστεράς.

Πρότυπο ενότητας, αγωνιστικότητας και σύγχρονης αποτελεσματικής παρέμβασης σε δύσκολες εποχές.

Το συνέδριό σας συμπίπτει με τα 50 χρόνια της Κυπριακής ανεξαρτησίας. Γιορτάζουμε μαζί σας, τιμώντας τους πολύχρονους απελευθερωτικούς και κοινωνικούς αγώνες του Κυπριακού λαού, με τους κομμουνιστές στην πρώτη γραμμή.

Αγώνες δύσκολους, γεμάτους θυσίες, κόντρα στον εθνικισμό και στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, που ποτέ δεν σταμάτησαν, λόγω της γεωπολιτικής θέσης της Κύπρου στην καρδιά της Ανατολικής Μεσογείου. Δίπλα στην διαρκώς ταραγμένη Μ. Ανατολή, όπου πρόβλημα – κλειδί παραμένει το Παλαιστινιακό.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Είμαστε εδώ, στην Κύπρο «της αγάπης και του ονείρου», που όμως ζει με τον εφιάλτη της οριστικής της διχοτόμησης.

Πριν από δυο χρόνια, με την εκλογή του συντρόφου Χριστόφια, αναγεννήθηκαν οι ελπίδες για δίκαιη και βιώσιμη λύση. Σήμερα συνειδητοποιούμε ότι οι δυσκολίες είναι που έχει να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση Χριστόφια είναι μεγαλύτερες από όσο είχαμε υπολογίσει.

Είναι η αδιαλλαξία από τη πλευρά της Τουρκίας. Είναι και οι εύθραυστες και μεταβαλλόμενες ισορροπίες συμφερόντων στη παγκόσμια σφαίρα που αναδιατάσσονται από τη παγκόσμια καπιταλιστική κρίση.

Γι αυτό σήμερα, πέρα από την αποφασιστικότητα της Κυπριακής κυβέρνησης, χρειάζεται περισσότερο από ποτέ κι ένα νέο συντονισμένο διεθνές κίνημα αλληλεγγύης με τον Κυπριακό λαό -Ελληνοκυπρίους και Τουρκοκυπρίους- για το τερματισμό της κατοχής και την επανένωση του νησιού.

Για να μην μείνει αναπάντητο  το αγωνιώδες δίλημμα της τουρκοκύπριας ποιήτριας Νεσιέ Γιασίν: «η δική μου πατρίδα έχει χωριστεί στα δυό / ποιό από τα δυο κομμάτια πρέπει ν΄αγαπώ;».

Με το ΑΚΕΛ μας συνδέουν κοινές θέσεις για το Κυπριακό: για λύση δικοινοτικής – διζωνικής ομοσπονδίας, με βάση τις αποφάσεις του ΟΗΕ και το ευρωπαϊκό κεκτημένο, θεμελιωμένη στην επαναπροσέγγιση και την ειρηνική συμβίωση των δύο κοινοτήτων, χωρίς εγγυήτριες δυνάμεις με επεμβατικά δικαιώματα. Για μια Κύπρο χωρίς ξένους στρατούς και ξένες βάσεις.

Έχουμε πλήρη συνείδηση ότι οι δυσκολίες είναι μεγάλες και τα εμπόδια πολλά, κυρίως από την πλευρά της Άγκυρας. Ωστόσο, δεν πρέπει να υποτιμόνται οι αλλαγές στην Τουρκία, με όλες τις αντιφάσεις τους, ούτε το ενδιαφέρον της για τη συνέχιση της πορείας ένταξής στην Ε.Ε.

Πρέπει όμως να γίνει σαφές προς κάθε κατεύθυνση ότι η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας στην Ε.Ε. δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητη από την δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού.

Η επιμονή στο διακοινοτικό διάλογο για «λύση από τους Κύπριους για τους Κύπριους» είναι επιβεβλημένη. Υποστηρίζουμε τις προτάσεις Χριστόφια, που διατυπώθηκαν τον περασμένο Ιούλιο, και ζητήσαμε από την ελληνική κυβέρνηση να συμβάλει σε μια διεθνή προσπάθεια για την προβολή τους.

Ταυτόχρονα όμως ζητάμε να καταστήσει σαφές ότι η πορεία της Τουρκίας στην Ε.Ε. εξαρτάται από τη λύση στο Κυπριακό.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Η δική μας σχέση με το ΑΚΕΛ και  την κυπριακή αριστερά δεν εξαντλείται στο Κυπριακό. Είναι πολύ ευρύτερη και βαθύτερη. Μας συνδέουν κοινά οράματα για έναν διαφορετικό κόσμο, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, και για μια άλλη Ευρώπη απαλλαγμένη από τον νεοφιλελευθερισμό και τον ευρωατλαντισμό.

Εργαζόμαστε από κοινού για την κοινή δράση της αριστεράς στην περιοχή μας, στην Ευρώπη και στον κόσμο. Συνεργαζόμαστε με το ΑΚΕΛ σε κοινές συναντήσεις των αριστερών δυνάμεων Ελλάδας – Τουρκίας – Κύπρου, των  οποίων τη συνέχιση προτείνουμε και από αυτό το βήμα.

Ποτέ η κοινή δράση των δυνάμεων της αριστεράς δεν ήταν τόσο αναγκαία όσο σήμερα. Γιατί ποτέ οι κατακτήσεις ενός αιώνα του κινήματος των εργαζομένων δεν είχαν δεχθεί τέτοια σκληρή και γενικευμένη επίθεση, σαν τη σημερινή, μέσα σε συνθήκες πρωτοφανούς καπιταλιστικής κρίσης.

Η κρίση αυτή δείχνει το ολοκληρωτικό αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται η νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ.

Μέσα στις συνθήκες αυτές, ο κίνδυνος για νέους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς μεγαλώνει. Το νέο στρατηγικό δόγμα του ΝΑΤΟ αναβαθμίζει ακόμα περισσότερο την ατλαντική συμμαχία σε ρόλο «παγκόσμιο χωροφύλακα».

Και η ελληνική κυβέρνηση έσπευσε να χειροκροτήσει το επικίνδυνο αυτό δόγμα, ερχόμενη σε κατάφορη αντίθεση με τα αντιπολεμικά και αντιμιλιταριστικά αισθήματα του ελληνικού λαού.

Όμως οι παγκόσμιες ισορροπίες αλλάζουν.

Η παγκόσμια ηγεμονία των Ηνωμένων Πολιτειών αμφισβητείται, ιδιαίτερα μετά τις παρανοϊκές τυχοδιωκτικές επεμβάσεις στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.

Το σύνθημα των κινημάτων, «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», δικαιώνεται, ανοίγοντας νέους δρόμους, ιδιαίτερα στη Λατινική Αμερική. 

Σήμερα, ο αγώνας για την ειρήνη, έχει αποκτήσει πολυδιάστατο περιεχόμενο.  Και στην πρωτοπορία του αγώνα αυτού, πρέπει να βρεθεί ξανά η αριστερά, η δύναμη που ανέδειξε και υπερασπίστηκε τις αξίες της διεθνιστικής αλληλεγγύης.

Οι λαοί οφείλουν να απαιτήσουν την διάλυση του ΝΑΤΟ, ακόμα περισσότερο μετά την διατύπωση του νέου δόγματος.

Να σταματήσει κάθε εμπλοκή της Ευρωπαϊκής Ένωσης στους ΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς, και να εγκαθιδρυθεί ένα πανευρωπαϊκό σύστημα ασφάλειας με βάση τις αρχές του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη.

Να σταματήσει ο βάρβαρος και παράλογος πόλεμος στον Αφγανιστάν.

Να αποτρέψουμε νέα ιμπεριαλιστική επέμβαση στο Ιράν.

Να απαιτήσουμε την απελευθέρωση του Παλαιστινιακού λαού και την δημιουργία ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967, με έδρα την Ανατολική Ιερουσαλήμ.

Να ξαναζωντανέψουμε επιτέλους το όραμα της ειρήνης, ιδιαίτερα για βασανισμένες περιοχές, όπως η Μέση Ανατολή.   

Από την δική μας πλευρά, επιμένουμε στην ανάγκη να αποδεσμευτεί η Ελλάδα από τον ατλαντισμό και να στραφεί σε μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική.

Χωρίς εξαρτήσεις και μονόπλευρες δεσμεύσεις, χωρίς προσανατολισμούς που παραβιάζουν το περί δικαίου αίσθημα, όπως η στρατιωτική συνεργασία με το Ισραήλ.

Αλλά στην βάση ισότιμων πολιτικών και οικονομικών συνεργασιών  στα Βαλκάνια και στην Μεσόγειο, καθώς και στις σχέσεις με τη Ρωσία.

Μέσα σε έναν τέτοιο πλαίσιο, η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να παίξει ενεργότερο ρόλο στο πλευρό της Κύπρου.

Και σε ότι αφορά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, θεωρούμε ότι είναι πλέον ώριμο το αίτημα να επιλυθούν τα προβλήματα με διάλογο,  στη βάση του διεθνούς δικαίου.

Να προωθήσουμε πιο έντονα την κοινή πρόταση που έχουμε συνδιαμορφώσει με την αριστερά της Τουρκίας για την  αμοιβαία και ισόρροπη  μείωση των πολυδάπανων εξοπλισμών των δύο χωρών. Έτσι ώστε να ανακουφιστούν τα λαϊκά στρώματα, που και από τις δύο πλευρές δοκιμάζονται από την οικονομική κρίση.

Συντρόφισσες και Σύντροφοι

Η Κρίση παίρνει πλέον δραματικές διαστάσεις και στην Ευρώπη.

Σήμερα η Ιρλανδία, το πρότυπο του νεοφιλελεύθερου ευρωπαϊκού σχεδίου, ο πάλαι ποτέ «κέλτικος τίγρης», βρίσκεται ήδη στην ίδια θέση με την Ελλάδα. Στην ομηρεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και του οικονομικού λόμπι των Βρυξελλών.

Ο φόβος επεκτείνεται διαρκώς και σε άλλες χώρες.

Οι εξελίξεις αυτές αποδεικνύουν ότι το νεοφιλελεύθερο και ευρωατλαντικό μοντέλο ευρωπαϊκής ενοποίησης που θεμελιώθηκε στο Μάαστριχτ, έχει οριστικά χρεοκοπήσει. Τον λόγο έχουν πια οι λαοί.

Όπως πολύ καλά γνωρίζετε, η Ελλάδα βρίσκεται στη δίνη μια πρωτόγνωρης οικονομικής κρίσης, η οποία συνοδεύεται από σκληρά μέτρα λιτότητας για τον ελληνικό λαό.

Αυτή τη στιγμή, το κρίσιμο είναι η υπεράσπιση, της εργασίας, των κοινωνικών δικαιωμάτων, των δημοσίων αγαθών, της ζωής και της αξιοπρέπειας.

Οι έλληνες εργαζόμενοι γνωρίζουν ότι ο αγώνας που έχουν μπροστά τους δεν είναι μόνο για αυτούς και τα παιδιά τους. Είναι για την επόμενη ημέρα και την πορεία ολόκληρης της Ευρώπης.

Το μέλλον μπορεί να αλλάξει μόνο με ενότητα, κοινό αγώνα και αλληλεγγύη, ανάμεσα στους εργαζόμενους ολόκληρης της Ευρώπης, όλου του κόσμου. Οι μάχες του σήμερα και του αύριο, είναι κοινές για όλους μας.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Ευχόμαστε ολόψυχα κάθε επιτυχία στις εργασίες του Συνεδρίου σας.»