Το καθεστώς της Δαμασκού συνεχίζει απτόητο την αιματηρή καταστολή παρά τις περί του αντιθέτου δηλώσεις του. Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις των τελευταίων ημερών στη Λαττάκεια ήσαν ενδεικτικές του πώς εννοεί το διάλογο και τις μεταρρυθμίσεις ο πρόεδρος Άσαντ: με επιβολή και αίμα.
Ο λαός της Συρίας, με τις συνεχιζόμενες διαδηλώσεις του παρά το υψηλό φόρο αίματος που πληρώνει, εγκαλεί με τις θυσίες του τη διεθνή κοινότητα ζητώντας τα αυτονόητα: τη σκληρή καταδίκη, την απομόνωση και τον εξαναγκασμό του καθεστώτος σε ριζικές δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις. Κεντρικός μοχλός πίεσης για κάτι τέτοιο δεν μπορεί παρά να είναι ο ΟΗΕ και προς αυτή την κατεύθυνση οφείλει να πιέσει η ευρωπαϊκή διπλωματία, η οποία, οφείλει να βγει από το λήθαργό της και αντί να ακολουθεί κατά πόδας την Ουάσινγκτον, να αναλάβει πρωτοβουλίες μεγάλης εμβέλειας κατά του καθεστώτος, με δεδομένους τους μοχλούς πίεσης που διαθέτει και τους οποίους οφείλει να ενεργοποιήσει άμεσα.
Η πίεση αυτή, για να είναι αποτελεσματική, δεν πρέπει να στρέφεται αποκλειστικά κατά της Δαμασκού αλλά να αφορά και στους συμμάχους της στο Σ.Α. του ΟΗΕ, κυρίως τη Μόσχα και το Πεκίνο αλλά και στις αναδυόμενες δυνάμεις, που σήμερα μετέχουν στο Σ.Α., δηλαδή την Ινδία, τη Βραζιλία, τη Νότιο Αφρική. Η Ε.Ε. οφείλει να πρωτοστατήσει σε ένα ενιαίο διπλωματικό μέτωπο, που θα δώσει στον πρόεδρο Άσαντ να καταλάβει ότι έχει έλθει η ώρα των τίτλων του τέλους. Για την ομαλή μετάβαση σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα, για να μην πάει χαμένο το αίμα των χιλιάδων θυμάτων, των Σύριων πολιτών, που καθημερινά αψηφούν το φόβο τους και διαδηλώνουν κατά του καθεστώτος. Η Ε.Ε. οφείλει μια τέτοιου είδους πρωτοβουλία στο λαό της Συρίας.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS