Skip to main content.
Συνασπισμός της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας
09/09/2011

Συνέντευξη (αποσπάσματα) της Ρένας Δούρου, μέλους της Π.Γ., υπεύθυνης Ευρωπαϊκής Πολιτικής στο ρ/σ «Στο Κόκκινο 105.5» (Κώστας Σαββόπουλος)

Για να σκιαγραφήσουμε τι συμβαίνει εντός κι εκτός Ελλάδος, πρέπει να συγκρατήσουμε τις χθεσινές δηλώσεις, αφενός του κ. Σόιμπλε και του κ. Κλάους Ρέγκλινγκ, του επικεφαλής του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, η δημιουργία του οποίου αποφασίστηκε πριν από λίγους μήνες από τους ευρωπαίους αξιωματούχους για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους και πλέον της κρίσης ανάπτυξης στην ΕΕ.

Και από την άλλη τις πρόσφατες δηλώσεις του κ. Λοβέρδου, που συνθέτουν ένα σκηνικό, αποκαλυπτικό με σοκαριστικές διαπιστώσεις και εφιαλτικές προβλέψεις.

Παρότι όλοι μας βιώνουμε τα μέτρα εξαθλίωσης που μας φέρνουν σε απόγνωση και που δεν οδηγούν στο… ανέκδοτο της επιστροφής της Ελλάδας στις αγορές το 2012 και το 2013, θα ήθελα να υπογραμμίσω τους αριθμούς, οι οποίοι προέρχονται από εκθέσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του ΟΟΣΑ.

Δηλαδή δεν σχετίζονται με κάποιου είδους καταστροφολογία, για την οποία κατά καιρούς κατηγορείται ο Συνασπισμός. Σύμφωνα λοιπόν με αυτές τις εκθέσεις, τα περιβόητα μέτρα για την Ελλάδα που έχουν αποφασιστεί σε 10 συνόδους κορυφής, έκτακτες ή τακτικές, στη διάρκεια αυτής της 18μηνης κρίσης, είναι μέτρα που δεν αποδίδουν, τα οποία, όπως σημειώνει η έκθεση του ΟΟΣΑ, «θα μετατρέψουν την ελληνική οικονομία από πραγματική σε εικονική», υπογραμμίζοντας ότι η ύφεση θα είναι μακρόχρονη και βαθιά.

Σε ό,τι αφορά στην ανεργία, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή τονίζει ότι θα φθάσει σε δυσθεώρητα ύψη, ότι θα είναι διψήφια και σε ό,τι αφορά στην παραγωγική τάξη των νέων ανθρώπων, θα αγγίξει το 35% και το 40%!

Σε ό,τι δε αφορά στους μισθούς, όλοι μας γνωρίζουμε – αν δεν αντιμετωπίζουμε ήδη την μερική απασχόληση και την ανεργία - ότι έχουμε τρομακτικές μειώσεις των πραγματικών μισθών.

Παράλληλα έχουμε χάσει, μέσα στους 18 αυτούς μήνες, το 50% της αγοραστικής μας ικανότητας. Και ακούγεται ως αστείο να λέγεται ότι το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής, που έχει παρουσιαστεί από την κυβέρνηση ως μονόδρομος για τη συνέχιση της δανειοδοτικής πολιτικής, έχει κάποιο αποτέλεσμα.

Στην κατάσταση αυτή προστίθενται οι δηλώσεις του κ. Λοβέρδου, που για όσους δεν θυμούνται ήταν ο κύριος «Δεν υπάρχει σάλιο», του Οκτωβρίου του 2009, όταν αναλάμβανε την εξουσία το ΠΑΣΟΚ και «υπήρχαν λεφτά».

Ο κ. Λοβέρδος που έκτοτε συνεχίζει να βρίσκεται στη δημοσιότητα με εξωφρενικές δηλώσεις, προχθές δεν έκανε τίποτε άλλο, παρά να αποκαλύψει, με την πλήρη μάλιστα κάλυψη του κυβερνητικού εκπροσώπου, τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η κυβέρνηση: με τον κοινωνικό αυτοματισμό. Με το να φέρνει αντιμέτωπους μεταξύ τους τους εργαζόμενους, με το να προσβάλλει βαθιά το Σύνταγμα. Έχοντας λοιπόν πάρει τη σκυτάλη από τον κ. Πάγκαλο, ο κ. Λοβέρδος δεν ενεργεί απλά από αφέλεια, ή γιατί θέλει να διεκδικήσει την επόμενη ημέρα το ρόλο του δελφίνου.

Η λύση για την Ελλάδα αλλά και για την ΕΕ είναι αυτή για την οποία παλεύει ο ΣΥΡΙΖΑ και στο εθνικό κοινοβούλιο και το ευρωκοινοβούλιο. Για παράδειγμα, σταχυολογώ από τις προτάσεις μας τη δίκαιη φορολογία και τον προσανατολισμό της αποταμίευσης σε νέες επενδύσεις σύγχρονων αναπτυξιακών και κοινωνικών υποδομών, νέων κλάδων παραγωγής προϊόντων και υπηρεσιών υψηλής προστιθέμενης αξίας, ποιότητας, καινοτομίας, απασχόλησης και διαρθρωτικής ανταγωνιστικότητας.

Για να ανασχεθεί όμως η σημερινή κατάσταση χρειάζεται η αντιστοίχηση της κατακερματισμένης πολιτικής και κομματικής Αριστεράς με την κοινωνική Αριστερά.

Σήμερα γνωρίζουμε πολύ καλά, όχι μόνο από τις δημοσκοπήσεις αλλά και από τον εργασιακό, οικογενειακό μας χώρο, ότι αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί. Νέοι και νέες αλλά και μεγαλύτεροι σε ηλικία πολίτες, αντιλαμβάνονται ότι δεν πάει άλλο! Κι όλα δείχνουν ότι οδηγούμαστε σε μια λύση τύπου συγκυβέρνησης και δικομματικής συναίνεσης, όπως συμβαίνει στην Ισπανία. Η Αριστερά και οι δυνάμεις που αποδεσμεύονται από το ΠΑΣΟΚ έχουν ευθύνες να βρεθούμε όλοι μαζί στην ίδια πλευρά. Άλλη λύση δεν υπάρχει.

 Από το Γενάρη, και όχι από χθες με τις δηλώσεις του κ. Σόιμπλε, όσοι παρακολουθούν τα ευρωπαϊκά δρώμενα, γνωρίζουν ότι υπάρχουν τέτοια σενάρια που προωθούν κατά καιρούς συνεργάτες της κ. Μέρκελ, εν είδει εκβιασμού και απειλής. Σενάρια που διαβάζουμε σε μεγάλες εφημερίδες όπως τους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, που πριν από τρεις μήνες είχαν τίτλο «Ευρωομόλογο ή διάλυση της ΕΕ». Ή του κ. Ντελόρ που πρότεινε ένα ευρωταμείο διαγραφής του χρέους. Ή δημιουργίας ενός νομίσματος από τις τέσσερις ισχυρές χώρες ή εξόδου της Ελλάδας μαζί με τα άλλα «γουρουνάκια» από την ευρωζώνη, κ.α. Πρόκειται λοιπόν για επαναλαμβανόμενα σενάρια τους τελευταίους δέκα μήνες, τα οποία λειτουργούν εκβιαστικά λίγο πριν από συνόδους κορυφής ή eurogroup και αποτυπώνοντας τις επιθυμίες κερδοσκοπικών κύκλων και των  τραπεζικών συστημάτων.

Με συνέπεια ο ΣΥΡΙΖΑ και το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) τονίζουμε ότι η λύση δεν είναι την επόμενη ημέρα της διάλυσης της ευρωζώνης και της ΕΕ, να υπάρξει ένας νομισματικός πόλεμος, όπου το ευρώ θα αντικατασταθεί από τη δραχμή ή το εσκούδο. Η λύση περνά μέσα από αγώνες των αριστερών και δημοκρατικών δυνάμεων στους δρόμους, και καλώ όλους τους πολίτες στη διαδήλωση αύριο στη ΔΕΘ, και στα κοινοβούλια προκειμένου να αλλάξουν οι πολιτικές. Διαφορετικά οι προτεινόμενες λύσεις είναι σε βάρος των εργαζομένων και προς όφελος κερδοσκοπικών κύκλων.

 Τι είναι ο χρυσός κανόνας; Είναι μια προσπάθεια εξευμενισμού και εξωραϊσμού εξωφρενικών λύσεων για τις τύχες των ευρωπαίων πολιτών και των ευρωπαϊκών κοινωνιών. «Χρυσός κανόνας» έχει βαφτιστεί ο συνταγματικά κατοχυρωμένος ισοσκελισμός των προϋπολογισμών. Από την πρώτη στιγμή οι αριστερές, ευρωπαϊκές δυνάμεις αντιτάχθηκαν, τονίζοντας ότι αυτό δεν αποτελεί λύση. Δεν γνωρίζω, γιατί οι βεβαιότητες μόνο αφέλεια αντίστοιχη του κ. Λοβέρδου καταδεικνύουν, κατά πόσο θα είναι ο «χρυσός κανόνας», δηλαδή ένα συστημικό λάθος εντός των νεοφιλελεύθερων επιλογών, αυτό που θα οδηγήσει στη διάλυση της ευρωζώνης, ωστόσο είμαι βέβαιη ότι αν συνεχίσουμε με τον ίδιο τρόπο, δεν θα μετράμε μέρες ή μήνες αλλά κανείς δεν θα μπορεί να εγγυηθεί τη συνέχιση ύπαρξης της ευρωζώνης. Και αν τελικά συνεχίσει να υπάρχει η ευρωζώνη και το περιβόητο οικοδόμημα της ΕΕ με αυτό τον τρόπο, λίγοι θα είναι οι ευρωπαίοι πολίτες που θα επιχαίρουν για αυτή τη στρεβλή σταθερότητα».

To Γραφείο Τύπου