Εκπνέει το 2006 και το αποχαιρετούμε με ανάμεικτα συναισθήματα. Όπως κάθε χρόνος, είχε τις καλές και κακές του στιγμές, τους θετικούς και αρνητικούς πρωταγωνιστές του. Για πολλούς έφερε αλλαγές προς το χειρότερο, για άλλους προς το καλύτερο. Σκόρπισε φόβους, αλλά γέννησε και ελπίδες. Ο κόσμος πορεύεται μέσα από αντιφάσεις, προσδοκώντας ένα καλύτερο αύριο.
Σε μένα προσωπικά από το 2006 θα μείνει έντονα χαραγμένο στη μνήμη μου το τριήμερο (25,26,27 Ιουλίου) που βρέθηκα στη βομβαρδιζόμενη Βηρυτό ως εκπρόσωπος του ΣΥΝ σε αντιπροσωπεία του κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Εκεί είδα τον πόλεμο με όλες του τις όψεις και πολλές εικόνες με συγκλόνισαν, ιδιαίτερα όταν επισκεφθήκαμε τραυματισμένα παιδιά στο Νοσοκομείο Χαρίρι με ένα μεγάλο «ΓΙΑΤΙ» ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους.
Ο Λίβανος στάθηκε όρθιος και επέβαλε την κατάπαυση του πυρός στις 14-8-2006, αλλά τώρα βρίσκεται αντιμέτωπος με νέο εμφύλιο πόλεμο. Δυστυχώς, στα πρόθυρα εμφυλίου είναι και οι Παλαιστίνιοι, προς μεγάλη ικανοποίηση των «γερακιών» του Ισραήλ, ενώ συνεχίζεται -μετά και την εκτέλεση του Σαντάμ- η ματωμένη πορεία του πολύπαθου λαού του Ιράκ υπό την Αμερικανο-βρετανική κατοχή. Παρόμοιο σκηνικό πολέμου και απίστευτης ανθρωποσφαγής έχει στηθεί σε πολλές χώρες της Αφρικής, με τη Σομαλία και το Νταρφούρ πιο έντονα στο προσκήνιο τις τελευταίες μέρες του 2006.
Έχει, λοιπόν, πρωταρχική σημασία να μετατρέψουμε την ευχή για «ειρηνικό 2007» σε απόφαση για αγώνα. Και ένα από τα πρόσωπα του 2006 είναι η Ισραηλινή μάνα Νουρίτ Πελέντ-Ελχάναν, που μετέτρεψε τον πόνο της για το χαμό της κόρης της από Παλαιστίνιο «καμικάζι» σε συγκλονιστικό κήρυγμα υπέρ της ειρήνης και της συναδέλφωσης των λαών στη Μ. Ανατολή, λέγοντας: «Ο θάνατος οποιουδήποτε παιδιού ισοδυναμεί με το θάνατο του κόσμου όλου».
Ωστόσο, εκτός από τα πονεμένα πρόσωπα του 2006 υπάρχουν και τα ελπιδοφόρα. Από τον μακρύ κατάλογο, ας μου επιτραπεί να αναφέρω μερικά στον περιορισμένο χώρο αυτού του άρθρου.
Είναι οι νέοι και οι νέες του «Γαλλικού Μάρτη», που με την εξέγερση τους υποχρέωσαν την κυβέρνηση Ντε Βιλπέν σε άτακτη υποχώρηση και απόσυρση του «συμβολαίου πρώτης πρόσληψης», δηλ. της ανασφάλιστης εργασίας.
Είναι οι ηγέτες πολλών χωρών της Λ. Αμερικής που πήγαν κόντρα στο «Θείο Σαμ» και κέρδισαν τις εκλογές με φιλολαϊκά και αντινεοφιλελεύθερα πρόγραμματα.
Είναι κάτι δικά μας παιδιά, «που πολλοί τα έλεγαν αλήτες» επειδή συμμετείχαν σε καταλήψεις των σχολείων του, διεκδικώντας καλύτερη Παιδεία, τα οποία έδωσαν μαθήματα ωριμότητας και οράματος όταν βγήκαν στις τηλεοράσεις ως συνομιλητές των μεγάλων.
Είναι ο Παναγιώτης Γιαννάκης και τα «παιδιά του» της Εθνικής Μπάσκετ που μας έκαναν υπερήφανους με τις επιδόσεις τους στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας, νικώντας ακόμα και την αμερικανική «Dream Team».
Είναι ο Χρήστος Ταμπαξής, με πολλές διακρίσεις σε παραολυμπιακούς και άλλους διεθνείς αγώνες, που εκλέχτηκε δημοτικός σύμβουλος Βύρωνα (στο δήμο όπου ζώ). Είναι το πρώτο στην ιστορία του Βύρωνα άτομο με αναπηρία που εκλέγεται σε τέτοια θέση. Τι πιο ισχυρό μήνυμα ζωής!
Εύχομαι ολόψυχα ειρηνικό και ευτυχισμένο το 2007.
* Ο Πάνος Τριγάζης είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΝ
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS