Κατ.Ακριβοπούλου: Πώς κρίνετε τη μη αναφορά πλέον στο Σύνταγμα στην απάντηση της ΕΕ.;
Ν.ΒΟΥΤΣΗΣ: Με τη επιφύλαξη να δούμε το κείμενο, φέρνει σε μία πιο ορθολογική και πιο σοβαρή πολιτική βάση την όλη συζήτηση. Μιλάμε βασικά για το δικαίωμα της ανεμπόδιστης ενημέρωσης και όχι για το δικαίωμα της ανεμπόδιστης επιχειρηματικής δραστηριότητας πάνω σ΄ ένα δημόσιο αγαθό, όπως είναι οι συχνότητες. Και, επίσης, τεκμαίρεται πλέον ότι μπορεί να υπάρχουν ασυμβίβαστα. Γιατί όλη η λογική του άρθρου του Συντάγματος, ανεξάρτητα εάν εύστοχα ή λιγότερο εύστοχα τιτλοφορήθηκε με την έννοια του «βασικού μετόχου», όλη η λογική ήταν της ύπαρξης ασυμβιβάστου στην επιχειρηματική λειτουργία στα Μέσα Ενημέρωσης, με άλλες ταυτόχρονα πιο προσοδοφόρες και δια των δημόσιων προμηθειών επιχειρηματικές λειτουργίες.
Εάν απομακρύνεται απ΄ αυτό το εμπόδιο, απ΄ αυτή την θηλιά, η νέα επιχειρηματολογία της Ε.Ε., οπωσδήποτε μπορεί να γίνει πλέον μια συζήτηση πλέον επί του συγκεκριμένου. Δηλαδή σε θέματα λειτουργίας, σε θέματα αποτελεσματικότητας ή σε επιμέρους λειτουργικά ζητήματα που θα ήταν δυνατόν να εξευρεθούν λύσεις.
Κατ.Ακριβοπούλου: Αισθάνεται δικαιωμένος ο ΣΥΝ για την πολιτική θέση που πήρε που αφορούσε στην υπεράσπιση του Συντάγματος και στην πολιτικοποίηση της υπεράσπισης του Συντάγματος;
Ν.ΒΟΥΤΣΗΣ: Νομίζω ότι μπορούμε να αισθανόμαστε μία δικαίωση. Στο πεδίο του ορθού λόγου και στο πεδίο συγκεκριμένων σχέσεων με την Ε.Ε., γνωρίζουμε πλέον πως είναι ένα θέμα ευρωπαϊκής εμβέλειας. Αυτό είχε κρυφτεί εδώ. Έγινε μία μεγάλη προσπάθεια από τα λόμπι στην Ελλάδα να δείξουν ότι είναι το κακό παιδί η Ελλάδα, που σωστά οι σοφοί της Ε.Ε. το νουθετούν. Δεν είναι έτσι. Είναι ένα θέμα πανευρωπαϊκού ενδιαφέροντος. «Καίει», κυριολεκτικά, μαζί και με το θέμα της αντι-τραστ νομοθεσίας για τα ΜΜΕ. Είναι ένα θέμα επίκαιρο, σημερινό, αυριανό. Για την Ολλανδία, που είχε πετύχει και τη σχετική νομολογία, την οποία κι εμείς χρησιμοποιήσαμε, ότι είναι δυνατόν τα ΜΜΕ, με τον Πολιτισμό και την Παιδεία να θεωρούνται προφανώς έξω του πεδίου του στενού οικονομικού ανταγωνισμού και των υπερεθνικών ρυθμίσεων. Είναι ένα ζήτημα επίσης σοβαρό για τη Γαλλία. Δεν αναφέρομαι τυχαία στην Ολλανδία και τη Γαλλία. Είναι δύο χώρες όπου αυτή τη στιγμή στις δημοσκοπήσεις πλειοψηφεί για το δημοψήφισμά τους για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα το «όχι». Είναι δηλαδή ένα από τα υπαρκτά κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα αλλά και ζητήματα ενημέρωσης και δικαιωμάτων, που έχουν θίξει τους λαούς της Ευρώπης.
Και θεωρώ πως αν η κυβέρνηση έκανε ένα μεγάλο λάθος, είναι αυτό. Είναι ακριβώς το λάθος που δεν της λέει ότι έκανε το ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή, το ότι δεν χρησιμοποίησε τη διαδικασία για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, για να πιέσει θετικά. Να γίνει μια πλατιά συζήτηση στον κόσμο, να γίνει δημοψήφισμα, να συζητηθούν οι επιπτώσεις στο κοινωνικό πεδίο αλλά και στο πεδίο της ενημέρωσης και στο πεδίο της ανάπτυξης του δημόσιου λόγου και των κοινωνικών κατακτήσεων. Να υπάρξει και μία λαϊκή πίεση προς την Ε.Ε. να αντιληφθεί ότι αλλιώς πρέπει, απ΄ ότι οι νεοφιλελεύθερες επιταγές επιβάλουν, να αρμενίζουν τα όνειρα της Ενωμένης Ευρώπης.
Κατ.Ακριβοπούλου: Το έκανε ο Γάλλος Επίτροπος.
Ν.ΒΟΥΤΣΗΣ: Δεν είναι ίσως το θέμα του «βασικού μετόχου» για να σηκώσει κανείς τους τόνους προς την κυβερνητική πλευρά. Αλλά θα πρέπει να βάλει μυαλό και η κυβέρνηση. Δηλαδή, το «γιες μεν» ποτέ δεν βοήθησε, και μάλιστα μικρότερες χώρες όπως είμαστε εμείς. Ενώ επιβάλλεται, χώρες που, ανεξάρτητα μεγέθους, ανήκαν στον αρχικό πυρήνα των «6», γι αυτό συμπεριλαμβάνω και την Ολλανδία -πέραν της Γαλλίας, που και ως μέγεθος ακούγεται η φωνή της ή της Γερμανίας, που χρηματοδοτεί και ως εκ τούτου αλλάζει ακόμα και το Σύμφωνο Σταθερότητας. Λέω ότι για μικρότερες χώρες μεγάλες ευκαιρίες σαν αυτές που μας είχαν δοθεί, να γίνει δημοψήφισμα, να γίνει πλατιά ενημέρωση του κόσμου, να αναλυθούν οι επιπτώσεις, οι κοινωνικές, της πορείας της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης, κυριολεκτικά πετάχτηκαν στα σκουπίδια και βρισκόμαστε ακόμα να συζητάμε με τον κ. Μακ Κρίβι και τους διάφορους άλλους συμβουλάτορες -δεν το λέω υποτιμητικά, το λέω άκρως πολιτικά- της νεοφιλελεύθερης ελίτ που σήμερα ηγεμονεύει στην Ευρώπη.
Υπάρχουν όμως και οι λαοί. Υπάρχουν τα Συντάγματα. Υπάρχει η Βουλή. Υπάρχει το ασφυκτικό πλαίσιο της ενημέρωσης που θέτει καινούργια προβλήματα, σύγχρονα προβλήματα, με τις ψηφιακές υπερεθνικές πλατφόρμες. Και υπάρχει και η διαπλοκή.
Στην Ελλάδα υπήρξαν τρία Κοινοτικά Πλαίσια, πάμε στο τέταρτο Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης, υπήρξαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Είναι οι δυσθεώρητες αμυντικές δαπάνες, που δεν τις έχουν οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αντιλαμβάνεσθε πως είναι ιδιαιτερότητα στην Ελλάδα το οικονομικό τοπίο της διαπλοκής. Και μ΄ αυτή την έννοια, η πρόνοια του δημοσίου, του κράτους, της εκάστοτε και της κάθε κυβέρνησης, η πρόνοια για τα ΜΜΕ, για την ιδιοκτησία τους και για την μη επίτευξη δεσπόζουσας θέση μέσω των Μέσων πρέπει να είναι σε προτεραιότητα, με συνταγματική θωράκιση, και καθημερινά να ελέγχεται. Δεν είναι μία ιδιοτροπία της σημερινής κυβέρνησης ή μία ιδιοτροπία της προηγούμενης.
Θα πρέπει επ΄ αυτού να υπάρξει μία συνομολόγηση απ΄ όλες τις πλευρές του πολιτικού φάσματος -έστω για το από δω και πέρα- του πώς θα πορευθούμε.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS