Υπάρχει μία μεγάλη αντίφαση σε αυτό που ονομάζουμε οργανωτικό πρόβλημα του ΣΥΝ. Από τη μια είδαμε την μεγαλύτερη οργανωτική επιτυχία του ΣΥΝ από τότε που ιδρύθηκε ως ενιαίο κόμμα. Και αυτή εκφράστηκε με την πιο μαζική συμμετοχή που υπήρξε ποτέ σε κινητοποίηση του ΣΥΝ, το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ, στην οποία μάλιστα δε συμμετείχαν άλλες πολιτικές δυνάμεις που θα έφερναν το δικό τους βάρος πράγμα το οποίο έδειξε ότι έχουμε πολύ μεγάλες δυνατότητες. Αυτή είναι μία πλευρά, ένα δείγμα μιας πολύ καλής παρουσίας που κανείς δεν συνδέει με οργανωτικά μέτρα που έχουν ληφθεί. 'Ασχετα αν αυτή η παρουσία δεν οφείλεται στην οργανωτική μας προετοιμασία όσο σε μια σειρά άλλους λόγους. Δηλαδή, το κάλεσμά μας ήταν ένα κάλεσμα το οποίο ευαισθητοποιούσε, κινητοποιούσε, έφερνε ανθρώπους που έχουν φύγει, που έχουν μαλώσει μαζί μας, που ήταν παλαιότερα στην Αριστερά, που έχουν διαφόρων ειδών σχέσεις μαζί μας, κ.λ.π. Πρέπει να λάβουμε υπ όψιν και τον ρόλο που έπαιξε ο σταθμός «Στο Κόκκινο 105,5», ως ένας μηχανισμός, ένα καινούργιο κανάλι επικοινωνίας. Αυτή είναι η μία πλευρά.
Η άλλη πλευρά, η οποία είναι μια σταθερά, είναι η χαλαρή οργανωτική μας κατάσταση, είναι οι διενέξεις μέσα στο κόμμα, είναι η κόπωση που υπάρχει στους συντρόφους, είναι η αύξηση του μέσου όρου ηλικίας στο κόμμα μας, η αδυναμία μας να ανοιχτούμε με δυναμικό και γρήγορο τρόπο στην νεολαία, η απόστασή μας πολλές φορές από την κοινωνία, η διστακτικότητα να βγούμε έξω, η διστακτικότητα να συμμετάσχουμε. Δεν κατηγορώ κανέναν ούτε κάνω κριτική σε κανέναν. Είναι μία έκφραση των δυσκολιών που έχουμε. Πρέπει να τη λάβουμε υπ όψιν αυτήν την αντίφαση. Έχουμε πολύ μεγάλες δυνατότητες, εξαιρετικές δυνατότητες πιστεύω και πολύ μεγάλες δυσκολίες από την άλλη πλευρά. Και νομίζω ότι θα πρέπει να βρούμε έναν συνδυασμό - και εκεί μπορώ αν θέλετε εγώ να συμβάλω λιγάκι - της οργανωτικής μας δουλειάς με την πολιτική μας δουλειά, χωρίς να σημαίνει αυτό ότι σε οργανωτικό επίπεδο δεν μπορούμε να παίρνουμε ειδικά μέτρα τα οποία θα μας βοηθήσουν. Από τα καλά γραφεία, από το τι συζητάμε μέσα στα γραφεία, από το Internet, την παρουσία μας στο διαδίκτυο μέχρι οτιδήποτε άλλο. Αλλά πιστεύω ότι ο ομφάλιος λώρος που μπορεί να δώσει δυναμισμό και ζωή, και προοπτική, και διάθεση, και λίγο κέφι στην οργανωτική δουλειά είναι η πολιτική μας δουλειά. Και αυτό θα προσπαθήσω να το συνδυάσω με τρία ζητήματα τα οποία είναι σήμερα ανοιχτά.
Το πρώτο είναι τα θέματα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, όπου έχουμε μία κοινωνία η οποία βρίσκεται σε μεγάλη σύγχυση. Και είναι φυσικό, διότι είναι υπό τον βομβαρδισμό των ιδιωτικών μέσων ενημέρωσης, που κάνουν ό,τι θέλουν και ό,τι τα συμφέρει, και επίσης είναι κάτω από μια ανειλικρινή τοποθέτηση των δύο μεγάλων κομμάτων, τα οποία προσχηματικά στηρίζουν κάποιες θέσεις, που είναι, όμως, στον αέρα: όπως ότι θα πάμε στη Χάγη μόνο για το θέμα της υφαλοκρηπίδας. Και την ίδια στιγμή, στο πεδίο των διαπραγματεύσεων και της πολιτικής πραγματικότητας είναι υποχρεωμένα να κινηθούν εντελώς διαφορετικά. Όπως, για παράδειγμα, το Ελσίνκι, που το Ελσίνκι δεν λέει ότι θα πάμε στη Χάγη μονάχα για την υφαλοκρηπίδα. Είναι θέσεις για εσωτερική κατανάλωση, για εσωτερική συνοχή, για διατήρηση της εκλογικής επιρροής, τις οποίες τις κατανοεί κανείς. Δεν κατανοεί το ότι υποκύπτουν σε αυτούς τους πειρασμούς, κατανοεί, όμως, ότι υπάρχουν αυτά τα προβλήματα και ότι έχουν κόστος για το οποιοδήποτε κόμμα.
Νομίζω ότι υπάρχει ένα πεδίο πολύ μεγάλης παρέμβασης εδώ για το κόμμα μας. Θα αναφέρω, κατ αρχήν, ότι υπάρχουν τρεις επιλογές μπροστά μας. Η μία επιλογή είναι ο πόλεμος. Εμείς, ως μία Αριστερά που έχει βαθιές παραδόσεις μέσα στις ρίζες της Ιστορίας μας, όπως η ψήφος που έδωσε ο Λίμπνεχ, τότε εκπρόσωπος του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, στην βουλή της Γερμανίας ενάντια στους εξοπλισμούς στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι κάτι το οποίο δεν συζητάμε. Δεν είμαστε μία παράταξη που θα αγωνιστεί για τον πόλεμο. Όχι πόλεμο, ειρήνη. Είναι βασικό μοτίβο, κεντρική μας αξία και στοιχείο της ταυτότητάς μας.
Η δεύτερη επιλογή είναι να παραμείνουμε στο σημερινό status quo, μια κατάσταση όπου λες ότι είναι δύσκολα τα προβλήματα, δεν λύνονται, μένουμε εδώ που είμαστε, δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Μια επιλογή που σε μεγάλο βαθμό εφαρμόστηκε και από τη σημερινή κυβέρνηση μέχρι τώρα. Πρέπει, όμως, να έχουμε υπ όψιν ότι αυτή η επιλογή είναι μια επιλογή η οποία ταξικά εκφράζεται με μία σφοδρή επιβάρυνση του ελληνικού λαού μέσα από τους εξοπλισμούς. Δεκαπέντε δις ευρώ έχουν στοιχίσει τα αεροπλάνα και τα καύσιμα για τα αεροπλάνα μέσα στα τελευταία 30 χρόνια για να γίνονται αυτά που γίνονται στο Αιγαίο. Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Στρατηγικών Μελετών της Στοκχόλμης, τον πιο αξιόπιστο οργανισμό, η Ελλάδα, με 10 εκ. κατοίκους, είναι η τρίτη χώρα σε αγορές εξοπλισμού μετά την Κίνα και την Ινδία, χώρες που έχουν πάνω από 1 δις πληθυσμό. Κατά κεφαλήν, από τα μωρά παιδιά μέχρι τους ηλικιωμένους πληρώνουμε 450 περίπου δολάρια για δαπάνες για την εθνική άμυνα κάθε χρόνο. Η σημερινή κατάσταση του status quo δίνει τη δυνατότητα σε αυτόν που εμφανίζεται ως ισχυρότερος και στο κάτω-κάτω σε αυτόν που περιορίζεται λιγότερο και που είναι πιο επιθετικός να κλιμακώνει τις απαιτήσεις του. Η σημερινή κατάσταση στην πραγματικότητα δεν είναι status quo. Είναι μία κατάσταση στην οποία συνεχώς αυξάνονται οι απαιτήσεις, οι βλέψεις και ο επεκτατισμός σε βάρος της χώρας μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι οι βλέψεις που υπήρχαν για αιγιαλίτιδα ζώνη σε σχέση με τα δικαιώματά μας για τον εναέριο χώρο επεκτάθηκαν τα τελευταία χρόνια μέσα από αυτή τη διαδικασία και στο χερσαίο έδαφος, δηλαδή, στον πυρήνα της εδαφικής κυριαρχίας. Αυτή η διαδικασία δεν μας δίνει τη δυνατότητα να προωθήσουμε δικαιώματα τα οποία δεν ασκούμε σήμερα και τα οποία στηρίζονται στο Διεθνές Δίκαιο, όπως είναι τα 12 μίλια. Αυτή η διαδικασία δίνει τη δυνατότητα στις ΗΠΑ και στους ΝΑΤΟϊκούς μηχανισμούς να ηγεμονεύουν στις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών. Και αυτή η διαδικασία δεν μας δίνει τη δυνατότητα να αξιοποιήσουμε έναν σημαντικό μοχλό, που είναι οι διαδικασίες ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. Δεν είναι τυχαίο που το Ελσίνκι χάθηκε. Κανείς δεν ζήτησε να υλοποιηθεί το Ελσίνκι. Ούτε το ΠΑΣΟΚ το ζήτησε. Απλώς το ζήτησε εκ των υστέρων, για να κάνει κριτική στην Ν.Δ. Δεν το ζήτησε πριν το Ελσίνκι. Όταν έλεγε το 2004 ότι θα πάμε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, δεν το ζήτησε αυτό το πράγμα. Και, φυσικά, δεν το έκανε και η Ν.Δ.
Και ως τρίτη επιλογή υπάρχει ο χώρος που υποστηρίζουμε εμείς. Δηλαδή, λύση των προβλημάτων με βάση το Διεθνές Δίκαιο και αξιοποίηση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης για την επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών. Με τις δυσκολίες που έχει το να γίνει αυτό, να το δεχθεί η Τουρκία, με τα ρίσκα που έχει αυτό, με τα προβλήματα που έχει, αλλά είναι ένας χώρος Διεθνούς Δικαίου και ένας χώρος που δεν είναι στεγανοποιημένος από την επιρροή των ΗΠΑ και τη νατοϊκή επιρροή, αλλά τουλάχιστον αυτή είναι ελαχιστοποιημένη σε σχέση με την καθημερινή διπλωματική διαχείριση των διαφορών και σε σχέση με έναν πόλεμο. Είναι εξαιρετικά ελαχιστοποιημένη η επιρροή αυτή και αυτό είναι ένα κεντρικό ζήτημα που τέθηκε πάλι με την πρόταση Στεφανόπουλου. Στην πραγματικότητα, όμως, ο πυρήνας των διεργασιών έχει ξεκινήσει μέσα από τον ΣΥΝ - και επανειλημμένα στη βουλή έχουμε τοποθετηθεί για αυτό το θέμα - και συνδυάζεται αυτή μας η στάση με μία μάχη. Μία μάχη για τη μείωση των στρατιωτικών εξοπλισμών αμοιβαία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, ιδιαίτερα στον χώρο του Αιγαίου και γενικότερα. Φυσικά, ξέρουμε ότι πολύς κόσμος μέσα στην κοινωνία έχει επιφυλάξεις. Τα γονίδια της προσφυγιάς, των διώξεων, των συγκρούσεων, των αιματοχυσιών που έχουν γίνει, των Ποντίων, των Μικρασιατών, τόσων τόπων που έχουν υποφέρει δεν χάνονται και είναι λογικό να υπάρχουν και να θέλει κανείς να τα έχει υπ όψιν του και να μιλήσει με αυτά τα τμήματα της κοινωνίας. Επιφυλάξεις από σοβαρούς μελετητές, επιφυλάξεις από προσωπικότητες μέσα στον χώρο της Αριστεράς, επιφυλάξεις και από συντρόφους μέσα στο κόμμα μας που βλέπουν τα ρίσκα, τις δυσκολίες, τις δυνατότητες, όλα αυτά είναι φυσικά και πρέπει κανείς να τα λάβει υπ όψιν του. Όμως, αυτές τις μέρες βλέπουμε ότι έχουν εξαπολυθεί όλα τα παπαγαλάκια των εμπόρων όπλων, διάφοροι βρικόλακες από τους νατοϊκούς μηχανισμούς, που εμφανίζονται καθημερινά στις τηλεοράσεις, υποψήφιοι της ρατσιστικής ακροδεξιάς, οι οποίοι συστηματικά πια εμφανίζονται κάθε μέρα σε κανάλια, πολιτικοί νεωκόροι δεσποτάδων, όπως γνωστοί βουλευτές της Θεσσαλονίκης, τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι στα πρόθυρα νευρικής κρίσης για την εξασφάλιση του ποσοστού θεαματικότητας της AGB την οποία προσπαθούν να την κερδίσουν διαδίδοντας και στηρίζοντας ακόμη και ακραίες ιδέες εθνικισμού και αυτοκαταστροφής τελικά για τη χώρα μας. Εμείς πρέπει να απαντήσουμε. Είμαστε Αριστερά, δεν πρέπει να τα αφήσουμε όλα αυτά. Και να απαντήσουμε έχοντας υπ όψιν ότι οι λύσεις που προτείνουμε, η Χάγη για την επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών και η μείωση των στρατιωτικών εξοπλισμών είναι πρώτον οι λύσεις που έχουν έναν βαθύ αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα σύμφωνα με το πνεύμα των γενικότερων αγώνων ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση που συμμετέχουμε. Βαθύ αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα. Γι αυτό κοστίζουν και γι αυτό έχουν τόσες αντιστάσεις. Εμείς ζητάμε να σταματήσουμε να αγοράζουμε F-16. Τα διακόσια πολεμικά αεροπλάνα που έχουν βυθιστεί στο Αιγαίο αντιστοιχούν σε διακόσια νοσοκομεία και 500 σχολεία. Ζητάμε κατακόρυφη συμφωνημένη μείωση των εξοπλισμών ανάμεσα στις δύο πλευρές. Και το απόθεμα που θα δημιουργηθεί να αξιοποιηθεί για κοινωνικούς λόγους, για λόγους υγείας, για λόγους αναπτυξιακούς και για την δημιουργία ενός ταμείου για την ανάπτυξη του ανατολικού Αιγαίου. Και η θέση η δική μας είναι βαθιά πατριωτική θέση διότι θέλει μια πατρίδα ασφαλή, μια πατρίδα που δεν θα κληροδοτήσει στις γενιές που έρχονται, στα παιδιά και τα εγγόνια μας την ανασφάλεια και το χάος που υπάρχει, την απειλή, την τεράστια αιμορραγία πόρων από τα θέματα του Αιγαίου. Και γιατί η διαδικασία της Χάγης είναι η μόνη μέσα από την οποία θα μπορούμε να θέσουμε δικαιώματα που έχουμε και που στηρίζονται στο Διεθνές Δίκαιο, τα οποία σήμερα απαλλοτριώνονται και ξεχνιούνται επειδή σε αυτή τη διαδικασία μας βγάζει το casus belli το Τουρκικό Κοινοβούλιο. Ένα από τα βασικά αυτά δικαιώματα είναι το δικαίωμά μας με βάση το Διεθνές Δίκαιο που οφείλουμε να διεκδικήσουμε μέσα στη Χάγη για αύξηση της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 μίλια όπως προβλέπει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας.
Τι σημαίνει αυτό από οργανωτική άποψη; Σημαίνει ότι, λαμβάνοντας υπ όψιν την υποκριτική στάση των άλλων κομμάτων, λαμβάνοντας υπ όψιν αυτόν τον ακραίο εθνικισμό που αναπτύσσεται, λαμβάνοντας υπ΄ όψιν τα ναι μεν αλλά του ΚΚΕ, το οποίο δεν παίρνει θέση, λαμβάνοντας υπ όψιν ότι εμείς έχουμε μία λύση αγωνιστική, ρεαλιστική, πρόταση η οποία συνδέεται και μπορεί να συνδεθεί με τις διαπραγματεύσεις στην Ε.Ε. και με την αποδοχή μας για την ένταξη της Τουρκίας μόνο εφόσον δεχθεί αυτή τη διαδικασία. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι βάζουμε βέτο παράλογα. Μόνο εφόσον δεχθεί και ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία. Μπορούμε να κάνουμε πάρα πολλή δουλειά μέσα στον κόσμο, μέσα στην κοινωνία και νομίζω ότι , πριν το καλοκαίρι, θα μπορούσαμε να αφιερώσουμε μία μέρα εξόδου όλων των δυνάμεων του ΣΥΝ για ενημέρωση της κοινωνίας, των πολιτών πάνω στα θέματα των εξοπλισμών. Να λέμε την πρότασή μας για μείωση των εξοπλισμών και να λέμε τι έχουμε δώσει, τι δίνουμε, τι σημαίνει για τον κάθε πολίτη, τι θα μπορούσε να γίνει με τα λεφτά που δίνουμε για την αγορά ενός F-16, με πόσες κλίνες σε νοσοκομεία αντιστοιχεί, με πόσες κλίνες στην εντατική, πόσα σχολεία θα μπορούσαν να γίνουν, πόσο θα μπορούσαν να αυξηθούν οι συντάξεις.
Νομίζω ότι πρέπει να το κάνουμε και να σπάσουμε αυτήν την κατάσταση που δημιουργείται και που βλέπουμε πού οδηγεί. Μέσα σε ένα κλίμα εθνικισμού, ρατσισμού, προβολής της αχαλίνωτης βίας από τηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης βλέπουμε στην Ελλάδα του 2006 να παίρνει σάρκα και οστά η άγρια παιδική βία από τους «Ξεχασμένους από την κοινωνία» του Μπουνουέλ και τον «Λούστρο παπουτσιών» του Ντε Σίκα του 1950. Νοιώθουμε αποτροπιασμό από τη δολοφονία του μικρού 'Αλεξ. Όπως και για το γεγονός ότι η σημερινή κοινωνία είναι ικανή να κατασκευάζει ανήλικους δολοφόνους. Οι πρώτοι που πρέπει να κλειστούν στις φυλακές είναι η φτώχεια και ο κοινωνικός αποκλεισμός, η καλλιέργεια του μίσους ανάμεσα σε ανθρώπους διαφορετικής εθνικής καταγωγής, ο μικροαστικός φθόνος στα παιδιά που φιλοξενούνται στη χώρα μας και διαπρέπουν και τους απαγορεύεται να κρατήσουν την ελληνική σημαία, να είναι πρώτοι στα μαθήματα, στο πιάνο ή στο μπάσκετ. Και μαζί τους όσοι στον πολιτικό και τον επικοινωνιακό χώρο, διαδίδουν ανεύθυνα και συστηματικά αυτές τις ιδέες.
Πόσο θα σιωπούμε; Πόσο θα είναι φυσικό τα τηλεοπτικά κανάλια να καλούν όποιους θέλουν και την ίδια στιγμή να παραβιάζουν το ΕΣΡ και την κάθε υποχρέωση που έχουν και να κάνουν πολιτικές συζητήσεις αλλάζοντας τα κόμματα της Βουλής και βάζοντας στη θέση του ΣΥΝ το ΛΑΟΣ; Μέχρι πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Πρέπει να αντιδράσουμε σε αυτά, και πρέπει να αντιδράσουμε έξω από τα γραφεία τους. Έχει φτάσει στα άκρα αυτή η κατάσταση. Και δεν μπορούν τα μεγάλα κόμματα να παίζουν με αυτό εντάσσοντας την προσπάθεια να δημιουργηθεί μία εθνικιστική ακροδεξιά στα παιχνίδια του δικομματισμού, στο πόσο θα κόψει ο ένας από τον άλλο. Γιατί το βλέπουμε και αυτό. Βλέπουμε σιωπές, ειδικά από την αξιωματική αντιπολίτευση στο θέμα της ακροδεξιάς μέσα σε μία εκλογικίστικη λογική του πώς θα κόψουμε κάτι στις δημοτικές εκλογές, η οποία δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Και έτσι δίνονται οι μάχες στη Θεσσαλονίκη που γίνεται κέντρο. Και έτσι θα τη δώσουν ο Κουράκης και ο Πλωμαρίτης τη μάχη στη Θεσσαλονίκη.
Επομένως, πρέπει να δώσουμε το πνεύμα και το νόημα αυτής της μάχης που καλείται να δώσει η Αριστερά σήμερα. Μέσα στις οργανώσεις μας, να το συνδυάσουμε με κάποιες κινήσεις. Το ξαναλέω: Να βγούμε όλοι, από τον Πρόεδρο μέχρι τους απομακρυσμένους από τον ΣΥΝ και να μοιράσουμε στον δρόμο χαρτιά για τους εξοπλισμούς.
Το δεύτερο ζήτημα είναι τα παραδείγματα με τη Νεολαία. Κατ αρχήν να πούμε μπράβο στα παιδιά, στην Νεολαία ΣΥΝ και σε όλη τη δουλειά που έχει γίνει από τον ΣΥΝ αλλά κυρίως από αυτούς, Καταφέρανε να έχουμε μια νεολαία η οποία να μπορεί να είναι παρούσα στα Πανεπιστήμια. Και σε μια κρίσιμη φάση που η Ν.Δ. είναι ενάντια σε κάθε αγώνα, που το ΚΚΕ δεν στηρίζει τον αγώνα των καταλήψεων διαρκείας όπως τον έχουν θέσει και οι διδάσκοντες και πάρα πολλοί φοιτητές. Που το ΠΑΣΟΚ επισήμως είναι υπέρ της αναθεώρησης του άρθρου 16. Μαζί με άλλες δυνάμεις, με τις οποίες έχουμε πολύ μεγάλες διαφορές, μαζί με δυνάμεις που διαχωρίζονται από το ΠΑΣΟΚ στη Νεολαία του - και ας το σημειώσουμε αυτό. Η νεολαία μας έχει συμβάλει στο να δημιουργηθεί αυτό το μεγάλο μέτωπο και πιστεύω ότι αυτό δίνει μια τεράστια δυνατότητα. Θέλω να πιστεύω ότι θα εξελιχθεί καλά πριν το καλοκαίρι και πιστεύω ότι πρέπει να κατανοήσουμε ότι το θέμα του άρθρου 16, λόγω της συμμετοχής της νεολαίας, είναι το θέμα εκείνο που θα μπορέσει να δημιουργήσει το μεγάλο ποτάμι που θα γεμίσει τους δρόμους της Ελλάδας. Υπάρχουν εργατικές κινητοποιήσεις, υπήρξαν σημαντικές, πιο δύσκολες κινητοποιήσεις, με μεγάλα ή μικρά αποτελέσματα, αλλά αυτό που θα πλημμυρίσει τις πόλεις μας ενάντια στις πολιτικές του δικομματισμού είναι το άρθρο 16, όπου τα δύο κόμματα ταυτίζονται. Θα πλημμυρίσουν οι πόλεις φτάνει να κινηθεί ο καθένας που γνωρίζει σωστά. Φτάνει να λάβει υπ όψιν τη σημασία της στήριξης της κοινωνίας. Φτάνει να μην σνομπάρει το επιχείρημα που ήδη η κρατική τηλεόραση και οι ιδιωτικές προβάλουν, ότι μεγάλη ανησυχία έχει δημιουργηθεί στους γονείς για την εξεταστική περίοδο. Να το λάβει υπ όψιν και να πει πού βρίσκονται οι ευθύνες για την εξεταστική περίοδο. Όχι να πει απλώς «τι σημασία έχει μια εξεταστική περίοδος μπροστά στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο». Γιατί για μία οικογένεια έχει σημασία η εξεταστική περίοδος μπροστά στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο. Και το παιδί έχει χρειαστεί δεκάδες χιλιάδες ευρώ για να φτάσει στο Πτυχίο. Να κάνουμε μία μεγάλη κοινωνική συμμαχία που να ξεκινήσει από τώρα, που να ρίχνει τις ευθύνες εκεί που ανήκουν. Γιατί εμείς θέλουμε Πανεπιστήμια ανοιχτά, δημοκρατικά, αυτοτελή, τα οποία δουλεύουν, είναι εστίες μόρφωσης. Να πούμε ποιος φταίει. Τι δυνατότητες έχουμε οργανωτικά; Να στηρίξουμε τη νεολαία μας με κάθε τρόπο ακόμα και με το ρίσκο της αποτυχίας. Πόσα φεστιβάλ κάναμε πέρσι; Τριάντα; Φέτος να κάνουμε παντού. Σε κάθε νομό φεστιβάλ της Νεολαίας ΣΥΝ. Να τους στηρίξουμε στην επικοινωνιακή δουλειά που θα κάνουν. Είναι μια μεγάλη δυνατότητα για τον ΣΥΝ. Σήμερα σε μεγάλο βαθμό το βάρος πέφτει στις μικρές δυνάμεις της Νεολαίας ΣΥΝ. Και με κάθε τρόπο πρέπει να τις επεκτείνουμε. Να σκεφτούμε όλα τα οργανωτικά μέτρα και να αφήσουμε και χώρο σε ανθρώπους, σε όσους νέους έρχονται να παίξουν έναν ουσιαστικό και μεγαλύτερο ρόλο στο κόμμα μας.
Το τρίτο ζήτημα για τη σύνδεση οργανωτικού και πολιτικού είναι το θέμα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Έχουμε μία πορεία με δυσκολίες, με προβλήματα, με σκληρές επιλογές που πρέπει να ακολουθήσουμε, με συγκρούσεις, κ.λ.π. Είναι μία πορεία. Πιστεύω ότι στις περισσότερες περιπτώσεις έχουμε καταλήξει σε καλές επιλογές παρ ότι μπορεί να κόστισαν. Μπορούσαν να έρθουν χωρίς να κοστίσουν, μπορεί να υπήρχαν και άλλες που να ήταν εξίσου καλές, κ.λ.π. Είναι καταγεγραμμένα πια αυτά στην ιστορία μας και τα έχουμε συζητήσει. Πρέπει να προσέξουμε σύντροφοι. Οι τοπικές εκλογές είναι ένα στοιχείο υλοποίησης των συμμαχιών μας. Και για μένα, το μοντέλο των συμμαχιών μας είναι το γαλλικό μοντέλο. Αν πούμε ότι η αντίστοιχη δύναμη είναι το Γαλλικό Κ.Κ., πρέπει να κάνουμε ανοίγματα και προς τις δύο πλευρές πάνω σε πρόγραμμα σαφές, που έρχεται σε σύγκρουση με τις κυρίαρχες επιλογές. Ανοίγματα και προς τις δύο πλευρές, και προς τον χώρο αυτού που ονομάζουμε ιστορική Αριστερά και προς τον χώρο των δυνάμεων οι οποίες διαφοροποιούνται από τη σοσιαλδημοκρατία, ο οποίος μπορεί να πάρει πολύ μεγάλη δυναμική. Προσέξτε τι γίνεται στα Πανεπιστήμια. Προσέξτε τις δυνάμεις της ΠΑΣΠ που διαφοροποιούνται εντελώς από το ΠΑΣΟΚ. Δεν μπορούμε να βάλουμε Χ σε αυτόν τον χώρο. Θα ήταν ένα τεράστιο λάθος. Και πρέπει να τα συνδυάσουμε αυτά και το να τα συνδυάζεις, ειδικά στην αρχή, δημιουργεί προβλήματα. Δεν έχουμε συνηθίσει, ερχόμαστε από μία πορεία όπου το άνοιγμά μας ήταν κυρίως προς τον χώρο της ιστορικής αριστεράς. Δημιουργούνται αντιθέσεις, ορισμένες οργανώσεις είναι προετοιμασμένες προς τα κει, τους εμφανίζονται νέες δυνατότητες ή και αντιστρόφως αν θέλετε. Ας το λύσουμε με δημοκρατικό τρόπο σύντροφοι και ας προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε ότι θέλουμε να κάνουμε ένα τέτοιο μοντέλο, να έχει πλατύτερες δυνάμεις. Δυνάμεις από τους προερχόμενους από το ιστορικό πια σοσιαλιστικό χώρο που διαφωνούν με τις σημερινές και τις πάγιες επιλογές του όπως είναι στην εκπαίδευση, στα θέματα ιδιωτικοποιήσεων, κ.λ.π. μέχρι δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Και ας το κάνουμε αυτό με έναν γνήσιο τρόπο, όταν δεν μπορούμε να το συνδυάσουμε, καθώς και με έναν σεβασμό ο ένας στον άλλο. Και ας αποφύγουμε νοσηρά φαινόμενα που εμφανίστηκαν βέβαια σε μικρή κλίμακα. Φαινόμενα που φέρανε συνδικαλιστικές τακτικές μέσα στις οργανώσεις μας. Και είχαμε μη συμμετοχή μελών σε οργανώσεις προκειμένου να μην βγει απόφαση της οργάνωσης. Καταστατικά μπορεί να γίνει; Μπορεί. Δεν μπορεί να πάρει κανείς κανένα καταστατικό μέτρο. Πιστεύω, όμως, ότι αυτό αμφισβητεί την ίδια την πολιτική υπόσταση του ΣΥΝ, την αποδοχή ότι έχουμε διαφορετικές απόψεις και ότι δίνουμε τη μάχη γι αυτές τις απόψεις, και ό,τι αποτέλεσμα βγει. Να δούμε τα θέματα των Δημοτικών Κινήσεων. Αλλά ποιες είναι οι Κινήσεις; Τι είναι οι Κινήσεις; Έχουν μέλη οι Κινήσεις; Πρέπει να έχουν μέλη οι Κινήσεις; Να δεχθούμε να κάνουμε ανοιχτές και όποιος θέλει έρχεται; Θα έρχονται μόνο οι πολίτες της περιοχής ή όχι; Είναι κάποια θέματα που πρέπει να τα δούμε ώστε να αποφύγουμε κατά τη γνώμη μου καταστάσεις εμπλοκής που, ξαναλέω, ευτυχώς παρουσιάστηκαν σε ελάχιστα σημεία. Αλλιώς, να καταλάβουμε ότι σε αυτή τη φάση, που κινούμαστε στην Υπερνομαρχία έχοντας υποψήφιο τον Γ. Πανούση και που κινούμαστε στη Νίκαια έχοντας υποψήφιο τον Τζαφέρη, ο ένας προερχόμενος από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ, ο άλλος στέλεχος της ΚΟΕ, σε αυτή τη φάση θα έχουμε μπροστά μας πιθανά διαφοροποιημένες τις επιλογές σε ένα πλατύ συμμαχικό σχήμα που θέλουμε να κάνουμε, και να ανεχτούμε την άλλη άποψη, να σεβόμαστε, να λειτουργούμε σεβόμενοι την αξιοπρέπεια της κάθε πλευράς και τελικά αφήνοντας στα μέλη ή σε αυτούς που ανήκουν στην παράταξη το δικαίωμα να αποφασίσουν. Θέλει, όμως, μια καταγραφή των μελών, να ξέρουμε ποια μέλη έχουμε, να κάνουμε μια προσπάθεια να αυξήσουμε τα μέλη μας, να καταγραφούν τα πραγματικά μας μέλη. Είναι μπροστά μας, όμως, οι εκλογές, έχουμε πολλά να κάνουμε. Πιστεύω ότι γενικά μπορέσαμε να δημιουργήσουμε τις βάσεις για ριζοσπαστικά εναλλακτικά προγράμματα που στρέφονται ενάντια στις πολιτικές του δικομματισμού ιδιαίτερα σε τοπικό επίπεδο. Αυτό που θέλω εγώ να αναφέρω είναι πρώτον ότι η προσπάθειά μας για ευρύτερες ακόμη συνεργασίες, συσπειρώσεις δυνάμεων μέσα από την κοινωνία που μπορούν να συμφωνήσουν με εμάς, δεν έχει λήξει. Έχουμε τα θέματα του ψηφοδελτίου όπου μπορούμε να ανοιχτούμε σε πολλές δυνάμεις, συλλόγους, κοινωνικές δυνάμεις, ομάδες. Και το δεύτερο σημείο, να δώσουμε μεγάλο βάρος της προγραμματική διαφορετικότητά μας. Να αναδείξουμε τη διαφορετικότητά μας σε προγραμματικό επίπεδο. Για παράδειγμα, η πρωτοβουλία που πήρε η «Ανοιχτή Πόλη» με τη διοργάνωση της εκδήλωσης «Eurovisi-off» είχε πολύ μεγάλη ανταπόκριση στον κόσμο.
Καταλήγοντας, πιστεύω ότι αν συνδυάσουμε μια αντίληψη των πολιτικών προβλημάτων με τα οργανωτικά, δημιουργούμε ένα καλύτερο πλαίσιο για να λύσουμε τα οργανωτικά ζητήματα.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS