ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ΒΟΥΛΗΣ
ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ: 11/7/2007
«Κύρωση Σύμβασης Παραχώρησης του Έργου της Μελέτης, Κατασκευής, Χρηματοδότησης, Λειτουργίας, Συντήρησης και Εκμετάλλευσης του Αυτοκινητοδρόμου Κεντρικής Ελλάδος Ε65 και ρύθμιση συναφών θεμάτων».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΡΑΓΑΣΑΚΗΣ: Κύριε Πρόεδρε, είμαστε υπέρ της αναγκαιότητας του έργου και την αναγνωρίζουμε. Θέλουμε να υλοποιηθεί το έργο, αλλά είμαστε αντίθετοι με τον τρόπο υλοποίηση. Γιʼ αυτό καταψηφίζουμε το νομοσχέδιο. Τους λόγους τους εξήγησε η συνάδελφος κυρία Ξηροτύρη στην Επιτροπή. Οι λόγοι αυτοί είναι και γενικοί και ειδικοί. Δεν θα τους επαναλάβω.
Θα κάνω μόνον μια συνολικότερη παρατήρηση. Αν αυτή ήταν η μοναδική σύμβαση παραχώρησης που ερχόταν για συζήτηση, εμείς θα τη συζητούσαμε με διαφορετικό πνεύμα. Δυστυχώς, εδώ δεν έχουμε ένα εξαιρετικό γεγονός, δεν έχουμε μια εξαίρεση από τον κανόνα, αλλά έχουμε μια νέα στην ουσία πολιτική της Νέας Δημοκρατίας στην οποία θα ήθελα να αναφερθώ. Η πολιτική της Νέας Δημοκρατίας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μια νέα δημοσιονομική κρίση.
Η δημοσιονομική κρίση δημιουργείται για δύο λόγους. Πρώτον, διότι μειώνοντας τους συντελεστές φορολόγησης των κερδών και των μερισμάτων η Κυβέρνηση, έχει οδηγήσει σε μείωση των φορολογικών εσόδων ως ποσοστό του εθνικού εισοδήματος, σε συνδυασμό βεβαίως και με την καλπάζουσα φοροδιαφυγή. Εάν δηλαδή μπείτε στον κόπο και δείτε τη διαχρονική εξέλιξη των φορολογικών εσόδων της Ελλάδας, θα διαπιστώσετε ότι είναι μειούμενη και είναι από της χαμηλότερες στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και από την άλλη πλευρά, ο κ. Αλογοσκούφης δεσμεύτηκε ότι η Ελλάδα μέχρι το 2010 θα έχει ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς.
Επισημαίνω ότι ο Πρωθυπουργός, ο Πρόεδρος της Γαλλίας ο κ. Σαρκοζί, διεκδίκησε και πέτυχε αυτό να το πετύχει η Γαλλία το 2012. Η Ελλάδα εμφανίζεται για μια ακόμη φορά στις νεοσυντηρητικές ιδέες των Βρυξελών ως πρωτοπαλίκαρο, πρώτοι εμείς το 2010. Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Δημοσιονομική ασφυξία.
Η Κυβέρνηση, λοιπόν, για να καλύψει το πρόβλημα αυτό και να βρει κάποια διέξοδο θέτει σε εφαρμογή τέσσερις μηχανισμούς για να υπερβεί το δημοσιονομικό αδιέξοδο.
Πρώτον, οι ιδιωτικοποιήσεις. Χθες μόλις πούλησε ένα ακόμη πακέτο του Ταχυδρομικού Ταμιευτήριο για καθαρά ταμειακούς λόγους.
Δεύτερον, οι συμβάσεις παραχώρησης.
Τρίτον, οι συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.
Τέταρτον, η πώληση και η επαναμίσθωση ακινήτων του δημοσίου.
Αυτοί είναι οι τέσσερις μηχανισμοί –ορισμένοι προϋπήρχαν, όπως οι ιδιωτικοποιήσεις, -άλλοι έρχονται για πρώτη φορά- οι οποίοι στο σύνολό τους δημιουργούν ένα νέο πλαίσιο για τη δημιουργία υποδομών στη χώρα μας. Το πλαίσιο αυτό θα έχει αυξημένο δημοσιονομικό κόστος. Το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχει. Το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων θα είναι οι πόροι με τους οποίους οι κυβερνήσεις θα πληρώνουν τα μισθώματα και τα ενοίκια για τα έργα που θα γίνονται με συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Και βέβαια το κοινωνικό κόστος θα αυξηθεί, αφού στην πράξη θα έχουμε μια δεύτερη φορολογία. Όλοι οι δρόμοι θα έχουν διόδια, πολλά σχολεία, νοσοκομεία, ακόμη και φυλακές που θα έχουν γίνει με το σύστημα της σύμπραξης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, θα έχουν ενοίκια και μισθώματα.
Επομένως, η Κυβέρνηση δημιουργεί ένα καινούριο δημοσιονομικό πρόβλημα. Προσπαθεί να το καλύψει με τις ιδιωτικοποιήσεις και όλα αυτά τα νέα χρηματοδοτικά εργαλεία. Όλο αυτό θα εμφανιστεί στο μέλλον ως ένα νέο αναπτυξιακό αδιέξοδο, μία νέα δημοσιονομική και κοινωνική επιβάρυνση. Ήθελα να κάνω αυτή την επισήμανση με αφορμή τη σύμβαση που συζητούμε.
Εννοείται ότι αυτό που είπα δεν αφορά μόνο τη συγκεκριμένη σύμβαση, αλλά αφορά συνολικότερα την πολιτική της Κυβέρνησης, την οποία, ενόψει και των επικείμενων εκλογών, θα πρέπει να πληροφορηθεί ο ελληνικός λαός και να την αξιολογήσει υπεύθυνα και ανάλογα με τη δική του κρίση.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS