Για την εκλογολογία
Το πρόβλημα είναι να υπάρξει όσο γίνεται γρηγορότερα αποσαφήνιση αυτής της εκλογικής προοπτικής, η οποία έτσι κι αλλιώς εντάσσεται στην προεκλογική περίοδο. Έχει κουραστεί ο κόσμος, έχουν κουραστεί και τα κόμματα. Κι εσείς, όταν εξαντλείτε τη θεματολογία, κρατάτε από τα μαλλιά τα θέματα. ...Από την επόμενη ημέρα των εκλογών αρχίζει η εκλογολογία για τις επόμενες εκλογές.»
Για το θέμα της συνταγματικής ρύθμισης περί πρόωρων εκλογών
«Κατʼ αρχήν καλό είναι στο Σύνταγμα να μην υπάρχουν απόλυτες και άκαμπτες ρυθμίσεις. Γιατί άμα το Σύνταγμα έχει απόλυτες ρήτρες είναι πάρα πολύ δύσκολο μετά, άμα προκύψει κάτι έκτακτο, να «βολευτεί». Και θα αρχίσουν τα παιχνίδια για να «βολέψουμε» εκείνα τα πράγματα που προκύπτουν εκτάκτως. Και είναι λογικό στην πολιτική πραγματικότητα μιας χώρας να προκύπτουν και έκτακτα γεγονότα.
Βεβαίως, πρέπει να εξαντλείται η τετραετία. Να θυμίσω ότι την τετραετία την εξάντλησε μόνο μία κυβέρνηση, η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου το 1985-9. Υπάρχει μια πρακτική, δυστυχώς, ότι εφευρίσκονται προσχήματα για να παρακάμπτεται το Σύνταγμα. «Εθνικός λόγος». Το Κυπριακό, χρησιμοποιήθηκε ως πατέντα «εθνικού θέματος» για να δικαιολογούνται κάθε φορά πρόωρες εκλογές.
Εκείνο το οποίο έχει μεγάλη σημασία είναι να απεξαρτηθεί ο χρόνος διενέργειας των εκλογών από ορισμένες σκοπιμότητες ή στρατηγικές που πάντοτε υπηρετούν την ρήτρα του εκλογικού κόστους. Και οι επίσημες δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών για το χρόνο των εκλογών τροφοδότησαν την εκλογολογία, αλλά και η αξίωση της αξιωματικής αντιπολίτευσης του ΠΑΣΟΚ «εκλογές εδώ και τώρα» την τροφοδότησε. Δεν έχει σημασία όμως. Σημασία έχει πώς πάμε στις εκλογές, και αν απʼ τη μια εκλογική περίοδο στην άλλη διευρύνεται ο δημόσιος χώρος της πολιτικής. Το δυσάρεστο για μένα είναι ότι οι επόμενες εκλογές θα γίνουν, όποτε και αν γίνουν-είμαστε σε εκλογική περίοδο έτσι κι αλλιώς- με τον δημόσιο χώρο της πολιτικής διαρκώς να μικραίνει. Χάνεται όλο και περισσότερο η πραγματική πολιτική και επικρατούν επικοινωνιακοί μηχανισμοί, μηχανισμοί διεκπεραίωσης, διαχείρισης εντυπώσεων, σκοπιμοτήτων. Ο πολίτης έχει πραγματικά προβλήματα και έχει κουραστεί για δύο λόγους, κατά την άποψή μου. Ο ένας λόγος είναι τα πραγματικά προβλήματα που είναι μεγάλα και πιεστικά και ο άλλος λόγος είναι η μη ενασχόληση με τα προβλήματα αλλά με την τηλεοπτική τους εικόνα. Δεν ασχολούμαστε με την ουσία των προβλημάτων αλλά με την τηλεοπτική τους εικόνα.
Για την οικονομική και κοινωνική πολιτική
Υπάρχουν τρία σταθερά αρνητικά δεδομένα στην πολιτική πραγματικότητα που ζει ο απλός πολίτης. Το πρώτο, είναι η φορολογική αδικία, η οποία είναι εξακολουθητική. Κυβερνήσεις έρχονται, κυβερνήσεις αλλάζουν, δεκαετίες αρχίζουν, δεκαετίες τελειώνουν, είναι εγκατεστημένη στην καρδιά του ελληνικού πολιτικού συστήματος η φορολογική αδικία. Δεύτερο, η εισοδηματική ανισότητα. Ο διαφορετικός τρόπος με τον οποίο αμείβεται η εργασία, ο διαφορετικός τρόπος με τον οποίο διανέμονται τα βάρη και τα ωφελήματα, ο διαφορετικός τρόπος με τον οποίο διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις διάχυσης του συλλογικού πλούτου σε όλους αναλογικά και με αντίστοιχες πολιτικές. Το τρίτο σταθερό δεδομένο είναι η μη ορθολογική αξιοποίηση των εθνικών και κοινοτικών πόρων. Λεφτά ήρθανε, πολλά λεφτά, τόσα λεφτά δεν θα ξαναδεί το ελληνικό ταμείο. Τα λεφτά αυτά δεν αξιοποιήθηκαν ορθολογικά, με αποτέλεσμα, σε όλους τους τομείς- υγεία, παιδεία, περιφέρεια, προστασία περιβάλλοντος, κοινωνική πολιτική, σε όλους τους κρίσιμους τομείς- να έχουμε τραγική έλλειψη σε στοιχειώδεις υποδομές. Επειδή, λοιπόν, είναι δεδομένα όλα αυτά κι επειδή είναι δεδομένη η ακρίβεια, η φτώχεια, η αδυναμία του εισοδήματος , αρχίζει ένας λαϊκισμός περί την φτώχεια και περί τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα. Τα κοινωνικά προβλήματα είναι μεγάλα, δεν αντιμετωπίζονται με συνθηματολογίες και εξαγγελίες. Αν δει κανένας το τι έλεγε ένα κόμμα όταν ήταν στην αντιπολίτευση και το τι κάνει όταν είναι στην κυβέρνηση, υπάρχει μεγάλη διαφορά. Eίναι εναλλασσόμενοι οι ρόλοι, ανάλογα με το σε ποια θέση βρίσκεται το κάθε κόμμα.
Ο λαϊκισμός, κατά την άποψή μου, είναι το σαράκι και της πολιτικής και του πολιτισμού και πρέπει κάποια στιγμή να απαλλαγούμε από αυτή τη λογική της παροχολογίας και της εξαγγελίας. Υπάρχει ζήτημα σοβαρό. Και θέλω να καταλήξω με τούτο. Η κοινωνική συνοχή της χώρας μας είναι συναρτημένη και με την κοινωνική και με την οικονομική πολιτική και με την πολιτική για το περιβάλλον και με την πολιτική για τη διαφύλαξη των δημοσίων αγαθών, των συλλογικών αγαθών, έτσι ώστε να καταλήξω με τούτο: Σημασία δεν έχει πότε θα γίνουν εκλογές. Εκλογές θα γίνουν. Σημασία για μένα έχει πώς θα γίνουν οι εκλογές. Εάν οι εκλογές γίνουν σε συνθήκες άκρατης πόλωσης, πάμε προς το παρελθόν. Εάν οι εκλογές γίνουν με πλειοδοσία παροχών και προγραμματικών προβλέψεων, πάμε προς το παρελθόν. Εάν οι εκλογές γίνουν με την αγωνία της επανεκλογής και του εκλογικού κόστους, τότε τα κόμματα παίζουν δευτερεύοντα ρόλο και πρωτεύοντα ρόλο παίζουν οι νέοι μηχανισμοί που εξουσιάζουν, στον τομέα της επικοινωνίας και της αναγνωρισημότητας. Γιʼ αυτό, για μένα, μία θα ήταν η ιστορική συμβολή, για ένα κόμμα κυβερνητικό, για έναν Πρωθυπουργό, για μια κυβερνητική παράταξη. Μια είναι η ιστορική συμβολή στην πρόοδο του τόπου. Η διαρθρωτική αλλαγή στο πολιτικό σύστημα της χώρας. Το εκλογικό σύστημα επηρεάζει το κομματικό σύστημα. Το κυβερνητικό μοντέλο της απόλυτης πλειοψηφίας επηρεάζει τη λειτουργία της Βουλής, τη λειτουργία της νομοθεσίας. Και, σε τελευταία ανάλυση, σήμερα σε συνθήκες 21ου αιώνα με τόσο μεγάλα προβλήματα σε όλες τις κοινωνίες της Ευρώπης και με τόσα μεγάλα αδιέξοδα για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, δεν είναι ποτέ δυνατόν να προχωράμε με θεσμούς πρωθυπουργικού μοντέλου.
Εγώ θα ήθελα να σας επισημάνω ποια είναι η πραγματικότητα- και το λέω, αν θέλετε, εξομολογητικά. Όλος ο κόσμος ανάμεσα σε δύο εκλογές δυσφορεί και διαμαρτύρεται και όταν έρχονται οι εκλογές ενισχύει αυτές τις δομές για τις οποίες δυσφορεί και διαμαρτύρεται, με αποτέλεσμα τα δύο μεγάλα κόμματα, που είναι κυβερνητικά κόμματα, κυβερνητικής απόλυτης πλειοψηφίας, δυστυχώς είναι κόμματα χωρίς κοινωνικές συμμαχίες. Αυτοεξαντλούνται στην παραταξιοποίηση της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς και στην εκλογική περιχαράκωση.
Με την διατύπωση που έκανα προηγουμένως δεν προσχωρώ στην λογική της ισοπέδωσης, δεν πιστεύω ότι όλοι είναι ίδιοι. Απεναντίας, πιστεύω ότι ο καθένας με τον τρόπο του δυσαρεστεί και κακοποιεί την ελληνική κοινωνία και την ελληνική πραγματικότητα. Εγώ ο ίδιος έχω υποστεί τις συνέπειες αυτών των συγκρούσεων με κέντρα δύναμης εξουσίας, είτε είναι η Ν.Δ., είτε είναι το ΠΑΣΟΚ, είτε είναι η διαπλοκή, είτε είναι τα διάφορα κυκλώματα. Θέλω να σας πω, ότι για μένα, την ευθύνη την έχει κάθε φορά η εκάστοτε κυβέρνηση. Από την εκάστοτε κυβέρνηση ζητάς λόγο, γιατί η κυβέρνηση αυτή έχει την εντολή του λαού να λύσει προβλήματα. Δεύτερον, ο πολίτης συγκρίνει, διακρίνει και από ένα σημείο και πέρα προκρίνει και αποφασίζει. Όπως εσάς σας ενοχλεί, κι εμένα με ενοχλεί εξ ίσου ο ισοπεδωτικός αφορισμός –«όλοι το ίδιο είναι και όλοι το ίδιο κάνουν»… Δεν είναι όλοι το ίδιο και δεν κάνουν όλοι το ίδιο. Με ενοχλεί επιπλέον, πως δεν μπορεί όλοι όσοι έρχονται στην εξουσία να μην δίνουν λόγο. Η έλλειψη λογοδοσίας και ανάληψης ευθύνης σημαίνει ότι κυβέρνηση, μετά τα τέσσερα χρόνια, όποιο και αν είναι το κόμμα που κυβερνάει, αποδίδει λογαριασμό κι αναγνωρίζει λάθη και αποτυχίες. Είναι πολύ σοβαρό θέμα, αντί να πετροβολιόμαστε για το θέμα της παιδείας, να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας για το θέμα της παιδείας, για το χάλι της υγείας.
Μιλάμε σήμερα για διάφορα ζητήματα –εθνικής σύνταξης, κατωτέρου εισοδήματος. Ξέρετε γιατί δεν ψηφίστηκε επί 12 χρόνια μέχρι σήμερα η πρόταση για το εγγυημένο εθνικό εισόδημα; Διότι κατʼ έθιμο κοινοβουλευτικό, όταν έρχεται Πρόταση Νόμου από κόμμα της αντιπολίτευσης, δεν το ψηφίζει η κυβερνητική πλειοψηφία.
Για την περιβαλλοντική πολιτική και τις πυρκαγιές
Το θέμα της καταστροφής του περιβάλλοντος δεν είναι σημερινό, δεν θα τελειώσει σήμερα, είναι διαρκές και έχει δύο πλευρές. Η μία πλευρά είναι ο τύπος της ανάπτυξης που υιοθετούμε. Ο τύπος της ανάπτυξης που έχουμε υιοθετήσει είναι περιβαλλοντοκτόνος. Χρειάζονται τα έργα, χρειάζονται όλα, αλλά υπάρχει προτεραιότητα στους ποσοτικούς αριθμούς της ανάπτυξης και σε δεύτερη μοίρα μπαίνει το περιεχόμενο και ο χαρακτήρας της ανάπτυξης. Κάποια στιγμή πρέπει, σαν χώρα, σαν πολιτικό σύστημα, να σκεφτούμε εάν αυτός ο τύπος της ανάπτυξης έχει εξαντλήσει τα όριά του. Κι αυτό ισχύει για όλες τις χώρες. Η δεύτερη πλευρά είναι η κοινωνική συνοχή. Όσο καταστρέφεται το περιβάλλον δημιουργούνται προβλήματα σε βάρος της κοινωνικής συνοχής και της ποιότητας ζωής. Και για την καταστροφή του περιβάλλοντος η ευθύνη είναι συλλογική, όλων-η Τοπική Αυτοδιοικηση, ο απλός πολίτης, το κράτος, οι επιχειρήσεις, όλοι έχουν μερίδιο ευθύνης.
Αυτή τη στιγμή τα 9 μεγαλύτερα ποτάμια της Ελλάδας είναι μολυσμένα. Η Κορώνεια είναι νεκρή. Ο Αχελώος το ίδιο. Επί μέρους προσεγγίσεις γίνονται, και είναι θετικό ότι στην τελευταία δεκαπενταετία το θέμα του περιβάλλοντος και στην Ελλάδα παίρνει πολιτική προτεραιότητα. Όμως, στο θέμα των δασών θα πρέπει να καταλήξουμε σε δύο διαπιστώσεις. Δεν έχουν γίνει από πλευράς υλοποίησης εκείνα που έχουν υποδείξει οι αρμόδιοι φορείς- Δασική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, η Βουλή, οι δασολόγοι, οι περιβαλλοντολόγοι, οι ειδικοί επιστήμονες. Δεν έχουν απορροφηθεί τα κονδύλια για την προστασία του περιβάλλοντος με τρόπο ορθολογικό, διανέμονται δεξιά και αριστερά και αυτή είναι μια διαχρονική αδυναμία. Γύρω από το περιβάλλον έχει εγκατασταθεί μια δομή διαπλοκής και διαφθοράς, εμπορευματοποιείται και χρησιμοποιείται για πελατειακές σχέσεις το περιβάλλον και αυτή είναι μια από τις στρεβλώσεις του πολιτικού συστήματος. Η διαφθορά, ξέρετε, δεν είναι πια το ηθικώς μεμπτόν μιας συμπεριφοράς που δεν τηρεί αρχές, η διαφθορά είναι δομή εξουσίας. Έχει μπει και διαπερνά τους πάντες, από τη βάση της κοινωνίας μέχρι τους θεσμούς. Το τελευταίο και σοβαρότερο. Οι καταστροφές. Εγώ διαφωνώ με αυτό το κλίμα αντιδικίας που διαμορφώθηκε με όλα τα κόμματα, και με το δικό μου, γύρω από το θέμα. Εδώ θα έπρεπε, την επομένη αυτών των πυρκαγιών, με ευθύνη του πρωθυπουργού να κληθούν οι πολιτικοί αρχηγοί. Όχι να κληθούν για να συζητήσουν γενικώς και αορίστως, αλλά για να υπάρξει συντονισμός δράσης, να ενεργοποιηθούν οι δυνάμεις. Δεν καλούνται με ευθύνη του πρωθυπουργού; Η αντιμαχία πάνω στα καρβουνιασμένα πεδία εν όψει των εκλογών είναι ό,τι χειρότερο και για το περιβάλλον και για την κοινωνία.
Αλλά το πρόβλημα είναι ευρύτερο.
Έχουμε και τα παρεπόμενα, λειψυδρία, ερήμωση περιφέρειας, κατάρρευση αγροτικού τομέα, πρωτογενούς τομέα…
Εδώ θα ήθελα να κάνω μια πρόταση. Αντί να μοιράζουμε αφορισμούς και αποκηρύξεις, θα έπρεπε τα κόμματα, από την πρώτη στιγμή, όταν είδαν τη διάσταση και τις συνέπειες της καταστροφής, να πουν στην κυβέρνηση, «είμαστε στη διάθεσή σου, πάρε τα στελέχη μας, πάρε τους δημάρχους μας, πάρε τις δυνάμεις μας, δώσε μας τη δυνατότητα να βοηθήσουμε». .. Είναι άλλο το μήνυμα και ο συμβολισμός πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που λένε, μπροστά στην καταστροφή, « την κριτική θα την κάνουμε μετά, και μετά θα βγάλουμε τα μάτια μας, αλλά τώρα καίγεται η χώρα», μια χώρα που (πώς το λέει ο Δημητριάδης, «πεθαίνω σαν χώρα»;)... Δεν το κάνει η αντιπολίτευση; Να το κάνει ο πρωθυπουργός. Δεν το κάνει ούτε η αντιπολίτευση, ούτε ο πρωθυπουργός; Να ενεργοποιηθεί η κοινωνία. Ξέρετε ότι αυτή τη στιγμή έχουμε όλοι ευθύνη διότι λόγου χάριν στην ευρύτερη περιοχή της Αττικοβοιωτίας είναι όλα ανοιχτά, μέχρι και οι χωματερές των νοσοκομειακών αποβλήτων.
Για τα μέτρα δασοπροστασίας
Οι δασικοί χάρτες υπάρχουν. Να τους επικυρώσετε. Οι χάρτες της Γεωγραφικής Υπηρεσίας Στρατού υπάρχουν. Να τους αξιοποιήσετε, για να μη γίνεται αυτή η ιστορία που γίνεται. Υπάρχουν οι δασικοί χάρτες. Το ζητούμενο είναι η ολοκληρωμένη πολιτική για το περιβάλλον που λείπει, και να σταματήσουμε να οδοιπορούμε εν μέσω καταστροφών τραγουδώντας κομματικά άσματα.
Ακόμα δεν ξέρουμε πού πετάμε τα άχρηστα κινητά τηλέφωνα, τους ληγμένους καταλύτες και τους άχρηστους …
Από όλα αυτά προκύπτουν τα εξής. Πρώτον, να υπάρξει αυτοτελές Υπουργείο Περιβάλλοντος το οποίο θα έχει τη δική του πολιτική. Δεύτερον να υπάρξει ειδικός περιβαλλοντικός πόρος και φόρος, για όλους εκείνους οι οποίοι ρυπαίνουν ή προκαλούν καταστροφές. Τρίτον, επειδή τα λεφτά της Κοινότητας τελειώνουν και πρέπει να το συνηθίσουμε από τώρα, τελειώνουν το 2013 και βλέπουμε ότι θα είναι πολλοί που θα πάρουν περισσότερα και θα μικραίνει ακόμα περισσότερο ό,τι υπάρχει ως υπόλοιπο, καλό είναι μαζί με το αποθεματικό του προϋπολογισμού, να υπάρξει θεσμική πρόβλεψη για Κοινωνικό Ταμείο, το οποίο θα μπορεί να καλύπτει τέτοιες περιπτώσεις καταστροφών. Το Κοινωνικό Ταμείο μπορεί να συγκροτηθεί με αντισταθμίσματα συγκεκριμένα, από όλους εκείνους τους διαπλεκόμενους οι οποίοι παίρνουν προνομιακές συμβάσεις με το δημόσιο. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το πρόβλημα είναι μεγάλο, διότι ακολουθούνε τάσεις ενίσχυσης της ερημοποίησης της περιφέρειας που θα μεγαλώσουν τις ανισότητες και θα υποβαθμίσουν την ποιότητα ζωής, θα υπάρξει μείωση της παραγωγικής βάσης της οικονομίας, και αυτό έχει άμεσες επιπτώσεις κοινωνικές και οικονομικές και, τέλος, θα αλλάξει όλος ο πολιτισμός που περιβάλλει το δάσος, την ύπαιθρο, την περιφέρεια.»
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS