Η διαχείριση των αποβλήτων στη χώρα μας δεν έτυχε μιας σοβαρή και ουσιαστικής αντιμετώπισης από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., παρά τα συσσωρευμένα προβλήματα από την υπερβολική παραγωγή απορριμμάτων/αποβλήτων. Οι λίγοι ΧΥΤΑ, σε ολόκληρη την επικράτεια, που έχουν εξαντλήσει τα ανώτατα όριά τους αλλά και τα διαρκώς εξαγγελλόμενα προγράμματα ανακύκλωσης, απλά τροφοδοτούν το αδιέξοδο.
Μπροστά σε αυτό το μεγάλο αδιέξοδο ακούγονται φωνές που προτείνουν την «μαγική λύση» της καύσης των σκουπιδιών ως μοναδική απάντηση στο πρόβλημα. (Πρώτοι σχεδιασμοί για καύση σε Θεσσαλονίκη και Αλιβέρι Ευβοίας). Το θέμα ανοίγει και γι αυτό πρέπει να οργανωθεί ένας διάλογος για τη βιώσιμη διαχείρισης των απορριμμάτων προκειμένου να συνδιαμορφωθούν τεκμηριωμένες πολιτικές θέσεις.
Tο μόνο λογικό ερώτημα που μπορεί και οφείλει να θέσει κανείς, είναι: ποιός είναι ο πιο ενδεδειγμένος και φιλικός προς το περιβάλλον τρόπος για να διαχειριστούμε τα σκουπίδια μας.
Είναι αυτό που έχουμε δεσμευτεί σαν χώρα να υλοποιήσουμε με επίτευξη συγκεκριμένων στόχων και χρονοδιαγραμμάτων. Δηλαδή, τη διαχείριση των απορριμμάτων που συνδυάζει τη μείωση και τη διαλογή στην πηγή, την επαναχρησιμοποίηση, την ανακύκλωση, την κομποστοποίηση και την εναλλακτική διαχείριση των ειδικών απορριμμάτων, έναντι της ταφής και της καύσης. Το τελικό υπόλειμμα μετά την εφαρμογή των παραπάνω είναι ελάχιστο σε όγκο, αδρανές, και μπορεί να διατεθεί με ελάχιστη επεξεργασία και χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα.
Η προωθούμενη «μαγική λύση», τα εργοστάσια καύσης αποτελούν την πιο ακριβή μέθοδο τελικής διαχείρισης αποβλήτων, τόσο σαν επένδυση, όσο και σαν λειτουργία, σε σχέση με εναλλακτικές μεθόδους διαχείρισης. Όπως ανέφερε, την προηγούμενη κοινοβουλευτική περίοδο, και ο Υπουργός ΠΕΧΩΔΕ, η υγειονομική ταφή που εφαρμόζουμε σήμερα έχει κόστος της τάξεως περίπου των 50 ευρώ ανά τόνο, ενώ οι άλλες λύσεις, από τις οποίες είναι ανάγκη να διαλέξουμε, είναι όλες ακριβότερες: Η ανακύκλωση και παραγωγή κομπόστ είναι της τάξεως των 80 ευρώ ανά τόνο, ενώ η θερμική επεξεργασία (καύση) είναι της τάξεως των 150 ευρώ ανά τόνο. Στα λειτουργικά κόστη θα πρέπει να προσθέσει κανείς και τα κόστη για την διάθεση των τοξικών αποβλήτων της καύσης καθώς επίσης και την κατασκευή μιας χωματερής τοξικών που συνοδεύει πάντα την κατασκευή ενός εργοστασίου καύσης.
Η βασική «ύλη» για τους αποτεφρωτήρες είναι τα πλαστικά και το χαρτί, η υιοθέτηση της καύσης θα δυσκολέψει κατά πολύ τους ποσοτικούς στόχους της ανακύκλωσης συσκευασιών που θα πρέπει να επιτύχει η χώρα μας (σύμφωνα με τους στόχους της εθνικής και κοινοτικής νομοθεσίας) και θα ακυρώσει εκ των πραγμάτων τις δυνατότητες και τις προοπτικές της ανακύκλωσης για τις επόμενες δεκαετίες. Αντίστροφα, η επίτευξη των στόχων της ανακύκλωσης θα καταστήσει την καύση ακόμη πιο αντιοικονομική.
Είναι γνωστό ότι η καύση παρουσιάζει μειονεκτήματα από περιβαλλοντικής, οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής πλευράς και από τη στιγμή που μέχρι σήμερα δεν υιοθετήσαμε τεχνολογίες καύσης, είναι πλέον πολύ πιο ασύμφορο να δεσμεύσουμε το μέλλον μας με αυτές, όταν μπορούμε να αξιοποιήσουμε εγχώριους και τοπικούς πόρους και δυνάμεις αποτελεσματικά στην κατεύθυνση της πρόληψης / μείωσης - επαναχρησιμοποίησης - ανακύκλωσης - εναλλακτικής διαχείρισης - κομποστοποίησης των αστικών αποβλήτων.
Πρέπει επιτέλους να διαμορφωθεί και να εφαρμοστεί ένα σχέδιο για την διαχείριση απορριμμάτων και αποβλήτων, με βάση τις γενικές κατευθύνσεις που ισχύουν και στις άλλες χώρες της ΕΕ, με ιδιαίτερη έμφαση στην μείωση τους στην πηγή, στην ανάκτηση και επαναχρησιμοποίηση των υλικών, την ανακύκλωση και με στόχο την ριζική μείωση κάθε χρόνο των απορριμμάτων και αποβλήτων που θα καταλήγουν σε ΧΥΤΑ ή άλλες ανάλογες μορφές διάθεσης τους. Αρκεί όλοι οι αρμόδιοι φορείς (ΥΠΕΧΩΔΕ, ΟΤΑ κλπ) να δεσμευτούν σε αυτό το στόχο.
Τμήμα Οικολογίας και Περιβάλλοντος
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS