Skip to main content.
Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς
11/01/2008

Τοποθέτηση της βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ 'Αννας Φιλίνη στη συζήτηση της Ολομέλειας της 11.1.08 επί της Εκθέσεως της Διακομματικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για την παρακολούθηση της πολιτικής της μετανάστευσης

Οι τελευταίες ήταν δυστυχώς πάρα πολύ εμπρηστικές ομιλίες. Πίσω από τη συζήτηση για νούμερα που ζητήθηκαν από τον κύριο Υπουργό δυστυχώς ακούσαμε πολύ εμπρηστικές ομιλίες και πρέπει να πω ότι η καλλιέργεια της επιθετικότητας και ανάμεσα σε συναδέλφους, όπως επίσης και η καλλιέργεια ενός κλίματος μη ανοχής απέναντι στους συνανθρώπους μας, θεωρώ ότι είναι κάτι το ιδιαίτερα επικίνδυνο για την κοινωνία μας και τη δημοκρατία μας. Αυτά ήθελα να πω ξεκινώντας, κυρία Πρόεδρε, και λυπάμαι για την οξύτητα με την οποία μιλάω, γιατί πραγματικά νομίζω ότι κάθε δημοκρατικός άνθρωπος, ακούγοντας αυτή την επιθετικότητα εδώ μέσα, δεν μπορεί παρά να εξανίσταται.

Θα επανέλθω στα θέματα στα οποία ήθελα να τοποθετηθώ με όση ηρεμία μπορώ να διατηρήσω. Πολύ σύντομα, επειδή είμαι και από τους τελευταίους πια ομιλητές, θα ήθελα να τονίσω και εγώ ότι παραδοσιακά ο ελληνικός λαός είναι ένας λαός βαθύτατα φιλόξενος και ένας λαός ταυτόχρονα ταξιδευτής και μετανάστης.

Τα τελευταία χρόνια έχουν υποχωρήσει αυτά τα χαρακτηριστικά, τα οποία μέσα στην ιστορία μας ταξίδευαν μαζί και η υποχώρηση του ενός έφερε φαίνεται και την υποχώρηση του άλλου. Όμως παρʼ όλα αυτά νομίζω ότι είναι πολύ θετικό το πόρισμα της διακομματικής επιτροπής. Κάνει σωστές επισημάνσεις και θέλω και εγώ να συγχαρώ και τη διακομματική επιτροπή και την κυρία Πρόεδρο.

Έχω ζήσει πολλά χρόνια στην ξενιτιά και πέντε χρόνια στην περίοδο της δικτατορίας, μην μπορώντας να επιστρέψω, με τους Έλληνες μετανάστες στη Δυτική Γερμανία. Θέλω, λοιπόν, να επισημάνω κλείνοντας, για να μην πλατειάσω, τέσσερα θέματα μέσα από αυτήν την εμπειρία μου.

Πρώτον, το ζήτημα του πολιτικού ασύλου, το οποίο καθυστερεί πάρα πολύ στη χώρα μας. Είναι ένα ζήτημα επιβίωσης για τους ανθρώπους που κυνηγημένοι στον τόπο τους ζητούν μία καλύτερη ζωή. Πιστεύω ότι είναι ζήτημα δημοκρατικής ευαισθησίας.

Δεύτερον, ήθελα να αναφερθώ στα πολιτικά δικαιώματα και στο δικαίωμα συμμετοχής των μεταναστών στις δημοτικές εκλογές στη χώρα μας. Ξέρουμε ότι έχουμε Έλληνες εκτός της χώρας μας που έχουν εκλεγεί σε δημοτικά συμβούλια σε χώρες της Ευρώπης. Στην Αυστρία ξέρω μία εξαίρετη γυναίκα αρχιτέκτονα. Αυτοί οι άνθρωποι προσφέρουν στην ανάπτυξη των πόλεων αυτών. Θα ήμουν πολύ περήφανη αν γινόταν κάτι αντίστοιχο και στις δικές μας πόλεις.

Τρίτον, θέλω να μιλήσω για τις γυναίκες μετανάστριες. Είναι ένα πάρα πολύ λεπτό θέμα. Πρέπει να έχουν δικαίωμα παραμονής και δικαίωμα στο σύστημα υγείας όχι μόνο μέσω των συζύγων τους. Πρέπει να έχουν αυτό το δικαίωμα και οι ίδιες ως άνθρωποι. Αυτή η εξάρτηση πολλές φορές των γυναικών μεταναστριών από τους συζύγους τους δημιουργεί μία κατάσταση αρνητική.

Τέταρτο και τελευταίο, τα παιδιά των μεταναστών. Ήθελα και εγώ να τονίσω ότι εδώ και πάρα πολλά χρόνια τα παιδιά της δεύτερης γενιάς μεταναστών βρίσκονται σε μια κατάσταση του απάτριδος, δεν έχουν ιθαγένεια. Αυτό πρέπει να το φροντίσει η ελληνική πολιτεία.

Επίσης, κλείνοντας να πω το παράδειγμα ενός μικρού παιδιού μιας οικογένειας μεταναστών, που παρακολουθούσα εδώ και χρόνια, ο οποίος ήταν πρώτος μαθητής στην Αʼ, Βʼ και Γʼ Δημοτικού. Οι γονείς του ήταν εργάτες μετανάστες. Δεν μπόρεσε να συνεχίσει με την ίδια επιμέλεια, γιατί οι γονείς δεν μπορούσαν να το υποστηρίξουν –αυτό φαντάζομαι- και το παιδί σιγά-σιγά άρχισε να πέφτει κάτω από τη βάση.

Επισημαίνω και εγώ τη σημασία των τμημάτων στήριξης των παιδιών μεταναστών μέσα στα ελληνικά σχολεία, όχι μόνο για την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας -αυτό βεβαίως είναι το πρώτο- αλλά και μετέπειτα στα μαθήματα, για να μπορούν να τα βγάλουν πέρα ισότιμα και στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο ώστε να μπουν και στο Πανεπιστήμιο στη συνέχεια.

Ευχαριστώ πολύ, κυρία Πρόεδρε.