Η Αριστερά στο δρόμο της επιστροφής.
Η απόφαση του Αλέκου Αλαβάνου να μην θέσει εκ νέου υποψηφιότητα για πρόεδρος του ΣΥΝ (ιδιαίτερα σε μια εποχή η γνώμη των πολιτών τόσο για τον ΣΥΝ όσο και για τον ίδιο είναι η καλύτερη που γνωρίσαμε ποτέ) και η υποψηφιότητα του Αλέξη Τσίπρα μπορεί υπό προϋποθέσεις, να δημιουργήσουν θετικές εξελίξεις και γεγονότα. ,Μπορεί να δημιουργήσουν σημαντικές πρωτοβουλίες της Αριστεράς στην Ελλάδα μεγαλύτερες και από αυτές που ζήσαμε με την ίδρυση του ενιαίου ΣΥΝ το 1989.
Ανεξάρτητα από τον «τρόπο» ανακοίνωσης της μη διαθεσιμότητας του Αλέκου Αλαβάνου ,η οποία σχολιάστηκε ως μη «ορθή» πολιτικά, για την Αριστερά από αρκετούς συντρόφους, οι οποίοι όμως λίγες μέρες πριν, θεώρησαν ότι «τέλειωσαν» με την υποψηφιότητα Τσίπρα υποστηρίζοντας την εξίσου μη ορθή πολιτική θέση για την Αριστερά «ο πρόεδρος του ΣΥΝ πρέπει να είναι μέλος του κοινοβουλίου»θυμίζοντας μου μια παλιά διαφήμιση «ΨΕΚΑΣΤΕ- ΣΚΟΥΠΙΣΤΕ-ΤΕΛΕΙΩΣΑΤΕ», όλα δείχνουν ότι έρχονται όμορφες μέρες για την Αριστερά. ʽΌλα αυτά όμως ,θα κριθούν εκ του αποτελέσματος ,το οποίο θα κληθούμε με την συζήτηση που θα ανοίξει στο συνέδριο μας αλλά πολύ περισσότερο με την δράση μας ,μετά το τέλος του, να δημιουργήσουμε.
Η Αριστερά που έρχεται!
Η Αριστερά που έρχεται! Αυτή η μικρή φράση συμπυκνώνει την υποψηφιότητα του Αλέξη Τσίπρα. Όχι ότι η υποψηφιότητα του Φώτη Κουβέλη δεν είναι μια άξια επιλογή που εκφράζει τις αξίες μιας μαχόμενης Αριστεράς. Και αυτή, είναι η μεγάλη μας διαφορά με αντίστοιχα προβλήματα που είχαν και θα έχουν άλλα πολιτικά κόμματα Έχουμε να επιλέξουμε στο συνέδριο ανάμεσα σε δύο εξαιρετικά καλούς μας συντρόφους .Αν και για τον ΣΥΝ, δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα του, η εκλογή του νέου προέδρου του. Έχει πολύ πιο σύνθετα και δύσκολα προβλήματα να επιλύσει. Ένα από αυτά και η οργανωτική λειτουργία και ανασυγκρότηση ικανή να μετατρέψει την κλασική συνεδρίαση της πολιτικής κίνησης τόσο σε παραγωγή τοπικών πολιτικών όσο και πολικών δράσεων. ʼΈχουμε να επιλέξουμε , περισσότερο στο συνέδριο, ανάμεσα σε δύο κεντρικές, στρατηγικές . Η υποψηφιότητα Τσίπρα και πιο πολύ, αυτό που σηματοδοτεί ,έχει περισσότερη δυναμική, για να αλλάξουμε το τοπίο. Και αυτό πρέπει, να είναι το κεντρικό θέμα που θα απασχολήσει το 5ο συνέδριο του ΣΥΝ. Η εναλλακτική στρατηγική του ΣΥΝ σήμερα και η πρόταση διακυβέρνησης της χώρας αύριο. Και αυτό το αύριο δεν μπορεί να είναι σε.... 100 χρόνια .Θέλουμε να φέρουμε πιό γρήγορα το μέλλον.
Η υποψηφιότητα Τσίπρα βάζει στο προσκήνιο την νέα γενιά. Αν η πολιτική του ΣΥΝ τα τελευταία χρόνια αποκατάστησε, την επικοινωνία μας με τμήματα της νεολαίας, αν άλλαξε το «γκρίζο» χρώμα στις συγκεντρώσεις (μιλάω για την γενιά του πολυτεχνείου και της μεταπολίτευσης τους 55ρηδες και τους 45πεντάρηδες) που ήταν μέχρι πριν από λίγα χρόνια, η πλειοψηφία των ακροατών ,των ψηφοφόρων και των μελών του ΣΥΝ, η υποψηφιότητα του Αλέξη Τσίπρα είναι η απτή απόδειξη του ΣΥΝ ότι για το μέλλον θα μιλάει το μέλλον και όχι το παρελθόν.
Αν η πολιτική του ΣΥΝ τα τελευταία χρόνια κατάφερε να «ζωγραφίσει» το πρόσωπο του κόμματος με πιό μαχητικά χαρακτηριστικά, να γκρεμίσει το «ροζ» προθάλαμο του «πράσινου» δωματίου της εξουσίας, της διαχείρισης και των γαλαζοπράσινων οραμάτων, σήμερα η υποψηφιότητα Τσίπρα και η δυναμική που εκφράζει ,βαθαίνει την κρίση του δικομματισμού και αναδεικνύει τον ΣΥΝ και το ΣΥΡΙΖΑ σαν την δύναμη της Αριστεράς που θέλει να μιλήσει, να συγκρουστεί, να αλλάξει ,να ενώσει ένα πολύχρωμο ποτάμι ,την Αριστερά, να δημιουργήσει ελπίδα και σιγουριά στους χιλιάδες ανέντακτους αριστερούς πολίτες ,σε αυτούς που τους έκαναν χαρακίρι στα όνειρα τους ,σε αυτούς που προδόθηκαν από το ΠΑΣΟΚ ,σε αυτούς που δεν αναγνωρίζουν στο σημερινό ΠΑΣΟΚ τον εαυτό τους και πάνω από όλα τα οράματα που το δημιούργησαν, σε αυτούς τους νέους που τα ιδανικά τους δεν μπορούν να τα συνθλίψουν οι μυλόπετρες του δικομματισμού.
Ο ΣΥΝ, Κόμμα της Αριστεράς δείχνει να βρίσκεται στο δρόμο της επιστροφής.
Επιστρέφει δυναμικά στο πολιτικό προσκήνιο, όπως το έδειξε τα τελευταία χρόνια με σκοπό, να αλλάξει το πολιτικό τοπίο.
Η υποψηφιότητα όμως Τσίπρα δεν έχει μόνο ηλικιακή «φρεσκάδα» ,δεν έχει μόνο ένα καθαρό νεανικό «πρόσωπο» που εμείς χρειαζόμαστε και θέλουμε.
Η υποψηφιότητα Τσίπρα δεν είναι τα απλοϊκά αλλά υπολογίσιμα ,για την πολιτική και αριθμητική ευρύτητα των πολιτών, επιχειρήματα «γιατί όχι ένας τόσο νέος για πρόεδρος ενός κόμματος» η «φτάνει πιά, δύο πολιτικές οικογένειες κυβερνούν τη χώρα εδώ και 40 χρόνια», για τα οποία αν μπορέσουμε να αναδείξουμε άλλες ουσιαστικές πλευρές τους που αφορούν αιτίες της σήψης του δικομματισμού και του συστήματος , θα συμβάλουν στο γκρέμισμα του Τείχους του δικομματισμού που μαντρώνει στην «κοινωνία της αγοράς» εκατομμύρια πολιτών, εργατών, αγροτών, νέων που τίποτα δεν έχουν να κερδίσουν αλλά αντίθετα έχουν και άλλα να χάσουν από την διατήρηση του.
Η υποψηφιότητα Τσίπρα δεν είναι μόνο, η αμηχανία που έχει προκαλέσει στο ΠΑΣΟΚ και η κατήφεια που έχει προκαλέσει στο ΚΚΕ.
Εκφράζει πάνω από όλα ,την σύζευξη των αξιών και των αγώνων της Αριστεράς με τα νέα κοινωνικά κινήματα και τους νέους σύγχρονους κοινωνικούς αγώνες.
Εκφράζει την προβολή στο μέλλον των διαχρονικών αξιών της Αριστεράς.
Εκφράζει την υπέρβαση της μέχρι σήμερα «πληθυντικής αριστεράς» .
Η Αριστερά στην Ευρώπη
Αν κάνουμε ένα σύντομο ταξίδι σε ορισμένες μεγάλες χώρες της Ευρώπης οι εικόνες που βλέπουμε είναι αλλού απαισιόδοξες, αλλού αντιφατικές και αλλού ενδιαφέρουσες.
Οι εξελίξεις της αριστεράς στην Ιταλία από την διάσπαση του ΙΚΚ μέχρι σήμερα περιέχουν σημαντικές πληροφορίες και εμπειρίες που έτσι και αλλιώς αφορούν τις πολιτικές εξελίξεις στην γειτονική χώρα με τις δικές ιδιομορφίες δείχνουν όμως μια πορεία της Ιταλικής Αριστεράς προς το κέντρο και όχι μόνο.
Αλήθεια, υπάρχει ένα μεγάλο ερώτημα. Μήπως το όραμα μας πρέπει να είναι η συμμετοχή μας σε μια κυβέρνηση «τύπου» Πρόντι όπου θα καλούμαστε να στηρίζουμε «λιγότερο» αντιδημοτικά μέτρα από αυτά που θα έπαιρνε μια κεντροδεξιά κυβέρνηση;
Στη Γαλλία , του οχι του ευρωσυντάγματος η πολυδιάσπαση της ριζοσπαστικής αριστεράς, την βάζει στο περιθώριο, μετά τα αποτελέσματα των τελευταίων προεδρικών εκλογών και οδηγεί σε νέες εσωστρεφείς αναζητήσεις για το μέλλον. Η μη ικανότητα της ,να συνθέσει και να ενώσει κόμματα, κινήσεις της Αριστεράς η επικράτηση του Σαρκοζί και η προσπάθεια για πολιτική διεύρυνση της κυβέρνησης του από γνωστούς σοσιαλιστές δημιουργούν αντιφάσεις και ερωτηματικά ακόμα και για τα πραγματικά αίτια και την πολιτική ερμηνεία του αποτελέσματος του ΟΧΙ.
Στην Γερμανία στο τελευταίο συνέδριο SPD, που έγινε αρκετούς μήνες πριν , οι σοσιαλδημοκράτες προσπάθησαν να κάνουν μια μικρή στροφή .Να κρατήσουν μια απόσταση από ορισμένα θέματα που θέτει η Ατζέντα 2010 του πρώην Καγκελάριο Σρέντερ. Είναι φανερό, ότι και μόνο η ίδρυση του κόμματος Die Linke και η πίεση που αισθάνονται στα αριστερά τους αναγκάζει να κάνουν μιά μικρή στροφή. Και όλα αυτά πριν τα καλά τελευταία αποτελέσματα τους κόμματος Die Linke.
Δεν προσπαθώ να εξηγήσω την ελληνική πολιτική σκηνή μέσα από συνθήκες που επικρατούν σε άλλες χώρες. Ούτε προσπαθώ να επαναφέρω το ερώτημα Κυβερνητισμός η Απομονωτισμός. Ένα ερώτημα που μας ταλανίζει εδώ και χρόνια.
Υποστηρίζω απλά, ότι μέσα σε αυτό το περιβάλλον και τα όσα συμβαίνουν στην Ευρωπαϊκή Αριστερά μαθαίνουμε, μελετούμε, συζητάμε, σχεδιάζουμε έχοντας πάντα στην σκέψη μας τις δικές μας ιδιομορφίες. Η υποψηφιότητα Τσίπρα ταράζει τα νερά και βάζει γερές βάσεις για να αλλάξει το πολιτικό τοπίο. Και το τοπίο προς όφελος του κόσμου της εργασίας και της νέας γενιάς, ας μην είμαστε αφελείς δεν το αλλάζουν, τα εκδοτικά συγκροτήματα. Αλλάζει με την καθημερινή δουλειά μας στο χώρο εργασίας στις γειτονιές και στις πόλεις .Αυτή την εποχή συντελούνται διεργασίες στην ελληνική κοινωνία και τους πολίτες ,που δεν έχουν ολοκληρωθεί για αυτό δεν αποτυπώνονται στις τελευταίες δημοσκοπήσεις. Η εκλογή του Αλέξη Τσίπρα θα επιταχύνει αυτές τις διεργασίες και θα βοηθήσει να δυναμώσει ο ρόλος της Αριστεράς στην Ελλάδα.
Η Ηλικία και η Ανανέωση
Κάποτε ο 45ρης πρόεδρος της Λενινιστικής Κομσομόλ και όχι μόνον, μπορεί να εθεωρείτο ίσως πολύ μικρός για γραμματέας της νεολαίας. Ελπίζω ότι αυτήν την εποχή, όλοι μας μέσα στον ΣΥΝ, να την έχουμε αφήσει στον παρελθόν. Είναι θέμα ηλικίας λοιπόν ; Oxι σίγουρα. Αν ήταν έτσι, θα πέφταμε θύματα του ρατσιστικού Life Style. Ορισμένοι μιλούν για υποψηφιότητα Life Style... μια υποψηφιότητα που τυνχάνει υπέρ-προβολής ... Προβολή όμως υπάρχει και σε άλλους συντρόφους και μάλιστα είναι διαχρονικού χαρακτήρα. Αναρωτιέμαι αν αυτό είναι κακό .
Ο «κίνδυνος» δηλαδή είναι, από την τωρινή «υπερπροβολή»... του Αλέξη Τσίπρα η μήπως από την προνομιακή προβολή... που είχαν και έχουν αρκετά στελέχη του ΣΥΝ που είναι αναγνωρίσιμα επί πολλά χρόνια και δεν είχαν ιδιαίτερα παλαιότερα, σαν πρωταρχικό σκοπό την προβολή των αποφάσεων του κόμματος, στα ΜΜΕ. Πιστεύω ότι όλοι σήμερα χαιρόμαστε για όλα ,τα πολλά στελέχη μας, που μας εκπροσωπούν στα ΜΜΕ και πολύ περισσότερο γιατί έχουμε κατακτήσει σήμερα περισσότερο από χθές μια κουλτούρα ενότητας μέσα από την διαφορετικότητα. Την οποία και πρέπει να εμβαθύνουμε.
Μακριά από εμάς απλουστεύσεις. Ας αφήσουμε αυτές ,στην “trendy” εδώ και χρόνια μόνιμη επισκέπτη των τηλεπαραθύρων «ιέρεια» της «μονής» του Περισσού κύρια Λιάνα Κανέλλη που μαζί με άλλους «ιερείς» δημοσιογράφους της παραπολιτικής, μονοπωλούν με τις «φιγούρες» τους και το «υποκριτικό» ταλέντο προσφέροντας, άρτο και θεάματα εδώ και χρόνια στα δελτία ειδήσεων.
Ο Κόσμος της εργασίας σήμερα
Την τελευταία δεκαετία μεγάλες αλλαγές έχουν πραγματοποιηθεί στο τομέα της εργασίας, των επιχειρήσεων και των εργαζομένων. Αλλαγές που έχουν επιπτώσεις στην συνδικαλιστική έκφραση των εργαζομένων αλλά και στην δομή των συνδικάτων που εκφράζουν σήμερα ένα μικρό ποσοστό των εργαζομένων στο ιδιωτικό τομέα.
Η μορφή και η δομή της Βιομηχανίας η της Επιχείρησης της προηγούμενης δεκαετίας τείνει να εκλείψει. Έχει τριχοτομηθεί σε ότι έχει να κάνει με τις δραστηριότητες τους.
Α. Το παραγωγικό τμήμα τους έχει κλείσει «ταξιδεύοντας» εις άλλες πολιτείες η έχει συγκεντρωθεί σε μεγάλες ελληνικές παραγωγικές μονάδες φασόν που παρασκευάζουν προϊόντα για πολλές διαφορετικές εταιρείες.
Β. Το τμήμα Αποθήκευσης και Διανομής έχει φύγει από την Επιχείρηση και έχει δοθεί σε εταιρείες Logistics που αποθηκεύουν η διανέμουν προϊόντα πολλών Εταιρειών.
Γ.Εχουν παραμείνει στις Επιχειρήσεις μόνο τα τμήματα πωλήσεων, μάρκετινγκ, οικονομικών και διοικητικών υπηρεσιών.
Οι παραπάνω αλλαγές μαζί με τις ασθένειες...του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος ,η γραφειοκρατία ,η εργατική αριστοκρατία, ο άκρατος κομματισμός στο οποίο συμβάλουν όλες οι παρατάξεις ,συμπεριλαμβανόμενες και αυτές της αριστεράς, η γκρίζα λειτουργία των συνδικάτων δεν συμβάλουν στην ενίσχυση των συνδικάτων και την ανάπτυξη ενωτικών αγώνων για την απόκρουση της επίθεσης των δυνάμεων του κεφαλαίου.
Από την άλλη πλευρά έχουμε αύξηση της μαύρης απασχόλησης, της επισφαλούς εργασίας όχι μόνο στους νέους αλλά και σε μεγαλύτερες ηλικίες εργαζομένων.
Όλα τα παραπάνω δημιουργούν ένα μεγάλο κενό και στην συνδικαλιστική έκφραση αυτών των μεγάλων ομάδων εργαζομένων που σήμερα είναι εκτός των πυλών των συνδικάτων. Θα πρέπει με την δράση μας και τις δυνάμεις μας να βοηθήσουμε τόσο στην αλλαγή του προσώπου των συνδικάτων αλλά και να πάρουμε ενεργά μέρος στην δημιουργία νέων συνδικαλιστικών οργανώσεων που να συσπειρώσουν όλους αυτούς τους εργαζόμενους. Πρέπει να υπάρξει συνολική στροφή και ενεργή δράση του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ για τον κόσμο της εργασίας .Μόνον έτσι θα δούμε την δυναμική μας στους εργαζόμενους να μεγαλώνει και δεν θα αφήνουμε σε άλλες δυνάμεις να αποκτούν όλο και μεγαλύτερα ερείσματα σε αυτό το τμήμα της ελληνικής κοινωνίας.
Τα καλύτερα έρχονται, είναι μπροστά μας ας τα υποδεχτούμε ενισχύοντας την συλλογική σκέψη μας όσο και την συλλογική δράση .
Ειδικά ,για όσους από εμάς επιλέξαμε ως «άτακτοι», να κρατηθούμε τα τελευταία 19 χρόνια μέσα στο ΣΥΝ μακριά από τις διάφορες μίζερες κοκορομαχίες των «ΤΑΣΕΩΝ» δεν θα προσπαθούσαμε, πολύ περισσότερο σήμερα, να αναπαραγάγουμε αυτήν την κατάσταση που φαίνεται να τελειώνει . Χαίρομαι ιδιαίτερα σήμερα για την χρόνια πολιτική μας «ασθένεια» την «Α-τασική υπέρ-ταση»
Στάθης Τραχανατζής
Πολιτική Κίνηση του ΣΥΝ των Εργαζομένων Ιδιωτικού Τομέα
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS