Καλησπέρα σας κ. Πρόεδρε. Έχετε συνηθίσει στην προσφώνηση ή όχι ακόμα;
Όχι δεν την έχω συνηθίσει και θα προτιμούσα να μην τη συνηθίσω κιόλας, με την έννοια του ότι είναι πιο άμεσο να σε προσφωνεί κάποιος με το όνομά σου παρά με τους όποιους τίτλους. Οι τίτλοι έρχονται και παρέρχονται. Το θέμα είναι να αισθάνεται κανείς οικείος όταν σε αντιμετωπίζει διότι αυτό είναι πιο σημαντικό. Η προσποιητή οικειότητα δεν είναι....
Είπατε ότι οι καλύτερες θάλασσες είναι αυτές που δεν έχουμε ταξιδέψει ακόμα. Μέχρι τώρα έχετε ταξιδέψει στη θάλασσα της ήρεμης εφηβείας, τη θάλασσα της επωνυμίας, τη θάλασσα της επιτυχίας προσφάτως. Ποιες είναι οι θάλασσες στις οποίες θα θέλατε να ταξιδέψετε από δω και πέρα.
Δεν το έχω πει εγώ. Το έχει πει ένας μεγάλος ποιητής, ο Ναζίμ Χικμέτ.
Ναι, εσείς το επικαλεστήκατε.
Μπορεί να είμαι περισσότερο αισιόδοξος απʼ ότι πρέπει αλλά ας μου το συγχωρέσουν οι ακροατές σας και ο κόσμος που μας ακούει - νομίζω ότι ένας νέος άνθρωπος δικαιούται να είναι αισιόδοξος παρά τα όσα βιώνουμε σήμερα. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι για την Αριστερά οι καλύτερες ημέρες είναι μπροστά. Είναι μπροστά διότι, βεβαίως, έζησε στο παρελθόν πολύ μεγάλες στιγμές η Αριστερά, αλλά δεν δικαιώθηκε. Τουλάχιστον στη χώρα μας ποτέ δεν δικαιώθηκε. Βρισκόμαστε σήμερα σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία. Σε μια συγκυρία που το πολιτικό μας σύστημα βρίσκεται σε κρίση. Δεν υπάρχουν έτοιμες λύσεις, πρέπει να σκεφτούμε πολύ, είναι πολύ πιο σύνθετα τα πράγματα. Από την άλλη, όμως, νομίζω ότι αυτό που ακούστηκε ως σύνθημα στο 5ο Συνέδριο μας, ότι «Ήρθε η ώρα της Αριστεράς», νομίζω ότι πρέπει να το κάνουμε πράξη. Και είμαι αισιόδοξος ότι μπορούμε να το κάνουμε πράξη, βγάζοντας προς τα έξω, προς την κοινωνία ένα πρόσωπο και μια πραγματικότητα διαφορετική από αυτή που αντιμετώπιζε μέχρι χθες από την πλευρά της Αριστεράς, έναν πολιτικό λόγο σύγχρονο και συγκεκριμένο. Και προτάσεις και λύσεις που μπορούν να δώσουν διέξοδο στα μεγάλα προβλήματα του τόπου.
Ξέρετε, όμως, κ. Τσίπρα, έχει και η Αριστερά ευθύνη γιατί δεν διατύπωσε τον λόγο εκείνο τον οποίο είχε ανάγκη η κοινωνία, ίσως. Δεν μπορεί να φταίει μόνο κάποιος άλλος.
Αναμφίβολα έχει ευθύνες και η Αριστερά. Η Αριστερά ήταν πάντα, όμως, μια δύναμη η οποία με εντιμότητα έδωσε μάχες. Μάχες ιδεών, σε δύσκολες συνθήκες στάθηκε όρθια. Ας μην ξεχνάμε ότι εκτός από το ʼ90 και το ʼ68 που θυμόμαστε όταν αναφερόμαστε στις διασπάσεις και τις κρίσεις της Αριστεράς, ή και το ʼ89 το περίφημο, που είχε τη δυνατότητα να έρθει στα πράγματα και έχασε μια πολύ μεγάλη ευκαιρία, ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχει πίσω μας και μια ιστορία πρόσφατη, όχι πολύ μακρινή, όσο κιʼ αν, εν πάσει περιπτώσει, για τα δεδομένα του αιώνα μας, η μεταπολεμική περίοδος είναι μια περίοδος μακρινή, αλλά έχει μια ιστορία αγώνων, διεκδικήσεων. Έφτασε στο σημείο κάποια στιγμή να αποτελέσει την ελπίδα αυτού του τόπου για μια πολύ σημαντική αλλαγή για την απελευθέρωση από τις κατοχικές δυνάμεις, δεν τα κατάφερε, ηττήθηκε, ξαναστήθηκε στα πόδια της, αμέσως μετά από μια περίοδο μεγάλης επίθεσης, φυλακών, εξορίας για τα στελέχη της, για τους ανθρώπους που είχαν βρεθεί στην Αντίσταση, στάθηκε στα πόδια της, έγινε μια δύναμη του 26-27% με την Ενωμένη Δημοκρατική Αριστερά, μετά ήρθαν πάλι δύσκολες μέρες, ξαναμπήκαμε στον γύψο, και από τη μεταπολίτευση και μετά έχουμε την εικόνα, το πολιτικό σκηνικό που βλέπουμε να αναπαράγεται και στις μέρες μας και να καταλήγει σε τέλμα. Είμαστε οι μόνοι που είμαστε σε θέση να μιλάμε για την ελπίδα μιας νέας μεταπολίτευσης από τα κάτω, που η Αριστερά, ως δύναμη που φέρει το σπέρμα της αλλαγής και της προστασίας των δικαιωμάτων, την προστασία των δυνάμεων της κοινωνίας, θα παίξει σημαντικό και καθοριστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις. Αυτή είναι η δική μας ελπίδα.
Κύριε Τσίπρα, τι σημαίνει Αριστερά σήμερα; Ποια είναι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της; Τι την κάνει να ξεχωρίζει από τις άλλες κοινωνικές πολιτικές δυνάμεις; Γιατί παλιά, όταν λέγαμε «αριστερός» είχαμε στο νου μας συγκεκριμένες περιχαρακώσεις ιδεολογικού-πολιτικού χαρακτήρα. Σήμερα, που αυτά δεν υπάρχουν, τι προσδιορίζει την Αριστερά;
Κυρία Γουδέλη, δεν θα συμφωνήσω μαζί σας στο ότι δεν υπάρχουν διαφορετικές ιδεολογικές κατευθύνσεις και αφετηρίες. Νομίζω ότι έχουμε φύγει πια από το πλαίσιο των αρχών της δεκαετίας του ʼ90 που επικρατούσαν τέτοιου είδους απόψεις ότι έχουμε φτάσει στο τέλος των ιδεολογιών. Δεν έχουμε φτάσει στο τέλος των ιδεολογιών. Περάσαμε δύσκολες στιγμές, αν θέλετε, μετά από την κατάρρευση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού, όπου εκεί, όμως, είχαμε μια πλασματική εικόνα εφαρμογής των απελευθερωτικών ιδεών του Μαρξ, σε καθεστώτα, τα οποία, όμως, αγνοούσαν το σημαντικότερο συστατικό των ιδεών του, την προσωπική ελευθερία. Δεν πιστεύω, λοιπόν, ότι είμαστε στο τέλος των ιδεολογιών. Πιστεύω ότι οι ιδεολογίες έχουν αξία σημαντική, υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές στην κοινωνία, υπάρχει διαφορά ανάμεσα στη Δεξιά και στην Αριστερά, μόνο που αυτή δεν είναι τόσο γενικόλογη όσο την παρουσιάζουν. Είναι πολύ πιο συγκεκριμένη.
Έχετε καταλάβει ότι μπορεί να μην έχει γίνει ακόμα τόσο μεγάλη ανάλυση στον λόγο σας, ωστόσο, αυτό που σκοτώνει περισσότερο από τα λόγια σας είναι το χαμόγελό σας. Το έχετε καταλάβει αυτό; Και το λέω μετά λόγου γνώσεως, δίνετε ένα μήνυμα αισιοδοξίας μέσα σε μια μουντάδα.
Δεν ξέρω, όμως, αν αυτό είναι ένα στοιχείο στο οποίο πρέπει να μείνουμε.
Είχαμε μάθει πολλούς αριστερούς, όχι όλους βέβαια, δεν ισοπεδώνω, να είναι βλοσυρούς. Λες και αυτό είναι σοβαρότητα.
Η κάθε εποχή έχει και τα δικά της πρόσωπα, τα δικά της χαρακτηριστικά. Νομίζω, όμως, ότι δεν αρκεί το χαμόγελο. Δεν αρκούν τα χαρακτηριστικά του καθενός ή της καθεμιάς. Σημασία έχει αν φέρνουν αισιοδοξία τα πολιτικά μηνύματα που εκπέμπει κανείς. Νομίζω ότι η Αριστερά είναι σε θέση σήμερα να δώσει αισιοδοξία, καλώντας τον κόσμο σε έναν κοινό αγώνα, σε μια κοινή δράση προκειμένου να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας που τα στερούμαστε σήμερα από την εφαρμογή μιας συγκεκριμένης πολιτικής από τις κυβερνήσει των τελευταίων ετών. Θα μου πείτε, βέβαια, είναι λίγο οξύμωρο και λίγο αντιφατικό να εκπέμπουμε ένα αισιόδοξο μήνυμα την ίδια στιγμή που τα πράγματα γύρω μας είναι απαισιόδοξα.
Εγώ θα μείνω σʼ αυτό που είπατε εσείς πιο πριν: ότι η διαφορά φαίνεται ακόμα και στην αίσθηση που δίνει κανείς μέσα από την παρουσία του στα πολιτικά πράγματα. Και είναι λογικό να υπάρχει διαφορά ανάμεσα στη δική μας πρόταση που είναι φρέσκια, ριζοσπαστική, κινηματική και ανάμεσα στην πρόταση που επικοινωνούν στον κόσμο τα φθαρμένα πολιτικά στελέχη που διαχειρίστηκαν τις τύχες του τόπου όλο το προηγούμενο διάστημα, που είχαν θέσεις ευθύνης, που ήταν υπουργοί, που ήταν κυβερνητικά στελέχη και δεν έχουν καμία αιδώ να εμφανίζονται σήμερα ως η επόμενη λύση, χωρίς να μας έχουν εξηγήσει γιατί απέτυχαν όλες αυτές οι προσδοκίες, οι οποίες είχαν δώσει στον κόσμο να τις πιστέψουν και να τις δεχθούν και να πιστέψουν σʼ αυτές. Γιατί το πρόβλημα με όλους αυτούς στους οποίους αναφερθήκατε πριν, δεν είναι ότι δεν έχουν χαμόγελο. Είναι ότι δεν έχουν εξηγήσει στον κόσμο πού πήγαν όλες αυτές οι ελπίδες και οι προσδοκίες.
Γιατί σταμάτησαν να χαμογελάνε, έτσι;
Κύριε Τσίπρα, η εκλογή σας και η ανάδειξή σας ως Προέδρου του ΣΥΝ αποτελεί κατʼ άλλους ένα ευφάνταστο και τολμηρό πείραμα του κ. Αλαβάνου και κατʼ άλλους..... Θα ήθελα να συμπληρώσετε εσείς το δεύτερο σκέλος. Είναι αυτό ή είναι κάτι άλλο;
Ξέρετε, αν ήταν ένα πείραμα ενός ταχυδακτυλουργού, θα είχε καταρρεύσει το πείραμα.
Μα, δεν έχει ξεκινήσει. Τώρα ξεκινάει. Τώρα μπαίνει η φωτιά στον δοκιμαστικό σωλήνα για να δούμε το αποτέλεσμα.
Όχι, δεν είναι έτσι. Διότι, ξέρετε, στην Αριστερά έχουμε διαδικασίες δύσκολες.
Μην νομίζετε ότι τελειώσατε. Τώρα αρχίζετε.
Κάθε άλλο. Νομίζω ότι τώρα είναι τα δύσκολα. Όμως ο δικός μας πολιτικός χώρος δεν είναι ένας χώρος που δέχεται χωρίς κρίση πειραματισμούς ή εν πάσει περιπτώσει τις απόψεις της απόψεις της ηγεσίας ή ενός προσώπου. Είναι ένας κόσμος ο οποίος, πράγματι, έχει αφετηρίες ιδεολογικές και πολιτικές, οι διαφορετικές απόψεις σε εμάς δεν κρύβονται κάτω από το τραπέζι. Νομίζω ότι ήταν ένα πολύ γερό τέστ αυτό που περάσαμε όλο το προηγούμενο διάστημα και το περάσαμε με επιτυχία. Εννοώ ότι κριθήκαμε από μια πολύ πολιτικοποιημένη βάση, όπως αυτή του κόμματός μας, η οποία έδωσε ένα πολύ σημαντικό μήνυμα.
Η ανάγκη να περάσει ο κ. Αλαβάνος σε μια τόσο ριζοσπαστική λύση, όπως ήταν η ηλικιακή σας διαφορά με τους άλλους υποψήφιους. Αυτό θέλω να μου πείτε: Ποια ήταν αυτή η ανάγκη;
Νομίζω, κυρία Γουδέλη, ότι το κύριο χαρακτηριστικό της προσπάθειας που κάνουμε αυτή τη στιγμή δεν είναι το ηλικιακό, όσο το να αναδείξουμε μια νέα πολιτική ταυτότητα. Να αναδείξουμε, δηλαδή, την νέα πολιτική ταυτότητα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Μια νέα πολιτική ταυτότητα η οποία, χωρίς να πετάει στα σκουπίδια τις παρακαταθήκες των προηγούμενων ρευμάτων ιδεών, των ρευμάτων ιδεών που συγκρότησαν τον Συνασπισμό της Αριστεράς και προέρχονται από το 1968 και μετά, αν θέλετε, από τα ρεύματα της σύγχρονης Αριστεράς, συγκροτούμε μια νέα πολιτική ταυτότητα στη βάση των εμπειριών που έχουμε, αλλά και των διακυβευμάτων, δηλαδή των επιδίκων του σήμερα.
Ένας νέος άνθρωπος που πλησιάζει την Αριστερά σήμερα, δεν την πλησιάζει γιατί συμφωνεί, για παράδειγμα, με τη στάση που κράτησε το 1968 στην Άνοιξη της Πράγας, ούτε για τη στάση που κράτησε το 1989 στη συγκυβέρνηση. Την πλησιάζει γιατί βλέπει στην Αριστερά τη δυνατότητα να αγωνιστεί με όραμα τον μετασχηματισμό της κοινωνίας σε μια κατεύθυνση απελευθερωτική. Την πλησιάζει γιατί βλέπει στην Αριστερά τη δύναμη εκείνη η οποία θα αγωνιστεί και θα διεκδικήσει τα δικά του δικαιώματα.
Ωστόσο, κατηγορούν την Αριστερά, κ. Τσίπρα, και εσάς προσωπικά για μια έπαρση. Και μιλάω για τις κατηγορίες που δέχεστε από το ΠΑΣΟΚ. Πού θα πάτε αν δεν συνεργαστείτε με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευση, το οποίο θεωρείται συγγενές και, τέλος πάντων, όσο και να ανεβείτε εκλογικά, άλλες 3,5,10 μονάδες, ή σκοπεύετε να γίνεται ένα κόμμα του 45%; Είναι εύκολο αυτό; Αλλιώς θα πρέπει να βρείτε έναν τρόπο να συνεργαστείτε με το ΠΑΣΟΚ. 5 μονάδες εσείς ή 10, άλλες 20 το ΠΑΣΟΚ, ίσον 30 και να φτιάξετε μια κυβέρνηση συνασπισμού κάποια στιγμή.
Είναι πολύ κρίσιμη ερώτηση. Δεν αφορά μόνο τη σχέση με το ΠΑΣΟΚ. Αφορά μια μεγάλη συζήτηση που έχει ανοίξει τις τελευταίες ημέρες για το πώς, τελικά, μπορούμε να βρούμε διέξοδο μέσα στη σημερινή κρίση του πολιτικού συστήματος. Οφείλουμε να θυμηθούμε, όμως, ότι αυτή η κρίση δεν είναι απλά μια κρίση των κομμάτων εξουσίας ή των προσώπων του ηγούνται, γιατί ακούγονται αυτά. Εγώ δεν συμφωνώ. Εγώ πιστεύω ότι πρόκειται για μια κρίση του πολιτικού εργαλείου της μεταπολιτευτικής διακυβέρνησης. Για μια κρίση θεσμική, αν θέλετε, κρίση του συστήματος εξουσίας. Και αυτός είναι ο λόγος που παίρνει και διαστάσεις δομικής κρίσης. Δεν αφορά μόνο τα πολιτικά κόμματα. Αφορά τους θεσμούς, αφορά τη λειτουργία της εκτελεστικής εξουσίας, τη λειτουργία του κοινοβουλίου, την αξιοπιστία της δικαιοσύνης. Το ερώτημα, λοιπόν, που θέτουμε εμείς - και αναρωτηθήκαμε όλες αυτές τις μέρες στο Συνέδριό μας - αρκεί να μιλήσει σήμερα κανείς για την απλή εναλλαγή του ενός κόμματος με το άλλο στη διακυβέρνηση του τόπου ή αρκεί να μιλήσει για την προσκόλληση της Αριστεράς σε μια λύση διακυβέρνησης με την Αριστερά ως τσόντα σε ένα κεντροαριστερό εγχείρημα; Εμείς λέμε ότι δεν αρκεί αυτό γιατί το ζήτημα δεν είναι μόνο η διακυβέρνηση του τόπου. Είναι και το ζήτημα της εξουσίας, το ποιος έχει τελικά την εξουσία. Διότι υπάρχουν κυβερνήσεις που δεν έχουν την εξουσία ούτε να διορίσουν αξιωματικούς στον στρατό. Δεν υπάρχουν εξωθεσμικοί κύκλοι, οι οποίοι παίζουν εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στην πορεία του τόπου;
Τώρα μου θυμίζετε την κουβέντα του Καραμανλή στον Μπαϊρακτάρη, κ. Τσίπρα.
Σας τη θυμίζω διότι είναι κρίσιμο να την θυμηθούμε και να θυμηθούμε επίσης και το τι έκανε ο Πρωθυπουργός τελικά.
Εγώ θέλω να σημειώσω κάτι. Είναι η πρώτη φορά που και ο κ. Αλαβάνος πριν από λίγες ημέρες που τον είχαμε στην τηλεφωνική μας γραμμή και σήμερα, είναι η πρώτη φορά που σας ακούω να αναφέρετε τον ΣΥΝ ως δύναμη πιθανής εξουσίας.
Το θέμα της εξουσίας μας απασχολεί στο πλαίσιο μιας πολιτικής εναλλακτικής λύσης.
Τι θα κάνετε αν δεν προκύψει αυτοδύναμη κυβέρνηση στις επόμενες εκλογές;
Κατʼ αρχήν, βεβαίως και πρώτη φορά μας ακούτε, διότι όταν ένα κόμμα βρίσκεται στο όριο του 3%, είναι μικρομεγαλισμός να μιλάει και να οραματίζεται την εναλλακτική πολιτική λύση. Κοιτάει να δει πρώτα αν θα το ξεπεράσει. Και πολύ σωστά κάναμε όλο το προηγούμενο διάστημα. Σήμερα, όμως, έχουμε την αίσθηση ότι μπορεί η Αριστερά να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις και αυτό απαιτεί από εμάς τουλάχιστον σοβαρότητα, υπευθυνότητα. Να μην παίρνουν τα μυαλά μας αέρα βεβαίως, από την άλλη, όμως, να μην μένουμε στο χθες και να κοιτάμε ότι εδώ ανοίγονται δυνατότητες, υπάρχουν ευκαιρίες.
Κύριε Τσίπρα, μας μπερδεύετε. Από τη μια πλευρά, το ΚΚΕ σας αποκλείει. Από την άλλη, εσείς αποκλείετε το ΠΑΣΟΚ. Πώς θα γίνει η εναλλακτική λύση;
Έλεγα, λοιπόν, ότι δεν είναι μόνο το ζήτημα της διακυβέρνησης. Είναι πολύ σημαντικό το ζήτημα της εξουσίας. Αρά, λοιπόν, εμείς μιλάμε για έναν νέο συνασπισμό εξουσίας. Δηλαδή, λέμε ότι πρέπει να υπάρξουν εκείνες οι κοινωνικές διεργασίες που θα ανατρέψουν τους σημερινούς κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς. Ένα το κρατούμενο. Δεύτερο κρατούμενο - κατά τη γνώμη μου - είναι αυτές οι αλλαγές στους συσχετισμούς των δυνάμεων να επιφέρουν και αλλαγές στη λογική και των υπαρχουσών πολιτικών δυνάμεων αλλά και συνολικά στο πολιτικό φάσμα. Λέμε, δηλαδή, ότι σε μια τέτοια πορεία - οι εξελίξεις τρέχουν ίσως πολύ πιο γρήγορα απʼ ότι εμείς μπορούμε να παρακολουθήσουμε - είναι πολύ πιθανό να δούμε δυνάμεις να απεγκλωβίζονται από το σημερινό ΠΑΣΟΚ, ενδεχομένως να δούμε και το ΠΑΣΟΚ να έχει πολύ σημαντικά διλήμματα μπροστά του για το ποια γραμμή θα ακολουθήσει, αν θα συνεχίσει να ακολουθεί τη σημερινή γραμμή. Βλέπουμε ότι πιθανώς και το ΚΚΕ να αναγκαστεί να απαντήσει επί της ουσίας στο ζήτημα της συνεργασίας, της ευρύτερης δυνατής συνεργασίας των δυνάμεων της Αριστεράς, διότι δεν μπορεί κανείς να κλείνεται στη γυάλα του, τα κόμματα δεν είναι χώροι που δεν επηρεάζονται. Τα κόμματα επηρεάζονται από τις εξωτερικές εξελίξεις. Βλέπουμε, επίσης, αυτή τη στιγμή ότι υπάρχουν κοινωνικές δυνάμεις με τις οποίες πρέπει να συναντηθούμε για να αποτελέσουμε τον πυρήνα, τον κορμό μιας εναλλακτικής διεξόδου.
Νομίζουμε ότι ήρθε η ώρα η Ριζοσπαστική Αριστερά να αποτελέσει τον κορμό μιας εναλλακτικής λύσης. Αυτό θέλει από εμάς, βεβαίως, σοβαρότητα, υπευθυνότητα, δουλειά, πάρα πολύ δουλειά μέσα στους κοινωνικούς χώρους, δεν είναι ζήτημα μιας επικοινωνιακής εκφοράς, όπως πολύ σωστά λέμε και στις Θέσεις μας, την Πολιτική Απόφαση που ψηφίστηκε με μεγάλη ομοφωνία στο Συνέδριο, είναι ζήτημα δουλειάς συγκεκριμένης και συγκροτημένης μέσα στους κοινωνικούς χώρους, αρχής γενομένης από τις μεγάλες διεκδικήσεις που έχουμε, μεθαύριο έχουμε μια πολύ σημαντική απεργία, η επιτυχία της οποίας θα κρίνει πάρα πολλά πράγματα, και νομίζω ότι πρέπει να το έχουμε αυτό στο μυαλό μας. Οποιαδήποτε διέξοδος προς τα αριστερά πρέπει να στηρίζεται σε συνολικές διεργασίες κοινωνικές, σε ένα λαϊκό κίνημα που θα είναι σε θέση να διεκδικεί και να κερδίσει.
Και η δυναμική της να ξεκινάει από πού, κ. Τσίπρα; Από κάτω ή από τις ηγεσίες;
Από κάτω, προφανώς. Οι ηγεσίες πρέπει να παίζουν τον ρόλο τους, είναι πάρα πολύ σημαντικός ο ρόλος των ηγεσιών, αλλά αν δεν έχει επαφή και αλληλεπίδραση με την κοινωνία, νομίζω ότι δεν έχει δυνατότητα προοπτικής. Το είδαμε άλλωστε αυτό στα κεντροαριστερά εγχειρήματα στις άλλες χώρες της Ευρώπης, όπου μπορεί να υπήρχαν οι καλύτερες των προθέσεων, όταν όμως, δεν υπήρχε η δυνατότητα ένα κίνημα λαϊκό να μπορεί να στηρίξει μεταρρυθμίσεις και αλλαγές, αυτά τα εγχειρήματα δεν είχαν πολύ μεγάλη δυνατότητα προοπτικής και, όπως φάνηκε, δεν είχαν και πολύ χρόνο ζωής.
Από την άλλη μεριά, ξέρετε ότι αυτές οι διεργασίες καθυστερούν πάρα πολύ. Εγώ σας έκανα ένα ερώτημα που είναι του αμέσου μέλλοντος.
Καθυστερούν πολύ; Πριν από έναν χρόνο θα μπορούσατε εσείς να φανταστείτε ότι θα προκύψει η συνταγματική μεταρρύθμιση, ότι θα συνομιλείτε με εμένα και θα με αποκαλείτε «κύριε Πρόεδρε»; Δεν θα μπορούσατε να το φανταστείτε. Αφήστε, λοιπόν, τη ζωή να μας διδάσκει με τις εκπλήξεις και τα απρόσμενα θετικά της και νομίζω ότι οι εξελίξεις θα είναι γρήγορες το επόμενο διάστημα.
Αυτό είναι μια απάντηση και αν το συνδυάσουμε με το προηγούμενο ότι προσδοκάτε σημαντικές διαρροές από το ΠΑΣΟΚ...
Εμείς στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση, όποτε και να είναι αυτή, θα διεκδικήσουμε να αποτελέσουμε εναλλακτική διέξοδο. Και θα καλέσουμε τον λαό να ψηφίσει τη ριζοσπαστική Αριστερά και να αποτελέσει διέξοδο από την κρίση. Για να ανατρέψει τους πολιτικούς συσχετισμούς. Αν, λοιπόν, ανατραπούν οι πολιτικοί συσχετισμοί, τότε να έρθετε να με ρωτήσετε, με βάση τους νέους συσχετισμούς, το τι θα κάνουμε. Να συζητάμε το τι θα κάνουμε με βάση τους σημερινούς συσχετισμούς, που είμαστε εμείς στο 5% και τα δύο μεγάλα κόμματα αθροιστικά στο 80%, όπως καταλαβαίνετε είναι λίγο δύσκολο να σας απαντήσω.
Αυτό το καταλαβαίνουμε. Μήπως, όμως, για να φτάσετε από το 5% σε ένα μεγαλύτερο ποσοστό, θα πρέπει να δώσετε απαντήσεις σε άμεσα προβλήματα λειτουργίας του πολιτεύματος, σε ζητήματα σχηματισμού κυβερνήσεως, πώς να λειτουργεί η Βουλή, ποιες να είναι οι άμεσες προτεραιότητες στην οικονομική και κοινωνική πολιτική;
Σʼ αυτό έχετε δίκιο κ. Ρουμπάνη. Γιʼ αυτό και η εναλλακτική μας πρόταση διεξόδου είναι μια πρόταση που δεν βασίζεται μόνο στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που θα ενισχύσουν την κοινωνική συνοχή, αλλά και στην ανάγκη για ένα νέο πια θεσμικό καταστατικό χάρτη της χώρας, όπου θα ρυθμιστούν εκ νέου και στις νέες συνθήκες της επιθετικής νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης οι σχέσεις κράτους και κεφαλαίου, οι σχέσεις πολιτικής εξουσίας και οικονομικής εξουσίας, οι σχέσεις οικονομικής εξουσίας και ΜΜΕ, όπου θα επαναπροσδιοριστούν τα ατομικά δικαιώματα απέναντι στην καταστολή, θα κατοχυρωθούν τα κοινωνικά και ασφαλιστικά δικαιώματα απέναντι στην τάση για απορρύθμιση του κοινωνικού κράτους. Όλα αυτά εντάσσονται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο αλλαγών, το οποίο εμείς διεκδικούμε.
Έχουμε και ένα ενδιαφέρον ερώτημα από έναν ακροατή μας, τον κ. Αθανασόπουλο. Λέει ότι θέλει να ερωτηθεί ο κ. Τσίπρας: Δεδομένου ότι δεν είναι εκλεγμένος βουλευτής, πώς θα εκπροσωπήσει το κόμμα του στο κοινοβούλιο και αν αυτό είναι ένα μειονέκτημα, εκτός και αν δεχθούμε ότι θα είναι άλλος αρχηγός εντός του κοινοβουλίου και ο κ. Τσίπρας εκτός. Ήδη έχει ρυθμιστεί αυτό, απʼ ότι ξέρω. Μπορεί να απαντήσει ο κ. Τσίπρας.
Στο βαθμό που η εκπροσώπησή μας στο κοινοβούλιο θα γίνεται από άξιους συντρόφους και με επικεφαλής τον Πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, Αλ. Αλαβάνο, νομίζω ότι δεν θα έχουμε κανένα πρόβλημα συνεννόησης. Άλλωστε, δεν είναι πρωτοφανές αυτό. Κι άλλες φορές υπήρξαν στο πρόσφατο παρελθόν. Άλλος ήταν ο επικεφαλής του κόμματος και άλλος ο επικεφαλής στο κοινοβούλιο. Και στο ΚΚΕ έχει συμβεί αυτό στα πρώτα χρόνια ηγεσίας της κας Παπαρήγα, που ήταν ο κ. Κωστόπουλος επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, και παλιότερα στο ΚΚΕσωτερικού. Αλλά και στην Ευρώπη σήμερα, όπως στο κόμμα της Αριστεράς στη Γερμανία, που κιʼ αυτό παρουσιάζει πολύ μεγάλη άνοδο στις δημοσκοπήσεις. Υπάρχει ο κ. Λαφονταίν και ο κ. Μπίσκι, δυο πολύ σημαντικές προσωπικότητες στη Γερμανία που συνεννοούνται και τα πάνε πάρα πολύ καλά.
Εκεί το πείραμα έχει προχωρήσει λίγο περισσότερο.
Ναι, εκεί η δοκιμή έχει προχωρήσει λίγο παραπάνω απʼ ότι εδώ, για να θυμηθώ και τον μετεκλογικό όρο, ότι «είμαστε υπό δοκιμή».
Παρʼ όλα αυτά, πώς νοιώθετε μέσα σε ένα στενάχωρο Σούπερ Μάρκετ της γειτονιάς, μετάλλαξη μιας ΕΒΓΑ της γειτονιάς, σύμφωνα με τα λόγια του κ. Πάγκαλου;
Δεν αξίζει τον κόπο να δίνουμε σημασία σε ένα τέτοιο σχόλιο. Θα πρέπει να σας πω ότι εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε τους πολίτες ως ψώνια στα ράφια του Σούπερ Μάρκετ. Οι πολίτες δεν είναι ψώνια, έχουν κρίση, άποψη και έφτασε η ώρα να έρθουν στο προσκήνιο. Δεν θέλω να συνεχίσω μια τέτοια αντιπαράθεση γιατί νομίζω ότι υποβιβάζει την πολιτική νοημοσύνη των ακροατών μας.
Θέλω κάτι να ρωτήσω, επειδή είσαστε και Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων. Δεν θα παραιτηθείτε, έτσι δεν είναι;
Δεν είναι τυχαίο που την πρώτη μου ραδιοφωνική συνέντευξη και ως Πρόεδρος του ΣΥΝ τη δίνω στον ραδιοφωνικό σταθμό του Δήμου της Αθήνας. Δεν θα παραιτηθώ. Αντιθέτως, έχω την πρόθεση να συμβάλω όσο μπορώ, στον βαθμό που οι δυνάμεις μας το επιτρέπουν στο Δημοτικό Συμβούλιο. Βεβαίως, η αντιπολίτευση έχει περιορισμένα όρια, αλλά έχει δυνατότητες και νομίζω ότι όλο το προηγούμενο διάστημα το έργο της «Ανοιχτής Πόλης» ήταν σημαντικό, όντας στην αντιπολίτευση, είχε προτάσεις, μία από αυτές νομίζω ότι έγινε και πράξη, η νυχτερινή λειτουργία του Μετρό, έστω και προσωρινά. Όλο το προηγούμενο διάστημα δείξαμε ότι μια ριζοσπαστική αντιπολίτευση με προτάσεις και θέσεις μπορεί να βοηθήσει, να προσφέρει στην κοινωνία και στους πολίτες.
Δίνετε ιδιαίτερο βάρος στην οικολογία, στην ποιότητα ζωής, στον αέρα που αναπνέουμε. Ο Δήμος Αθηναίων έχει μπροστά του μια μεγάλη πρόκληση: Την επιχειρηματική ανάπτυξη ενός χώρου, όπως είναι ο Ελαιώνας, μαζί με το γήπεδο του Παναθηναϊκού - για το οποίο ξέρω ότι είσαστε υπέρ - αλλά βάζετε ένα άλλο ζήτημα: Το θέμα του πρασίνου. Να ξαναγίνει ελαιώνας, αν κατάλαβα καλά, αυτή η μεγάλη έκταση.
Γιατί μιλάμε για 9.000 στρέμματα, κ. Ρουμπάνη. Δεν είναι αστεία υπόθεση. Και μιλάμε για μια περιοχή για την οποία πρέπει να υπάρξει ένας ολοκληρωμένος πολεοδομικός σχεδιασμός, ώστε να πάψει να έχει την πλάτη της γυρισμένη στον αστικό ιστό, για μια περιοχή που θα μπορούσε να γίνει ένας πνεύμονας πρασίνου για το Λεκανοπέδιο της Αθήνας, μια περίοδο που, όπως καταλαβαίνετε, μετά την οικολογική καταστροφή....
Σε συνδυασμό με τα άλλα ή μόνο πνεύμονας πρασίνου;
Κοιτάξτε, το πρόβλημα δεν είναι ένα γήπεδο. Το πρόβλημα είναι τι συμπαρασύρει το γήπεδο μαζί του. Αν συμπαρασύρει αθλητικές δραστηριότητες μαζικού αθλητισμού, αν συμπαρασύρει ουσιαστική ανάπλαση στην περιοχή, δεν θα ήταν προβληματικό. Το πρόβλημα που υπάρχει είναι ότι με τον συγκεκριμένο σχεδιασμό, το γήπεδο θα συμπαρασύρει μαζί του και ένα τεράστιο εμπορικό κέντρο ιδιοκτησίας, αν δεν κάνω λάθος, του κ. Βωβού, και ένα άλλο τεράστιο δημαρχιακό μέγαρο, όπως μάθαμε ότι προτείνει ο Δήμαρχος της πόλης. Εμείς είμαστε αντίθετοι σʼ αυτό. Δεν καταλαβαίνουμε την ανάγκη να φτιάξει ο Δήμος ένα ακόμα μεγάλο κτήριο από τσιμέντο και γυαλί στην περιοχή του Ελαιώνα. Θα μπορούσε να εξυπηρετηθεί αγοράζοντας έναν άλλο χώρο ή εν πάσει περιπτώσει με τους χώρους που έχει σήμερα.
Όπως, επίσης, είμαστε αντίθετοι και με τη μεταφορά, τη δημιουργία νέου κτηρίου για το κοινοβούλιο στο Μητροπολιτικό Πάρκο στο Γουδί. Τον χώρο που λέμε ότι πρέπει να γίνει Μητροπολιτικό Πάρκο, διότι αυτό το ακούμε 20 χρόνια και Μητροπολιτικό Πάρκο δεν βλέπουμε. Όπως είμαστε αντίθετοι και με την τσιμεντοποίηση του Ελληνικού, ένας άλλος μεγάλος πνεύμονας, όπου εδώ έχουμε το εξής οξύμωρο: Να μας λέει η Ε.Ε. ότι θα μας χρηματοδοτήσει για να κάνουμε Μητροπολιτικό Πάρκο το Ελληνικό και ο κ. Σουφλιάς να λέει ότι όχι, δεν θέλουμε χρηματοδότηση, να το χτίσουμε. Και να βρίσκεται σε αντίθεση με τον κ. Δήμα, ο οποίος ανήκει στην κυβερνητική παράταξη αλλά έχει την τύχη - για τον ίδιο - και την ατυχία - για την κυβέρνηση - να είναι Επίτροπος Περιβάλλοντος στην Ε.Ε. και να είναι αναγκασμένος να δικαιολογήσει στην Ε.Ε. τα αδικαιολόγητα. Το πώς, δηλαδή, εδώ κλέβουμε στις μετρήσεις για τους ρύπους - δεν ξέρω αν το ξέρετε, η χώρα μας είναι έξω από κάθε πλαίσιο -το πώς δεν θέλουμε Μητροπολιτικό Πάρκο στο Ελληνικό, κ.λ.π.
Δεν κατάλαβα καλά, όταν μιλούσατε για αυτά τα τρία, ιδιαίτερα για τον Ελαιώνα και είπατε ότι είσαστε αντίθετοι με το ένα, με το άλλο και με το τρίτο, επισημάνατε στην αρχή ότι χρειάζεται ένας άλλος πολεοδομικός σχεδιασμός. Εννοείτε ότι με έναν διαφορετικό σχεδιασμό θα μπορούσαν όλα αυτά να συνυπάρξουν χωρίς να επιβαρυνθεί το περιβάλλον ή κατηγορηματικά είσαστε αντίθετοι, ότι όλα αυτά πρέπει να γίνουν πράσινο;
Σας είπα πολύ συγκεκριμένα για το γήπεδο. Ένα γήπεδο από μόνο του δεν είναι επιβάρυνση του περιβάλλοντος. Επιβάρυνση του περιβάλλοντος είναι το τι θα συμπαρασύρει το γήπεδο, διότι αυτή τη στιγμή η πόλη των Αθηνών δεν έχει ανάγκη από άλλο ένα εμπορικό κέντρο, έχει πάρα πολλά. Αυτό που έχει ανάγκη η πόλη είναι πνεύμονες πρασίνου. Και το μεγάλο ερώτημα πια είναι το αν θα υπάρξουν δημόσιες επενδύσεις σʼ αυτήν την κατεύθυνση. Διότι τα πάρκα στους ιδιώτες δεν αποφέρουν τίποτα. Όλα τα έργα που γίνονται στην πόλη των Αθηνών, γίνονται με τη λογική της ανταποδοτικότητας: Τα δίνουμε σε ιδιώτες και τους δίνουμε τη δυνατότητα να κερδίζουν μετά από τη χρήση τους. Ένα πάρκο, λοιπόν, δεν δίνει τη δυνατότητα στους ιδιώτες να κερδίσουν. Δίνουν, όμως, τη δυνατότητα στην κοινωνία να αναπνεύσει. Κάποια στιγμή πρέπει να μιλήσουμε με όρους κοινωνικής ανταποδοτικότητας και όχι με όρους ανταποδοτικότητας των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων.
Μια άλλη ερώτηση: Ποιοι θα είναι οι πρώτοι σας στόχοι;
Προτεραιότητά μας το επόμενο διάστημα είναι να βρεθούμε δίπλα στην κοινωνία και να μεταφέρουμε το κέντρο βάρους από τα κομματικά γραφεία στις οργανώσεις βάσης του κόμματος και στα μεγάλα κοινωνικά μέτωπα που παρουσιάζουν πολύ μεγάλα προβλήματα. Να βρεθούμε κοντά στον κόσμο που περνάει δύσκολα αυτές τις μέρες. Αυτός είναι ο πρώτος και σημαντικότερος στόχος. Και δεν είναι καθόλου εύκολος.
Σας ευχαριστούμε πολύ.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS