- Υπάρχει αναδιάταξη του σκηνικού;..
Νομίζω ότι είναι κάτι που δεν μπορεί να κρυφτεί. Είναι κάτι που το διαπιστώνουν όλοι οι πολίτες πια. Υπάρχει σχεδόν ανατροπή του πολιτικού σκηνικού. Όταν σε όλες τις δημοσκοπικές έρευνες δεν καταγράφεται απλά μονάχα η δυσαρέσκεια των πολιτών στη διακυβέρνηση της χώρας, η δυσαρέσκεια των πολιτών στο πολιτικό σύστημα, αλλά καταγράφεται και η πολύ μικρή εκτίμηση, η πολύ μικρή εμπιστοσύνη της κοινωνίας στα δυο μεγάλα κόμματα, αυτό είναι μια ανατροπή του σκηνικού έτσι όπως τo είχαμε τουλάχιστον από την μεταπολίτευση και μετά. Είχαμε δηλαδή έναν κραταιό δικομματισμό, δύο κόμματα εξουσίας που εναλλάσσονταν και έδιναν την μάχη για την εναλλαγή στην εξουσία και ήταν της τάξης του 40% το καθένα. Σήμερα όμως και τα δυο κόμματα εξουσίας είναι κάτω από το 30%.
Αυτό από μόνο του βεβαίως δεν σημαίνει ότι έχουμε μια συνολική ανατροπή. Αν όμως το δει κανείς σε συνδυασμό με την πολύ μεγάλη δυναμική που αναδεικνύει όλο αυτό το διάστημα η Αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ, τότε μπορούμε να πούμε ότι έχουμε μια σοβαρή αναδιάταξη. Αρκεί αυτό βεβαίως να αποκτήσει μονιμότερα χαρακτηριστικά. Αυτό θα το δούμε στην πορεία.
- Βλέπουμε ότι έχουν αντιστραφεί λίγο οι ρόλοι... Τώρα βλέπουμε ότι και η Αριστερά δίνει σημασία στις δημοσκοπήσεις, γιατί επί δημοσκοπικών δεδομένων μιλάμε...
Νομίζω ότι είναι λογικό να δίνει κανείς σημασία, αλλά όχι να καθορίζει την πολιτική του δράση και την πολιτική του στάση από τις δημοσκοπήσεις. Οι δημοσκοπήσεις είναι ένα εργαλείο ανάλυσης της κοινής γνώμης, δείχνουν την τάση της κοινής γνώμης μια δεδομένη στιγμή , όμως είναι δημοσκοπικά ευρήματα, δεν είναι εκλογικά αποτελέσματα.
Νομίζω όμως ότι δεν χρειάζεται να δούμε τις δημοσκοπήσεις για να καταλάβουμε ότι υπάρχει μεγάλη δυσαρέσκεια για το πολιτικό σύστημα, για την πολιτική της κυβέρνησης αυτής αλλά και των προηγούμενων κυβερνήσεων. Έχουμε ένα φαινόμενο το οποίο ίσως δεν το είχαμε ξαναδεί στο παρελθόν. Υπάρχει μια υποχώρηση των ποσοστών και των δύο μεγάλων κομμάτων. Σήμερα βλέπουμε ταυτόχρονη υποχώρηση και των δύο κομμάτων και αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο κόσμος δεν αντιλαμβάνεται την σημερινή πολιτική της κυβέρνησης ως μία ανατροπή, τομή της πολιτικής που ακολουθούσε τα προηγούμενα χρόνια η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αλλά ως συνέχεια. Σε αυτό οφείλεται, κατά τη γνώμη μου, η πτώση των δύο κομμάτων.
- Πολλοί υποστηρίζουν ότι όσο περνάει ο καιρός και ο ΣΥΝ αναγκάζεται να μιλάει συγκεκριμένα για θέματα τα οποία έχει μπροστά του και τώρα αντιμετωπίζει πιο πολύ με κριτική διάθεση. Δηλαδή, πρέπει να λέει και τη γνώμη του και δη την κυβερνητική του άποψη, δηλαδή αν ήταν κυβέρνηση τι θα έκανε για τα συγκεκριμένα ζητήματα. Είναι έτσι; Θα πάτε προς αυτή την κατεύθυνση ή θα μείνετε στο επίπεδο του σχολιασμού ή της συμμετοχής σε κινητοποιήσεις; ...
Νομίζω ότι έχει πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις αυτή η συζήτηση γύρω από το πρόγραμμα διακυβέρνησης της Αριστεράς. Κι αυτό το λέω, διότι δεν λείπει, κατά τη γνώμη μου, αυτό. Βεβαίως χρειάζονται ίσως ευκρινέστερες επεξεργασίες, βεβαίως χρειάζεται σε κάθε πτυχή πια να έχουμε συγκεκριμένες προτάσεις. Αυτό που λείπει από την πολιτική φαρέτρα της Αριστεράς δεν είναι οι συγκεκριμένες προτάσεις, γιατί πάντα τουλάχιστον η δική μας Αριστερά έχει προτάσεις πολύ εξειδικευμένες σε μια σειρά από ζητήματα, είτε αφορούσαν τις εργασιακές σχέσεις, το 35ωρο, το κατώτατο εγγυημένο εισόδημα, τη φορολογική μεταρρύθμιση, τις προτάσεις μας για την Παιδεία, για την ελεύθερη πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση ή για το νομοσχέδιο που καταθέσαμε όταν υπήρχαν όλες αυτές οι κινητοποιήσεις για την Παιδεία και αφορούσε την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Προτάσεις κάνουμε.
Ένα ερώτημα που τίθεται κάθε φορά όμως είναι αν αυτές οι προτάσεις, οι προτάσεις της Αριστεράς έχουν ρεαλιστική βάση. ....
Ήρθε όμως νομίζω η ώρα να διεκδικήσουμε, να διεκδικήσει η κοινωνία έναν άλλο ρεαλισμό από τον κυρίαρχο ρεαλισμό των τελευταίων δεκαετιών, που ήταν ο ρεαλισμός της οικονομίας της αγοράς. Αφήσαμε τις τύχες αυτής της κοινωνίας στα χέρια των δυνάμεων της αγοράς. Και μάλιστα με ανεξέλεγκτο τρόπο αυτές οι δυνάμεις της αγοράς ρύθμιζαν τις κοινωνικές σχέσεις, είτε ήταν εργασιακές, είτε οικονομικές.. Αυτό δεν έγινε μόνο στην Ελλάδα. Αυτό γίνεται, κυριάρχησε διεθνώς. Βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή σ΄ ένα πολύ πιθανό ενδεχόμενο οικονομικής κατάρρευσης διεθνώς, οικονομικού κραχ. Το ΔΝΤ, οι κυβερνήσεις μεγάλων κρατών, όπως των ΗΠΑ, ψάχνουν να βρουν εναλλακτική διέξοδο, ψάχνουν να βρουν τρόπους να ξεφύγουν απ΄ αυτές τις δοκιμασμένες νεοφιλελεύθερες συνταγές και μιλάνε για την ανάγκη δημόσιων επενδύσεων για να στηριχτούν και οι οικονομίες εκεί.
Δεν μπορεί εμείς εδώ στην Ελλάδα να μην βλέπουμε αυτές τις εξελίξεις και να επιμένει η κυβέρνηση σε επιθετικές μεταρρυθμίσεις που διαρρηγνύουν την κοινωνική συνοχή.
Αυτός ο άλλος ρεαλισμός, ο ρεαλισμός που θα βάλει στο προσκήνιο τις ανάγκες της κοινωνίας, τα δικαιώματα της κοινωνίας και την αξιοπρέπεια όλων των πολιτών είναι ένα κοινωνικό όραμα που έχουμε ανάγκη σήμερα να εκπονήσουμε.
- Φανταζόμαστε όμως ότι το 2-3% ακόμα και των ψηφοφόρων της Ν.Δ. που καλοβλέπουν αυτή την ώρα τον ΣΥΝ, θα το βλέπουν με εντελώς διαφορετικό τρόπο απ΄ αυτόν που εσείς περιγράφετε.... Ή το κομμάτι του ΠΑΣΟΚ...
Θεωρώ ότι οι πολίτες που καλοβλέπουν τον ΣΥΡΙΖΑ και καλοβλέπουν την προοπτική η Αριστερά να αποτελέσει μια εναλλακτική λύση διεξόδου, την καλοβλέπουν ακριβώς επειδή δεν θεωρούν ότι είναι μια δύναμη που εντάσσεται στη λογική του κατεστημένου, έτσι όπως το γνωρίσαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Αν ήταν μια από τα ίδια, δεν θα την καλόβλεπαν καθόλου, θα την θεωρούσαν μια εκδοχή πιο λάιτ της σημερινής.
Όποιος δεν κάνει σήμερα την ανάλυση της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας, ότι έχουμε νέους ανθρώπους με δύο πτυχία που δεν μπορούν να βρουν δουλειά, ότι έχουμε εργαζόμενους με 400 ? και θέλουμε σ΄ αυτούς να φορτώσουμε τα χρέη των ατασθαλιών που έχουν γίνει στα ασφαλιστικά Ταμεία και του αδιεξόδου που έχουμε με το ασφαλιστικό, όποιος δεν βλέπει αυτή την πραγματικότητα, τότε μπαίνει σε μια ρηχή πολιτική ανάλυση, δημοσκοπικού χαρακτήρα, βλέπει το δέντρο και δεν βλέπει το δάσος.
Σήμερα πρέπει να μιλήσουμε για ένα νέο εθνικό στόχο, ένα νέο κοινωνικό όραμα και αυτός ο νέος κοινωνικός στόχος πρέπει να είναι η κοινωνική συνοχή, η πλήρης απασχόληση, η κοινωνική δικαιοσύνη.
- Ξένισε αρκετά ότι είπατε ότι μοιάζουμε ή είμαστε ανάλογοι με το ΠΑΣΟΚ του ΄74...
Δεν έκανα τέτοια δήλωση. Είπα και το επαναλαμβάνω, μας συναρπάζει η πορεία του ΠΑΣΟΚ του ΄74. Δεν είπα ότι μοιάζουμε, διότι η επανάληψη της ιστορίας είναι κωμωδία. Δεν μπορεί να επαναληφθεί η ιστορία. Σήμερα έχουμε 2008, νέες συνθήκες, νέα δεδομένα, έχουμε όμως νέες κοινωνικές αντιθέσεις οι οποίες είναι πολύ οξυμμένες και πρέπει να απαντήσουμε σ΄ αυτές. Όταν μιλάω για το ΠΑΣΟΚ του ΄74 έχει να κάνει με το παράδειγμα του πόσο γρήγορα μπορεί να υπάρχουν πολιτικές εξελίξεις που να ανατρέπουν τον πολιτικό χάρτη.
- ...Στο ασφαλιστικό υπάρχει αντιπρόταση;..
Βεβαίως υπάρχει αντιπρόταση. Είναι κατατεθειμένη αυτή η αντιπρόταση από τη δική μας πλευρά.
Νομίζω ότι εδώ πρέπει να υπάρξει ένα ευρύ, το ευρύτατο δυνατό μέτωπο κοινωνικό προκειμένου να μην προχωρήσουν οι αντιασφαλιστικές ρυθμίσεις που ανακοινώθηκαν χθες, που οδηγούν σε μείωση των συντάξεων και σε αύξηση των ορίων ηλικίας και κυρίως αφορούν στην αφαίρεση ασφαλιστικών δικαιωμάτων των νέων, των γυναικών, των εργαζομένων στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα.
Γίνεται διάλογος για την κρίση του πολιτικού συστήματος, την κρίση της πολιτικής. Πώς είναι δυνατόν να μην υπάρχει κρίση αξιοπιστίας όταν πριν από έξι μήνες ο Πρωθυπουργός της χώρας καλούσε τους πολίτες να υπερψηφίσουν το πρόγραμμά του, δεσμευόμενος ότι δεν θα υπάρξει αύξηση των ορίων ηλικίας, ότι δεν θα υπάρξει μείωση των συντάξεων και δεν θα υπάρξει αύξηση των ασφαλιστικών. Έξι μήνες μετά αυτά τα τρία «δεν» τα καταργεί.
Υπάρχει κρίση αξιοπιστίας. Είναι άδικο να πληρώσουν τα βάρη και τις ατασθαλίες των προηγούμενων κυβερνήσεων στα ασφαλιστικά Ταμεία, να τα πληρώσουν οι ασθενέστερες δυνάμεις της εργασίας.
Η χώρα μας έχει μια ιδιαιτερότητα. Οι εργαζόμενοι στη χώρα μας σε σχέση με τους εργαζόμενους στην άλλη Ευρώπη της ζώνης του ευρώ, εργάζονται περισσότερο, πληρώνονται λιγότερο, φορολογούνται περισσότερο, έχουν περιορισμένα δικαιώματα, έχουν ένα πολύ φτωχό σύστημα κοινωνικής προστασίας σε μια χώρα με την υψηλότερη ανεργία, την υψηλότερη μαύρη εργασία και σε μια κατάσταση διευρυνόμενης ακρίβειας.
Άρα λοιπόν η λύση του ασφαλιστικού πρέπει να είναι στην κατεύθυνση της πάταξης της φοροδιαφυγής, της φορολόγησης των κερδών και του μεγάλου κεφαλαίου προκειμένου να φτιαχτεί ένας πραγματικός κοινωνικός κουμπαράς. Να είναι στην κατεύθυνση στήριξης των συντάξεων των εργαζομένων και των ασφαλιστικών Ταμείων μέσα από ένα πρόγραμμα εξυγίανσης που σε τίποτα δεν έχει να κάνει με την κατάργηση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων.
- Δεν αρνείστε ότι υπάρχουν και αδικίες μεταξύ των εργαζομένων.. Υπάρχουν προνομιούχοι....
Βεβαίως υπάρχουν. Κι εμείς κάνουμε μια πολύ μεγάλη προσπάθεια να απευθυνθούμε και να εκπροσωπήσουμε τα αιτήματα, τις διεκδικήσεις των ανθρώπων που δεν έχουν φωνή για να τα διεκδικήσουν και δεν έχουν και συνδικαλιστική δομή και αυτοί κυρίως είναι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, γιατί στον ιδιωτικό τομέα υπάρχει αυτός ο εργασιακός μεσαίωνας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να οδηγηθούμε σε προτάσεις και σε λύσεις σαν αυτές που επεξεργάστηκε η προηγούμενη κυβέρνηση με το νόμο Ρέππα, που ουσιαστικά οδήγησε στη συρρίκνωση ασφαλιστικών δικαιωμάτων νέων εργαζομένων, ή στο νόμο Γιαννίτση, ο οποίος δεν προχώρησε γιατί συνάντησε τη καθολική αντίδραση της κοινωνίας, και βεβαίως το νόμο που ετοιμάζει τώρα η κυβέρνηση του κ. Καραμανλή, ο οποίος είναι ένας νόμος που πιστεύουμε ότι θα βρει την καθολική αντίδραση της κοινωνίας και δικαίως, γιατί είναι ένας άδικος νόμος..
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS